Ποντάρω Ντρογκμπά (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Για πείτε μου τι θα γίνει τώρα; Ποιες ομάδες θα περάσουν στον τελικό της Αθήνας; Η γερασμένη Μίλαν; Η όχι και τόσο εντυπωσιακή, αλλά ώριμη Τσέλσι; Η Λίβερπουλ που δεν γεμίζει το μάτι, αλλά έχει το όνομα; Ή μήπως η Μάντσεστερ που παίζει την καλύτερη μπάλα;

Ολα είναι πιθανά! Εξάλλου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι και οι τέσσερις αυτές είναι ομάδες για τελικό. Φαβορί δεν υπάρχουν. Ολες οι προβλέψεις μοιάζουν παρακινδυνευμένες. Θα έχει εύκολο βράδυ η Γιουνάιτεντ απέναντι στη Μίλαν; Γρήγορη η ομάδα του Φέργκιουσον με ποδοσφαιριστές υψηλών προδιαγραφών που έτσι και πιάσει ρυθμό φαίνεται ικανή να διαλύσει τον οποιοδήποτε αντίπαλο. Από την άλλη, όμως, η γερασμένη Μίλαν από απόψεως εμπειριών αλλά και ποιότητας δεν είναι Ρόμα. Και το κυριότερο ο Αντσελότι δεν είναι Σπαλέτι. Αυτό το κέντρο των υπέργηρων κατά τ’ άλλα Μιλανέζων με Κακά, Κατούζο, Πίρλο, Αμπροζίνι και Ζλέντορφ δουλεύει ώρες ώρες καλύτερα και από ελβετικό ρολόι. Κλείνει τους διαδρόμους και τα περάσματα με αμπάρες. Δύσκολα να βρεις χώρο να ξετρυπώσεις, να ελευθερωθείς. Η μια παγίδα διαδέχεται την άλλη. Σκέτος λαβύρινθος.

Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες και το ματς Τσέλσι-Λίβερπουλ. Ή -αν προτιμάτε- αγώνας σκάκι ανάμεσα σε Καρπόφ και Κασπάροφ. Από όπου και αν το πιάσεις, καίει αυτό το παιχνίδι. Από τη μια η Λίβερπουλ η ομάδα που το DNA της είναι μονταρισμένο για μεγάλες αναμετρήσεις και από την άλλη η Τσέλσι που θέλει όσο ποτέ άλλοτε αλλά δείχνει να έχει επιτέλους τα φόντα να παίξει τελικό.

Αν υπερτερεί με διαφορά σε κάτι φέτος η ομάδα του Μουρίνιο, αυτό είναι η γραμμή κρούσης. Μια γραμμή κρούσης που φέτος έχει όνομα και επίθετο: Ντιντιέ Ντρογκμπά. Μιλάμε για τανκ, όχι για επιθετικό. Θυμίζει καθαρόαιμο σεντερ φορ άλλων εποχών και περιόδων. Καμία ομάδα από αυτές που φιλοδοξούν φέτος να σηκώσουν την κούπα στον αττικό ουρανό στις 23 του Μάη δεν έχει τέτοιο ποδοσφαιριστή στην επιθετική της γραμμή. Αυτό ίσως είναι το κοινό τους σημείο. Καμία δεν έχει Ντρογκμπά. Τον παίκτη δηλαδή που αν βρεθεί στη βραδιά του άνετα σηκώνει μια ομάδα στην πλάτη του. Την παίρνει από το χεράκι και την οδηγεί στην απονομή. Τον παίκτη που έχει την ικανότητα να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του. Να σμπαραλιάσει την όποια αμυντική γραμμή, να στείλει στους πέντε ανέμους το όποιο σύστημα.

Δύναμη, εξυπνάδα, τεχνική, προσωπικότητα... και τι δεν έχει αυτός ο ποδοσφαιριστής. Και το θέμα δεν είναι να προσπαθήσεις να μην πάει σε αυτόν η μπάλα. Να του κόψεις δηλαδή την επικοινωνία, γιατί πολύ απλά την ψάχνει μόνος του. Κινείται μέσα στον αγωνιστικό χώρο παντού. Υπάρχουν βραδιές που η παρουσία του σκεπάζει το τερέν. Αν η Τσέλσι εκμεταλλευτεί στα παιχνίδια που απομένουν τη δαιμονιώδη φόρμα του Ντιντιέ, τότε δύσκολα θα βρεθεί ομάδα που θα χτίσει τείχος απέναντί του. Αλλά και να χτίσει, έτσι όπως έχω δει το μάτι του να γυαλίζει στα τελευταία παιχνίδια, μάλλον το βλέπω να γκρεμίζεται στο πέρασμα του τεθωρακισμένου που λέγεται Ντρογκμπά!