Και επιμένω, όχι στο κατεστημένο (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Μετά τη ρύθμιση των χρεών του ΠΑΟΚ με σχετική τροπολογία (εύκολα πράγματα), προτείνω η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, να ανακηρυχθεί για δεύτερη φορά στην πολύχρονη ιστορία της Πολιτιστική Πρωτεύουσα, επιβραβεύοντας έτσι με τρόπο θεσμικό λαμόγια και απατεωνίσκους. Οπως ακριβώς δηλαδή την πρώτη φορά, τότε που στο όνομα του πολιτισμού και της μεγάλης ευκαιρίας που δινόταν στην πόλη οι ημέτεροι των δύο μεγάλων κομμάτων, οι επονομαζόμενοι «Θεσσαλονικάρχες», ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε, διαχειρίστηκαν από κοινού τον πολιτιστικό κορβανά της πόλης, διορίζοντας το δίχως άλλο αξιοκρατικά τα δικά τους παιδιά σε καίριες θέσεις και βυθίζοντας έτσι την πόλη στο σκοτάδι, από το οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει να βγει. Θα μου πείτε, τι φταίει ο ΠΑΟΚ όταν το σύστημα λειτουργεί έτσι. Δεν φταίει, όπως δεν φταίει ο Αρης, αλλά και ο Ηρακλής, που λογικά δικαιούται και αυτός με τη σειρά του τις κρατικές διευκολύνσεις για να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο. Μη στενοχωριέστε, φρόντισαν άλλοι για όλα ώστε να μη φταίει κανείς. Δεν μπορώ όμως ως γέννημα θρέμμα αυτής της πόλης, και αν θέλετε ως εκφραστής μιας άλλης ρομαντικής γενιάς, να μην αναρωτιέμαι πού πήγαν τα όνειρα για ομάδες που θα χτυπούσαν το κατεστημένο. Μέσα και έξω από το γήπεδο. Με προέδρους και οπαδούς υπερήφανους για τις ομάδες τους έξω από τα κόλπα και τις πρακτικές του κέντρου, για ένα ποδόσφαιρο καθαρό, αξιοκρατικό και δίκαιο. Πού πήγε αυτό το καθαρό κούτελο; Και ακόμα περισσότερο, πώς κατάφεραν και μας έπιασαν αιχμαλώτους; Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί δοκιμασμένες πρακτικές και μεθόδους όπως αριβώς έκαναν και οι προηγούμενες. Περίμενε ο ΠΑΟΚ να φτάσει στο απροχώρητο ώστε να επέμβει ως λυτρωτής προεκλογικά. Αναλογιστείτε μόνο ποιοι έχουν περάσει από τη θέση του προέδρου τα τελευταία χρόνια στον «Δικέφαλο του Βορρά», ποιες ήταν οι σχέσεις τους με την εκάστοτε εξουσία και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, που δεν ανέχονταν κάποτε μύγα στο σπαθί τους, αναγκάστηκαν να μπουν στη σειρά, να πάρουν το χαρτάκι εξυπηρέτησης από το γκισέ, περιμένοντας τη ρύθμιση των ατασθαλιών τους από το αδηφάγο κέντρο και τα γρανάζια της εξουσίας που άλλοτε κατηγορούσαν. Αποτέλεσμα, τώρα πλέον να μη δικαιούνται να ομιλούν. Το σχέδιο, καλά στημένο. Χωρίς ομάδες και πόλεις ιδιαίτερα από την επαρχία, που θα προβάλλουν αντιστάσεις, που θα προβάλλουν μια άλλη ηθική, μια άλλη στάση ζωής, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλες τις κοινωνικές τους εκφάνσεις, τα πράγματα θα γίνονταν πιο εύκολα. Με ομάδες που δεν θα έμπαιναν σε ψευτοδιλήμματα του τύπου «γιατί ο Ολυμπιακός και όχι εγώ;», «γιατί η ΑΕΚ και όχι εμείς;» ίσως να ελπίζουμε ότι το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να καθαρίσει και να παρουσιάσει ένα άλλο πρόσωπο. Τώρα, τον νεκρό πώς να τον σώσεις; Και μην ξεχνάτε: η αιχμαλωσία μετά τις ρυθμίσεις θα συνεχιστεί. Θα ανοίξει ο νέος κύκλος με τα γήπεδα, ώστε κάθε φορά οι υποταγμένοι να παραμένουν υποταγμένοι και οι εντολείς να παραμένουν εντολείς.