Σινέ Τσάμπιονς Λιγκ (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Από το διήμερο του Τσάμπιονς Λιγκ θα έχω να θυμάμαι τα εξής: Από το παιχνίδι Λίβερπουλ-Μπαρτσελόνα, σίγουρα το τελευταίο λεπτό του ματς θα μου μείνει αξέχαστο. Ανατρίχιασα όταν 60 δευτερόλεπτα πριν συμπληρωθεί το 90λεπτο, όπως πάντα το πέταλο ξεκίνησε να τραγουδά τον ύμνο της ομάδας και ακολούθησε όλo το γήπεδο. Σε μια στιγμή τα κόκκινα κασκόλ σού έδιναν την εντύπωση ότι είναι περισσότερα και από τα χέρια που τα σήκωναν. Μόνο στο «Ανφιλντ» απολαμβάνεις αυτή τη μαγεία. Σε όλα τα άλλα αγγλικά γήπεδα και ιδιαίτερα αυτά του Λονδίνου, ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς βλέπεις Κορεάτες, Γιαπωνέζους με φωτογραφικές μηχανές να στέλνουν φιλιά και χαιρετίσματα.

Δεν θα ξεχάσω, όμως, και τη μαγική ατομική ενέργεια του Ροναλντίνιο που κατέληξε σε σουτ στο δοκάρι. Ο Βραζιλιάνος συμφωνώ ότι δεν φάνηκε, ήταν μέτριος, υστέρησε, αλλά όταν έπειτα από καιρό θα συζητάς γι' αυτό το ματς, αυτή τη φάση θα έχεις σημείο αναφοράς σε περίπτωση που ο συνομιλητής σου δεν θυμάται το παιχνίδι. «Τότε, ρε, που έκανε το μαγικό ο Ροναλντίνιο, τους άδειασε όλους και έστειλε την μπάλα στο δοκάρι», αρκεί να του πεις για να αρχίσουν οι εικόνες να τρέχουν στο μυαλό του.

Είναι φοβερό πώς κοντρόλαρε την μπάλα ο Βραζιλιάνος, πώς την κόλλησε στο πόδι του, πώς γύρισε και πάτησε γκάζι να ξεφύγει. Το έβλεπα και το ξαναέβλεπα σε επανάληψη. Ακόμη και η αργή κίνηση αδυνατεί να καπελώσει την επιτάχυνση του Ροναλντίνιο. Ο Βραζιλιάνος γνωρίζει ότι ο κόσμος που τον παρακολουθεί στο γήπεδο ή στην τηλεόραση, ανεξάρτητα από αν χάσει ή κερδίσει η Μπαρτσελόνα, αυτές τις ενέργειες θέλει να δει. Είναι έτοιμος να προσφέρει ένα διαφημιστικό σποτ παρουσία φιλάθλων. Αν δεν πιάσει με την πρώτη, κάνουμε cut και ετοιμαζόμαστε να μας κάτσει η επόμενη.
Αλλη μεγάλη στιγμή ήταν το χορευτικό στο «Ζερλάν» ενός άλλου Βραζιλιάνου. Του Μανσίνι της Ρόμα. Τι έκανε, Θεέ μου, στο δεύτερο γκολ; Μετρούσα και ξαναμετρούσα να βγάλω πόσες φορές έκανε το ψαλίδι-προσποίηση πάνω από την μπάλα πριν ντριμπλάρει τον φουκαρά τον Ρεβεϊγέρ. Αυτή η φάση θα πρέπει να περάσει στην ιστορία με τον τίτλο: «Ρεβεγιόν με τον Ρεβεϊγέρ». Χάζευα τον Μανσίνι που έκανε την προσποίηση και από ένα σημείο και μετά ειλικρινά πίστευα ότι δεν θα σταματήσει. Οτι θα το πάει έτσι μέχρι τη λήξη του παιχνιδιού. Πώς κατάφερε να κρατήσει την ισορροπία του, να ντριμπλάρει και να σουτάρει στο παραθυράκι του τερματοφύλακα Κουπέ, αδυνατώ και δεν μπαίνω στη διαδικασία να το καταλάβω, γιατί κινδυνεύω να χάσω τη μαγεία.

Τέλος, στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου θα μείνει η εικόνα με πρωταγωνιστή τον Μαλντίνι να χαιρετά μετά τη λήξη της παράτασης έναν έναν του παίκτες της Σέλτικ. Επειτα από 120 ολόκληρα λεπτά, φρέσκος και καμαρωτός, έχοντας τρέξει σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, να ξεπροβοδίζει σαν καλός οικοδεσπότης τους φιλοξενούμενους. Το καλοκαίρι κλείνει τα 39, αν αυτό σας λέει κάτι. Και μαζί του κλείνει η «τριλογία» των μεγαλύτερων αριστερών μπακ του ιταλικού ποδοσφαίρου. Φακέτι - Γκαμπρίνι - Μαλντίνι.