Εχει γνώση ο Θωμάς... (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Aν με τη λήξη του πρώτου γύρου κάποιος που θα ήθελε να το παίξει μάντης ή κάτοχος κληρονομικού χαρίσματος, σαν τον Χορταρέα, προέβλεπε ότι τις τελευταίες αγωνιστικές το Αιγάλεω θα βρισκόταν με το ένα πόδι στη Β' Εθνική, τότε 9 στους 10 θα του απαντούσαν «καλά… τραγούδα παραπέρα».

Αν, πάλι, επιχειρούσε την ίδια πρόβλεψη πέρυσι, θα είχε δύο πιθανότητες. Οι πλέον συμπονετικοί και ευαίσθητοι θα προσπαθούσαν να μάθουν τι του συμβαίνει. Οι άλλοι, οι ανάλγητοι, θα τον πλάκωναν στα γιαούρτια τα απέτσωτα, βρίζοντας που δεν βρήκαν να του πετάξουν τίποτα πήλινα, να ξεμπερδεύουν με την πάρτη του μια ώρα αρχύτερα.

Ο λόγος που θα εισέπραττε τη γιούχα και την πρόκα δεν θα ήταν επειδή το Αιγάλεω έχει για «τιμονιέρη» τον ισχυρό άνδρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον ειδικό στα μέσα και στα έξω Θωμά Μητρόπουλο, αλλά διότι αντικειμενικά το «Σίτι» είχε και έχει πολύ καλό ρόστερ παικτών.

Αμφιβάλλω αν θα υπήρχε ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα που πριν από δυο ή τρία χρόνια (την περίοδο δεν την επιλέγω τυχαία) δεν θα επιθυμούσε να έχει στις τάξεις της βασικό ποδοσφαιριστή του Αιγάλεω. Εγώ ο ίδιος ήμουν που έγραφα από αυτή εδώ τη στήλη ότι είναι διόλου απίθανο ο κορμός της Εθνικής τα επόμενα χρόνια να αποτελείται από παίκτες που ξεκίνησαν την καριέρα τους στο Αιγάλεω.
Βάλτε τους κάτω και θα δείτε: Αγρίτης, Παπουτσής, Ψωμάς, Φωτάκης, Μανουσάκης, Σκοπελίτης, Νικολόπουλος, Μουστόγιαννης, προσθέστε και τους άρτι αφιχθέντες, τον Κροάτη Μάριτς, τον Πετρόπουλο, τον Κουμουρτζί, τον Τσέζαρεκ και πείτε μου αντικειμενικά αν έχω δίκιο ή άδικο.

Ολοι τους πολύ καλοί ποδοσφαιριστές. Εκτιμώ ότι θα έπαιζαν άνετα ή έστω θα πλαισίωναν το δυναμικό μεγαλύτερων ομάδων. Τι συνέβη, λοιπόν, και η ομάδα κατρακυλά; Τι έφταιξε και αυτοί οι ποδοσφαιριστές, που πριν λίγο καιρό συγκέντρωναν τα βλέμματα και την εκτίμηση του φίλαθλου κοινού, τώρα μοιάζουν με φαντάσματα;

Τίποτα το συνταρακτικό, απλώς μαράζωσαν στην εξορία των δυτικών συνοικιών. Οσοι έμειναν, φυσικά. Διότι και αυτοί που έφυγαν (έφυγαν, σχήμα λόγου, μια και... δραπέτευσαν) το κατόρθωσαν με αγώνες και πείσμα, έχοντας πρώτα αφήσει τα καλύτερα και παραγωγικότερα χρόνια τους στο Αιγάλεω.

Οι υπόλοιποι κατάλαβαν ότι θα αφήσουν τα κόκαλά τους στο «Σίτι». Χωρίς κίνητρο μπάλα δεν παίζεις. Εκτός από το οικονομικό, που θεωρείται βασικό, υπάρχουν κι άλλα κίνητρα που μπορούν να λειτουργήσουν θετικά για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Ο κανόνας λέει ότι όποιος δεν ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο δεν ζει. Και όποιος ονειρεύεται χωρίς να ζει το όνειρό του στο τέλος προτιμά να κοιμάται.

Αυτό κάνουν και τα παιδιά στο Αιγάλεω. Κοιμούνται χωρίς τύψεις –που άλλοι θα πρέπει να έχουν–, μήπως και έτσι ζήσουν τα όνειρά τους, αυτά που τους απαγόρευσε ο Θωμάς Μητρόπουλος. Και μη μου πείτε ότι όλα αυτά τα έπραξε ο πρόεδρος επειδή είχε κι αυτός όνειρο να δει το Αιγάλεω μεγάλο; Τόσο μεγάλο που πριν από μερικά χρόνια δήλωνε ευθαρσώς ότι «το ΟΥΕΦΑ δεν μας ενδιαφέρει». Τώρα πώς είναι δυνατόν να μεγαλώσει μια ομάδα χωρίς στόχους και ανανέωση, αυτό μόνο ένας βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου (όπως θέλουν να τον αποκαλούν οι άλλοι ειδικοί) μπορεί να μας το εξηγήσει. Φανταστείτε να μην ήταν και γνώστης τι θα κατάφερνε...