Η δικιά μου Ελλάδα (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Και πολύ κράτησε η αυταπάτη. Μιλάμε ότι η 24η Μαρτίου θα πρέπει από εδώ και στο εξής να θεωρείται εφάμιλλη της 25ης, διότι και στις δύο περιπτώσεις επαναστατήσαμε και ελευθερωθήκαμε. Στην πρώτη απελευθερωθήκαμε από τον ευρωπαϊκό καθωσπρεπισμό που οι ευρωλιγούρηδες πήγαν να μας φορέσουν, χωρίς να σεβαστούν τα βαλκανικά χαρακτηριστικά μας και στη δεύτερη τη γνωστή από τους Τούρκους βαρβάρους.

Τους είχαμε προειδοποιήσει όμως. Οταν μετά την Πορτογαλία άρχισαν κάτι τσουτσέκια να ρητορεύουν και να ζητούν να προοδεύσουμε ποδοσφαιρικά ευτυχώς λειτούργησαν τα αντανακλαστικά μας, ενωθήκαμε μπροστά στον κίνδυνο και διατηρήσαμε το πρωτάθλημά μας μπουρδελέ και ατόφιο. Έκαναν πως δεν κατάλαβαν και συνέχιζαν να επιμένουν. Κρατηθήκαμε μία με την Αλβανία όταν χάσαμε και στον επαναληπτικό δεν τα κάναμε φουτάνα, κρατηθήκαμε με την Τουρκία άλλη μία και μόλις επιτέλους αναχώρησαν -με τη δικαιολογία ότι δεν βλέπουν ποδόσφαιρο- για τον αγύριστο όλοι αυτοί οι φλούφληδες που είχαν όραμα να καμαρώσουν μια εθνική ευρωπαϊκού επιπέδου (μην ξεράσω) βρήκαμε την ευκαιρία να ξαναγίνουμε κυβέρνηση.

Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες! Τους πραγματικούς όμως, τους ατόφιους, που έχουν κρατήσει τα χαρακτηριστικά τους αναλλοίωτα. Που δεν ντρέπονται για τη συμπεριφορά τους.

Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα αεροδρόμιο που δεν γνωρίζω. Περιμένω την πτήση στο πουθενά, χαζεύοντας απέναντί μου την ανοικτή τηλεόραση. Τηλεπαράθυρα για την Εθνική του Ρεχάγκελ, του Γκαγκάτση, του εθνικά υπερήφανου οπαδού που σκότωσε τον φίλαθλο που κρύβεται μέσα του, του Γιακουμάτου, του Τραγάκη. Βάζω τα ακουστικά να μην ακούω κανέναν. Κλείνω τα μάτια. Εχει παρέλαση! Παρελαύνει ο Νίκος Πορτοκάλογλου με τους «Φατμέ». Τους ακολουθώ, τραγουδώντας μαζί τους.
Δεν είναι το σχολείο
και το Πολυτεχνείο
δεν είναι το Εθνικό Ωδείο.
Δεν είναι το Μουσείο
ιστορικό μνημείο
δεν είναι γραφικό τοπίο.
Δεν είναι τα αρχαία
θρησκευτικά και νέα
δεν είναι η ένδοξη σημαία.
Δεν είναι εκείνη η όψη
και του σπαθιού η κόψη
εγώ αλλιώς την έχω νιώσει.
Το μέτρο και το πάθος
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Ούτε σωστό ούτε λάθος
μια δροσερή λιακάδα
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Αθήνα κι επαρχία
τυφλή εργολαβία
η εθνική ενδυμασία.
Χαμένες παραδόσεις
κι ατέλειωτες πιστώσεις
τον νεκρό πώς να τον σώσεις.
Το μέτρο και το πάθος
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Ούτε σωστό ούτε λάθος
μια δροσερή λιακάδα
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Ηλεκτρικά κλαρίνα
ουίσκι και ρετσίνα
απ' όλα έχει η βιτρίνα.
Γιατί να με πειράζει
που ρούχα όλο αλλάζει
η ψυχούλα της με νοιάζει...
Το μέτρο και το πάθος
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Ούτε σωστό ούτε λάθος
μια δροσερή λιακάδα
είναι η δικιά μου Ελλάδα.
Τώρα που όλοι επέστρεψαν,
λέω να φύγω...