Πολύ σκάκι και λίγη μπάλα! (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Μπορεί η σκέψη μου να μην έχει λογική (;), να είναι αυθαίρετη, από κάποιους που γνωρίζουν καλύτερα (;) ίσως θεωρηθεί ανόητη, αλλά με κίνδυνο να εκτεθώ θα την καταθέσω. Από τη Λίβερπουλ που παρατηρούσα την Τετάρτη το βράδυ στον αγώνα με την Τσέλσι, για μένα λίγοι παίκτες (από αυτούς που αγωνιζόταν) είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος αυτής της φανέλας, που ζυγίζει τόνους, ώστε να την καταστήσουν αχτύπητη, όπως παλιά. Ο Κάραχερ, ο Ρίισε, ο σε όλα αρχηγός Τζέραρντ και ο Ολλανδός Κούιτ. Φοβηθήκατε μετά το «Ολλανδός» μήπως ακολουθούσε το «Ζέντεν»; Τι να πεις, some guys have all the luck, που λέει και το τραγούδι.

Έβλεπα τον Τζέραρντ, λοιπόν, να οργώνει όλο το γήπεδο, να τρέχει δεξιά κι αριστερά και σκεφτόμουν πότε θα έρθει -αν έρθει ποτέ- η στιγμή, όταν με το καλό κρεμάσει τα παπούτσια του, ο παικταράς αυτός να αναλάβει προπονητής. Είναι ο μόνος ικανός να εμφυσήσει στους παίκτες που θα φοράνε την κόκκινη φανέλα τι πάει να πει Λίβερπουλ και πώς αυτή οφείλει να αγωνίζεται. Τον είχε πετάξει εκεί, σε μια άκρη του γηπέδου, ο Μπενίτεθ, κάνοντας το καλύτερο δώρο στον συνάδελφό του, Μουρίνιο, και αυτός έδειχνε σαν λιοντάρι στο κλουβί. Αδυνατούσα να αντιληφθώ τον ρόλο του στο παιχνίδι. Με τον ίδιο τρόπο ίσως που και ο Μπενίτεθ αδυνατεί να αντιληφθεί το αυτονόητο. Οτι η Λίβερπουλ χωρίς να παίξει ποδόσφαιρο ποιότητας έχει λιγότερες πιθανότητες από την Τσέλσι να προκριθεί, ενώ οι Λονδρέζοι μπορούν να τα καταφέρουν και έτσι.

Ο Αγκερ, προσωπική επιλογή του Ισπανού, έπεφτε πάνω στον Ντρογκμπά όπως λειτουργούν τα χρηματοκιβώτια στις τράπεζες. Με χρονοκαθυστέρηση. Η άλλη του επιλογή -μεγάλη επιτυχία, τεράστιο σουξέ-, ο Αρμπελόα, που μου θυμίζει έντονα εκείνο τον παικταρά τον Νούνιεθ, που φόρεσε τη φανέλα της Λίβερπουλ -βασικός παρακαλώ- και τώρα αγωνίζεται στη Θέλτα (καταλαβαίνετε πλέον γιατί κινδυνεύει να πέσει κατηγορία η κακομοίρα η ομάδα από τη Γαλικία), αυτός, λοιπόν, ο Αρμπελόα, αποδείχθηκε παλαιοημερολογίτης στο μαρκάρισμα του Κόουλ, αφού έφτανε πάνω του με επτά μέρες καθυστέρηση. Για τους παρατηρητικούς, το ίδιο σκηνικό είχε επαναληφθεί και με την Μπαρτσελόνα. Φέρτε στη μνήμη σας το πρώτο γκολ των Καταλανών. Δεν υπάρχει ούτε στο τηλεοπτικό κάδρο ο Ισπανός. Μόνο που ο Μουρίνιο δεν είναι Ράικαρντ, να μην το πάρει χαμπάρι, και το κακό έγινε. Ευτυχώς που δεν επαναλήφθηκε…..

Λίγη μπάλα από πραγματικά μεγάλες ομάδες. Ζήτω η στρατηγική, ζήτω η αποθέωση του συστήματος, ζήτω η τακτική. Μόλις 24 ώρες πριν ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον είχε καταφέρει να αμπαλάρει όλα αυτά τα στοιχεία μέσα σε ένα όμορφο πακέτο, βρίσκοντας χώρο και για ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου. Kαι αυτό το προσφέρουν οι παίκτες, όχι απαραίτητα οι προπονητές. Γι' αυτό προτιμώ τον γέρο. Η Μάντσεστερ αποδεικνύεται, όχι μόνο φέτος, μια ομάδα ΜΕ προπονητή . Η Τσέλσι και η αγαπημένη μου Λίβερπουλ αποδεικνύονται ομάδες ΤΟΥ προπονητή. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε ή αν σας ενδιαφέρει αυτή η διαφορά, αλλά εγώ προτιμώ το μοντέλο παππού-Αλεξ!