Μία, δύο, πολλές Λάρισες (SportDay /Μιχάλης Λεάνης)

Η Λάρισα στον τελικό. Η αποστολή φτάνει στις 4:30 τα ξημερώματα στην κεντρική πλατεία Ταχυδρομείου. Ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους και πανηγυρίζει. Ξενυχτά, χαίρεται, μεθά, τραγουδά. Ξυπνούν μνήμες από το ένδοξο παρελθόν. Μέρες του '85. Εχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που γλέντησαν όλοι μαζί. Τότε ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, με τη Λάρισα να ισοπεδώνει στον τελικό τον ΠΑΟΚ 4-0. Εναν ΠΑΟΚ δυνατό και ψυχωμένο, που εκείνη τη χρονιά φιλοδοξούσε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Να κατακτήσει ένα νταμπλ... αλλά ατύχησε.

Τώρα δεν υπάρχει κατάκτηση, απλώς η χαρά για τη συμμετοχή στον τελικό της 5ης Μαΐου. Ο τέταρτος τελικός στην ιστορία της ομάδας. Φανταστείτε τι πρόκειται να συμβεί σε περίπτωση που το λαϊκό αίτημα-σύνθημα «Κύπελλο στον Πηνειό» πραγματοποιηθεί. «Χρειαζόμασταν μια τέτοια χαρά», δηλώνει ο Γιώργος Δώνης, φανερώνοντας το αυτονόητο. Οτι δηλαδή αυτές οι διακρίσεις μπορεί για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ να είναι ένας ακόμα κρίκος, από τους πολλούς στην αλυσίδα των στόχων τους, για τις ομάδες όμως της περιφέρειας ισοδυναμούν με φιάλες οξυγόνου που θα τις κρατήσουν ζωντανές για τα επόμενα -ποιος ξέρει ίσως και δύσκολα- χρόνια. Θα τους δώσει λόγο ύπαρξης, θα τους τονώσει την περηφάνια, θα τους συσπειρώσει σε έναν κοινό σκοπό. Αυτή και μόνο η συμμετοχή φτάνει για να τους αναστήσει. Να τους κάνει να ονειρεύονται και πάλι, να ελπίζουν. Και το κυριότερο, θα φτιάξει μια νέα γενιά οπαδών που θα σηκώσει στις πλάτες της την ομάδα τις επόμενες δεκαετίες.

Ακόμα και αυτή η ιστορική αναδρομή ή η σύγκριση με τη μεγάλη ομάδα του '85, που λογικό είναι να γίνει αυτές τις μέρες, μόνο οφέλη μπορεί να επιφέρει στον σύλλογο. Γεγονότα που θα θυμίσουν σε κάποιους ποιοι ήταν, πώς κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή, ακόμα και ποια λάθη έγιναν ώστε αυτά να μην επαναληφθούν στο μέλλον. Αυτό το ξεφύλλισμα στο άλμπουμ του μυαλού τους με πρωταγωνιστές τον Βαλαώρα, τον μπαμπά Γκαλίτσιο, τον Βουτιρίτσα, τον Ζιώγα, τον Παραφέστα, τον Κολομητρούση, τον Μητσιμπόνα, τον Ανδρεούδη, τους ξένους Ανταμτσικ και Κμίετσικ, εκτός από την όποια νοσταλγική χροιά, έχει για όσους το θελήσουν και διδακτικό χαρακτήρα, ικανό να φτιάξει μια σχολή με ανθρώπους που θα σέβονται και θα τιμούν την ιστορία της ομάδας.

Δεν ξέρω τι θα κάνει η Λάρισα στον τελικό, αλλά και μόνο η συμμετοχή της δεν μπορεί παρά να θεωρείται σημαντικό κεφάλαιο για το «εκτός των τειχών» ποδόσφαιρο της περιφέρειας. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν πολλά στο χιλιοταλαιπωρημένο μας ποδόσφαιρο, αν όλο και συχνότερα ομάδες από την επαρχία κατάφερναν, όχι μόνο να είναι φιναλίστ, αλλά και τροπαιούχες. Σίγουρα ο ποδοσφαιρικός χάρτης θα ήταν πλουσιότερος, αντιπροσωπευτικότερος και τα ταλέντα ακόμα περισσότερα, αφού το κίνητρο για πολλούς νεαρούς ποδοσφαιριστές θα ήταν ισχυρότερο. Ευρωπαϊκές χώρες που σταμάτησαν αυτή την ποδοσφαιρική αστυφιλία, αναδεικνύοντας στον θεσμό του Κυπέλλου ομάδες της περιφέρειας, μόνο οφέλη εισέπραξαν από αυτή την κίνηση.