Γλυκιές, κατά τα άλλα, «συμμορίες» (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Οι σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών στη χώρα μας αποκλείεται να κλείσουν. Αδικαιολόγητη η ανησυχία και τεχνηέντως υπερβολικός ο προβληματισμός στις τάξεις των οργανωμένων. Οι συνδεσμίτες που είναι στα μέσα και τα έξω, που μαθαίνουν τα νέα από υπεύθυνα χείλη, πιστέψτε με, διόλου δεν ανησυχούν. Αυτοί που ανησυχούν, και δικαιολογημένα, είναι οι περιφερειακοί σύνδεσμοι, οι ξεκομμένοι από τα κέντρα αποφάσεων και συνεπώς οι πιο αθώοι. Αυτοί φοβούνται μην «πληρώσουν τη νύφη». Αλλά ούτε και γι' αυτούς δικαιολογείται η όποια ανησυχία. Μπόρα είναι, θα περάσει.

Σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών υπάρχουν παντού, σε όλη την ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένη Ευρώπη. Αν εμείς εδώ αποφασίσουμε και καταφέρουμε το κλείσιμό τους, θα μιλάμε για παγκόσμιο φαινόμενο. Εξάλλου, η απόσταση ανάμεσα στο «λαμβάνω μια απόφαση» και στο «εκτελώ την απόφαση αυτήν» στην Ελλάδα αναλογεί με την απόσταση της Γης από τη Σελήνη.

Στην Ευρώπη, λοιπόν, και όχι μόνο, οι σύνδεσμοι αυτοί (τα «κλαμπ» όπως τα αποκαλούν παγκοσμίως) λειτουργούν διαφορετικά. Διαφορετική η φιλοσοφία τους, διαφορετική και η στρατηγική τους. Διαφορετικός συνεπώς και ο ρόλος τους. Ανάλογα μάλιστα με τη γεωγραφική αναφορά και η συμπεριφορά τους. Αλλού τυγχάνουν πιο εκδηλωτικοί και ενίοτε πιο πιεστικοί απέναντι στις διοικήσεις. Ιδιαίτερα αυτοί της Νοτίου Ευρώπης. Εν αντιθέσει, βέβαια, με τους Βόρειους, που παρουσιάζονται πιο ψύχραιμοι. Η νοοτροπία όμως τυγχάνει κοινή. Οπως και ο ρόλος τους. Ζουν ΓΙΑ την ομάδα που αγαπούν και όχι ΑΠΟ την ομάδα αυτή!
Δεν θα βρείτε πουθενά απλό συνδεσμίτη ή μέλος της διοίκησης ενός κλαμπ να του έχει βρει δουλειά η ομάδα, να τον έχει διορίσει στο Δημόσιο ή γενικότερα και ειδικότερα να τον έχει αποκαταστήσει επαγγελματικά. Στην Ελλάδα, αντίθετα, υπάρχουν πολλοί. Είναι αυτοί που επανδρώνουν τον τομέα του επαγγελματικού παρασιτισμού, όπως αυθαίρετα ή αδόκιμα τον έχω βαφτίσει εγώ.
Αυτό το φαινόμενο στη χώρα μας παρατηρείται όχι μόνο γιατί το επεδίωξε η πλευρά των οργανωμένων, αλλά γιατί το αποδέχθηκε και μάλιστα ελαφρά τη καρδία η πλευρά των παραγόντων. Των μεγαλοπαραγόντων μάλιστα, πιστεύοντας ότι έτσι ελέγχει ένα μεγάλο κομμάτι οπαδών. Το ήλεγχε όντως, μέχρι που αυτό, με τις οικονομικές πλάτες πάντα των διοικούντων, κατάφερε να αυτονομηθεί φτάνοντας στο σημείο να διαχειρίζεται μόνο του τα κεφάλαια που δημιούργησε με τη βοήθεια των διοικούντων.

Αμα αποκτήσεις χρήμα, εύκολα αυτονομείσαι. Αμα αυτονομηθείς, λογικό είναι να γίνεις ανεξέλεγκτος. Ετσι, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε δύο ειδών συνδεσμίτες και συνδέσμους. Πρώτον, αυτούς που ελέγχονται από τη διοίκηση. Χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες. Αυτούς που, παρά την οικονομική τους αυτονόμηση, σεβάστηκαν τους ηθικούς κανόνες και δεν δάγκωσαν ποτέ το χέρι που τους έδωσε φαγητό, οπότε μιλάμε για τους ελεγχόμενους ως ένα βαθμό, και αυτούς που ανεξαρτητοποιήθηκαν πλήρως και μοιάζουν πλέον με «κράτος εν κράτει».
Δεύτερον, αυτούς που ελέγχουν διοικήσεις. Δοτές διοικήσεις που τις επέβαλαν, αλλά και τις ελέγχουν οι ίδιοι.

Αυτές τις «συμμορίες» κανένας νόμος δεν τις ακουμπά. Πολύ περισσότερο ένας νόμος που μιλάει για οργανωμένους οπαδούς και όχι για «συμμορίες».