Αλλος για το λιμάνι; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Εσχάτως μας προέκυψε και ο Μακελελέ. Παικταράς ο Γάλλος, μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να τον δούμε από κοντά στα ελληνικά γήπεδα. Εστω και στα 34 έχει να δώσει. Σιγά μην έχουμε την απαίτηση ποδοσφαιριστής της δικής του αξίας και εμβέλειας να μας κάνει τη χάρη να έρθει στη χώρα μας πιο μπροστά. Μία μόνο πιθανότητα υπήρχε. Να ξέμενε στα 16-17 του χρόνια από λεφτά στην Ελλάδα και να έπρεπε να βρει τρόπο να βιοποριστεί.

Το θέμα όμως είναι άλλο. Κάθε μέρα -και όσο περνάει ο καιρός οι μέρες θα γίνονται ώρες- ξεφυτρώνει και ένα καινούργιο φιντάνι για τον Ολυμπιακό. Στην αρχή την παρέλαση άνοιξαν οι Βραζιλιάνοι, οι Ντούντου, Λοβ και Ζε Ρομπέρτο, μετά ο Πέτριτς -για τον μόνο που όπως πληροφορηθήκαμε ενδιαφερόταν προσωπικά ο κόουτς Λεμονής- και μετά μπήκε στη ζωή μας ο Τουντσάι. Βέβαια μετά τον… εξ Ανατολών γείτονα, χάσαμε την μπάλα.

Πάρε να 'χεις. Πάρε και Καλού από Παρί Σεν Ζερμέν, πάρε Ρικέλμε, Γκέρεμι, Μπουλαρούζ, να και ο άλλος Βαλκάνιος, ο Αλβανός Μπογκντάνι (που αν λεγόταν Μπογκντάνοβιτς θα είχε κάνει μεγάλη καριέρα στον κινηματογράφο), να και οι Νοντά, Μαντούρο. Σπάσε τους με λίγο Αντζα και Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, ρίξ’ τους στη χύτρα να δούμε τι θα βγει.

Ειλικρινά, υπάρχει κανείς στον Ολυμπιακό που ξέρει πραγματικά τι θέλει η ομάδα; Τι χρειάζεται; Υπάρχει μεταγραφικός προγραμματισμός, σε ποιες δηλαδή θέσεις πονάει η ομάδα, σε ποιες οφείλει να ενισχυθεί και τα σχετικά τετριμμένα με τα οποία ασχολούνται διεξοδικά όλες οι σοβαρές ομάδες στον πλανήτη; Γιατί στον κόσμο του Ολυμπιακού έχει δημιουργηθεί άλλη εντύπωση. Οτι οι υψηλά ιστάμενοι κάνουν κουμάντο, ο προπονητής δεν έχει λόγο, αυτοί συζητάνε με διάφορους μάνατζερ, ακούν τι τους προτείνουν και τέλος περιμένουν μήπως έτσι τους κάτσει κάτι καλό. Οφείλουν όμως να καταλάβουν ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από ένα μεγάλο όνομα. Εχει δυστυχώς ανάγκη από πολλούς αξιόλογους παίκτες, και μάλιστα σε όλες σχεδόν τις γραμμές.

Αυτό είναι όμως δική μας διαπίστωση. Αντε και μιας μερίδας φιλάθλων. Δεν έχω όμως διαβάσει ή ακούσει κάποιον να βγει από την ομάδα και να συμφωνήσει ή να μας διαψεύσει. Να τοποθετηθεί επίσημα. Αυτές είναι οι θέσεις που πονάμε, με αυτόν τον τρόπο σκεφτόμαστε να χτίσουμε την ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια σε Ελλάδα και εξωτερικό, αυτό είναι το μπάτζετ μας, αυτή η αγορά μάς ενδιαφέρει. Τίποτε από όλα αυτά. Ο καθένας τα δικά του.

Δεν είναι όμως λογικό να ακούγονται για τον Ολυμπιακό περισσότερα και πολλές φορές ηχηρότερα ονόματα από ό,τι για ομάδες με ευρωπαϊκούς τίτλους και διακρίσεις. Στο τέλος καταντά μια κωμωδία που δεν έχει ίχνος χιούμορ. Κάποιοι όμως έδωσαν το δικαίωμα να στηθεί όλο αυτό το σκηνικό. Σταματήστε έναν οπαδό του Ολυμπιακού και ρωτήστε τον ποιον θα αποκτήσει φέτος η ομάδα. Ισως είναι η πρώτη φορά σε μεταγραφική περίοδο, που δεν έχει κάποιο όνομα να πει. Και, το χειρότερο, δεν ξέρει αν αυτό το μεγάλο όνομα το χρειάζεται πραγματικά ή απλώς του ικανοποιεί τον οπαδικό εγωισμό.