Αντρέα Ματσόν; Απών.... (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Παρατηρούσα τον Αντρέα Ματσόν στο ματς με τον Ολυμπιακό στο Αλεξάνδρειο. Ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο στα κρίσιμα εκείνα λεπτά που θα έκριναν το παιχνίδι έδειχνε στην κυριολεξία χαμένος. Πηγαινοερχόταν μπροστά από τον πάγκο σαν ισοβίτης στο κελί.

Το βλέμμα του στο πουθενά, σπασμωδικές κινήσεις χωρίς νόημα, γεμάτες ένταση, σήκωνε τα χέρια να δείξει κάτι και τα κατέβαζε αμέσως. Ολα αυτά μαρτυρούσαν άνθρωπο σε πανικό. Πνιγμένο στην απόγνωση. Οταν στις κρίσιμες στιγμές ενός παιχνιδιού, ο κόουτς δεν έχει καθαρό μυαλό, αλήθεια πώς είναι δυνατόν να βοηθήσει την ομάδα του να βγει από το αδιέξοδο, όταν δεν καταφέρνει να βγει ο ίδιος; Πώς θα απαιτήσει καθαρό μυαλό από τους αθλητές του, όταν ο ίδιος έχει χάσει την ψυχραιμία του; Πώς είναι δυνατόν σε τέτοια κατάσταση να επινοήσει λύσεις; Χωρίς ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, στοιχεία που λείπουν από τον Ιταλό κόουτς, πόσες πιθανότητες έχεις να γυρίσεις υπέρ σου ένα ματς; Η λογική λέει καμία και τη δικαιώνει το σκορ στο ταμπλό. Οσο μεγάλος και αν είναι ένας παίκτης, θα έρθουν στιγμές που θα χρειαστεί την στήριξη από τον πάγκο. Αλλιώς ο ρόλος του προπονητή θα μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα μηχάνημα, από ένα κομπιούτερ. Αν δεν είναι σε θέση ο κόουτς να του προτείνει λύσεις με ψυχραιμία, τότε ποιος ο ρόλος του; Σε μια διακοπή του παιχνιδιού στρέφει ο παίκτης το βλέμμα του στον πάγκο και βλέπει τον κόουτς σε κατάσταση πανικού, να τον κοιτάει σαν απελπισμένος. Από πού να στηριχθεί, από πού να πάρει δύναμη για να συνεχίσει;

Ο Ματσόν έχει αποδείξει περίτρανα ότι η χειρότερή του είναι να κυνηγάει κάποιον στο σκορ στα τελευταία λεπτά ενός παιχνιδιού. Να μαρμαρώσει ο αντίπαλος αποκλείεται να τον φτάσει. Και αυτό γιατί από έλλειψη ψυχραιμίας και αυτοπεποίθησης θα έχει μαρμαρώσει πρώτος ο Ιταλός. Γι' αυτό, λοιπόν, επέμενα και έλεγα ότι αν η πρόκριση κριθεί στο πέμπτο ματς, τότε δεν τον βλέπω καλά τον γηπεδούχο. Αν μάλιστα το σκορ πάει μέχρι τα τελευταία λεπτά πόντο πόντο, ο Αρης έχει λιγότερες πιθανότητες να πάρει το ροζ φύλλο του αγώνα. Ο Ματσόν δεν μπορεί να κάνει την υπέρβαση, γιατί δεν είναι ικανός να υπερβεί τις ίδιες του τις αδυναμίες. Οταν ο αντίπαλός του είναι ομάδα με ποιοτικότερους παίκτες και τριπλάσιο μπάτζετ έχει χάσει το πλεονέκτημα και εκτός των άλλων του δίνει την ευκαιρία να κερδίσει και αυτός δεν την αρπάζει, τότε για ποια υπέρβαση μιλάμε; Σιγά να μην του δοθεί άλλη τέτοια ευκαιρία! Εδώ και δύο χρόνια ο Ιταλός έχει αναλώσει όλη του την προσπάθεια στην αμυντική λειτουργία της ομάδας, στις βοήθειες, στα ριμπάουντ (λιγότερο), στις παγίδες, έχοντας αφήσει την επίθεση στην τύχη. Στην κυριολεξία όμως. Αν τραβήξει ο Καστλ ή ο Σκέιλς, κάτι γίνεται. Αν όχι, βλέπουμε. Γι' αυτό στα τελευταία κρίσιμα λεπτά δεν έχει να παρουσιάσει σχέδιο διαφυγής. Τόσες άναρχες επιθέσεις των 9-10 δευτερολέπτων ο Αρης δεν έχει εκδηλώσει ποτέ στην ιστορία του. Οσες φορές έχει μονοπωλήσει επιθέσεις ο Καστλ, δεν έχει μονοπωλήσει ούτε ο Γκάλης. Ούτε με τον Τσάρλς Μπάρτον στον πάγκο, λάτρη των γρήγορων επιθέσεων, δεν έπιανε τέτοια βιασύνη την ομάδα. Περιμένω τα παιχνίδια με τον Πανιώνιο και θα επανέλθω...