Το δόγμα «Γκαλιάνι» (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Υπάρχει ένας στίχος του Ιταλού τραγουδοποιού Franco Battiato που ταιριάζει γάντι στη Μίλαν. Λέει: «I desideri non invechianno quasi mai con le eta». Που σημαίνει: Οι επιθυμίες δεν παλιώνουν σχεδόν ποτέ με την ηλικία.

Τα γερόντια του Αντσελότι την Τετάρτη το βράδυ απέδειξαν ότι ο καλλιτέχνης έχει πάντα δίκιο. Ειδικοί, ειδήμονες αναλυτές, απλοί φίλοι του ποδοσφαίρου, πίστευαν (και μέσα σε αυτούς και εγώ) ότι φέτος οι υπερήλικες της Μίλαν δύσκολα θα κατάφερναν να φτάσουν στον τελικό. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, σε ακόμα έναν τελικό, αυτόν της Αθήνας.

Η Μίλαν ξεκίνησε στο φετινό Καμπιονάτο με μείον οκτώ βαθμούς και χρειάστηκε, αλήθεια είναι, να σπαταλήσει πολλές από τις δυνάμεις της για να αναπληρώσει το χαμένο έδαφος. Από την άλλη, ήταν το Τσάμπιονς Λιγκ θεσμός που παραδοσιακά διακρίνεται. Το βάρος της φανέλας της και το κύρος της δεν της επέτρεπαν να το αντιμετωπίσει επιπόλαια. Το φινάλε τη βρίσκει να υποκλίνεται στο κοινό της καταχειροκροτούμενη για την ερμηνεία της. Στο πρωτάθλημα τερματίζει μέσα στις τρεις πρώτες θέσεις έτοιμη για νέες ευρωπαϊκές εξορμήσεις και στον μεγάλο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ φιλοδοξεί να φορέσει το στέμμα της πρωταθλήτριας.

Ολα αυτά γιατί οι επιθυμίες, οι φιλοδοξίες των παικτών της, πείτε το όπως θέλετε, που πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να είχαν επαναπαυθεί στις δάφνες τους, μοιάζουν να μην τελειώνουν ποτέ. Πάθος για τίτλους και εμπειρία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, που δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Αυτό, όμως, που στήριξε τη Μίλαν, μεταμορφώνοντάς την συγχρόνως στην πιο ευρωπαία ομάδα των τελευταίων 20 χρόνων όσον αφορά τίτλους και διακρίσεις, είναι το περίφημο δόγμα «Γκαλιάνι» όπως αρέσει τους Ιταλούς να το αποκαλούν. Ενα δόγμα που παίκτες και προπονητικό τιμ φαίνεται να το ακολουθούν ευλαβικά. Τι λέει το δόγμα: «Πάνω από όλα η Ευρώπη». Οταν μιλάει για Ευρώπη, εννοεί το Τσάμπιονς Λιγκ.

Κάθε φορά που η Μίλαν εντάσσει στο δυναμικό της ένα μεγάλο όνομα από την παγκόσμια ή την ευρωπαϊκή αγορά, προσέξτε στην παρουσίαση του παίκτη τα λόγια του γενικού αρχηγού Γκαλιάνι. Μοιάζουν σαν να έχουν βγει από φωτοτυπικό μηχάνημα. Το ίδιο ρήμα, το ίδιο υποκείμενο, το ίδιο αντικείμενο.

«Αποκτήσαμε αυτόν τον παίκτη για να γίνουμε πιο δυνατοί στην Ευρώπη». Αυτό φτάνει. Το μήνυμα έχει σταλεί. Οποιος δεν το λαμβάνει θα έχει τέλος… κακό.

Και έτσι πορεύεται. Με ένα δόγμα, για πυξίδα. Παράξενο για την εποχή μας, αλλά ο… δογματιστής δικαιώνεται. Η Μίλαν έχει στην τροπαιοθήκη της 6 πρωταθλήματα Ευρώπης, από τα οποία τα 4 σύγχρονα, χωρίς αράχνες. Νικήτρια το '88-'89, το '89-'90, το '93-'94 και τέλος 2002-2003. Ακόμα και ένα παλικαράκι, μόλις 15 Μαΐων, στο άνθος της ηλικίας του, έχει προλάβει να δει και να χορτάσει Μίλαν.

Προσθέστε τώρα τις φορές που ήταν φιναλίστ αλλά δεν τα κατάφερε ('92-'93, '94-'95, 2004-2005), τα Σούπερ Καπ ('89, '90, '94, 2003) και πείτε μου αν θα τολμούσε κάποιος να πει στον Γκαλιάνι ότι έχει άδικο που είναι… δογματικός!