Πως μας βλέπουν στο εξωτερικό; (SportDay /Μιχάλης Λεάνης)

Πολλοί αναρωτιούνται τι λένε για μας στο εξωτερικό. Πώς μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Τις μέρες αυτές, που βρέθηκα στη Ρώμη, μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω. Να διευκρινίσω ότι είχα αρκετά χρόνια να επισκεφτώ την «αιώνια πόλη» και να μπω σε τέτοιες συζητήσεις στα ποδοσφαιρικά στέκια. Γιατί εκεί αξίζει να κάνεις αυτή την κουβέντα. Αν συζητήσεις με υπευθύνους ομάδων ή με κάποιους από την ιταλική Λίγκα, από ευγένεια ή ακόμη και για λόγους διπλωματικούς μόνον καλά θα έχουν να σου πουν, ακόμη και αν δεν τα πιστεύουν.

Οι φίλαθλοι όμως έχουν διαφορετική ματιά, πιο άμεση και ντόμπρα. Αυτό που συμπεραίνεις από τις πρώτες κουβέντες μαζί τους είναι ότι επιτέλους μας έχουν εντάξει στον ποδοσφαιρικό τους χάρτη. Παλαιότερα έναν Παναθηναϊκό ήξεραν και αυτόν οι πολύ ψαγμένοι. Το ότι υπάρχουμε λοιπόν σε συντριπτικό ποσοστό οφείλεται στην επιτυχία της Εθνικής μας στο Euro της Πορτογαλίας. Οι περισσότεροι, αν τους μιλήσεις για ελληνικό ποδόσφαιρο, σε αυτό το γεγονός αναφέρονται. Τα διασυλλογικά έπονται.

Θεωρούν όμως ότι όσον αφορά τις ομάδες μας είμαστε ακόμα πολύ πίσω. Δεν έχουν τη λάμψη, το γόητρο οι ελληνικές ομάδες, στοιχεία που θα τους κάνουν να τις προσέξουν. Κουβεντιάζοντας μαζί τους μου ζητούσαν να μάθουν λεπτομέρειες για το πρόσφατο τραγικό περιστατικό στη Λαυρίου. Το δουλεύουν και οι Ιταλοί πολύ το μαχαίρι, μη νομίζετε. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι που μπλέκουν στους καβγάδες είναι πιτσιρικάδες που δεν τους κόβει το μάτι σου. Τους θεωρείς μια χαψιά. Και έτσι είναι. Από την άλλη είναι και φοβητσιάρηδες. Δεν πλακώνονται στα ίσα. Αδυνατούσαν όμως να αντιληφθούν το γεγονός ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα με την οποία αισθάνονται ότι έχουν πολλά κοινά, εν έτει 2007 υπάρχουν τιφόζι που δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν μεταξύ τους.

Εχοντας πληροφορηθεί το περιστατικό με όλες τις λεπτομέρειες, μια που τα ιταλικά Μέσα -όχι μόνο οι αθλητικές εφημερίδες- φρόντισαν γι' αυτό, για να ξορκίσουν ίσως το δικό τους πρόσφατο τραγικό συμβάν στην Κατάνια, ρωτούσαν να μάθουν αν είναι αλήθεια το γεγονός ότι οι εμπλεκόμενοι διέσχισαν σχεδόν τη μισή Αθήνα με μηχανάκια μέχρι να φτάσουν στον τόπο του μακελειού. Αυτό ήταν που τους έκανε μεγάλη εντύπωση.

Δεν θυμάμαι ειλικρινά πόσες φορές με ρώτησαν σχετικά. Ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν τα Ιταλά μέχρι να το πιστέψουν. Μετά, όταν άρχισαν να συνηθίζουν με την ιδέα, μου ζητούσαν να χαρτογραφήσω την απόσταση στα όρια της δικής τους πόλης. Δηλαδή με βάση τη Ρώμη από πού ξεκίνησαν και μέχρι πού έφτασαν.

«Απίθανο», μου απαντούσαν. «Στην Ιταλία θα είχε ξεσηκωθεί ο στρατός», μου έλεγαν με γουρλωμένα μάτια. Οταν μάλιστα διάβασα σε δημοσίευμα ιταλικής εφημερίδας ότι μόνο την τελευταία διετία για επεισόδια στα γήπεδα έχουν καταδικαστεί 1.161 τιφόζι, φρόντιζα κάθε φορά που μου έκαναν αυτή την κουβέντα να αλλάζω θέμα.

Μήπως όμως και αυτοί έχουν περάσει στην άλλη πλευρά και συζούν με την υπερβολή; Καθόλου άστοχη η παρατήρηση. Περισσότερα όμως μετά το Πάσχα.