Ηταν στημένο το ντέρμπι; (SportDay / Μιχάλης Λεάνης)

Το ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό τελείωσε με «διπλό». Η ιστορία έγραψε ότι έπειτα από έντεκα συναπτά έτη οι «πράσινοι» κατάφεραν να φύγουν από το Καραϊσκάκη με τους τρεις βαθμούς της νίκης. Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν ότι το παιχνίδι ήταν στημένο. Δεν είναι τόσο η αναξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος που τους οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα όσο η νοοτροπία τους. Αν το ντέρμπι ήταν «μιλημένο», ειλικρινά δεν με αφορά. Ούτε τέτοια στοιχεία έχω ούτε ενδείξεις. Οσοι το πιστεύουν ας το αποδείξουν. Δεν πρόκειται να μπω σε αυτήν τη διαδικασία παρ' όλο που γνωρίζω ότι δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, συνεπώς ούτε το πρωτάθλημα είναι αγγελικά πλασμένο. Με προβληματίζει περισσότερο η νοοτροπία όλων αυτών που συντηρούν τη φήμη και κάνουν το παν για να την επιβάλουν. Τελικά φαίνεται ότι βολεύει. Παίρνεις απόφαση ότι το ντέρμπι ήταν μια απάτη, το μίλησαν οι παίκτες ή οι παράγοντες μεταξύ τους και όλα γίνονται εύκολα. Δεν σου χρειάζεται περισσότερο από δύο-τρεις μέρες για να χωνέψεις ότι για μία ακόμα φορά σε πρόδωσαν ή πιάστηκες κορόιδο. Μετά προσπαθείς να συνηθίσεις με την ιδέα, αφού ανάλογα κόλπα γίνονται σε όλες τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Είδατε που δεν είναι και τόσο δύσκολο; Αντίθετα δεν είναι και τόσο εύκολο να συνηθίζεις στην ιδέα ότι η ομάδα αυτή που αγάπησες, αυτή που σου χάρισε τίτλους και περηφάνια έχει πλέον λήξει και πρέπει να φτιαχτεί εκ νέου. Οτι οι μεγάλοι παίκτες, οι φίρμες ή οι ηγέτες δεν μπορούν ή δεν αντέχουν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των φιλάθλων. Είναι δύσκολο να μπεις σε αυτήν τη διαδικασία. Οτι επιβάλλεται να φύγουν όλοι αυτοί που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας φανέλας για να έρθουν άλλοι, νεότεροι και ικανότεροι. Πρέπει να μπεις στη διαδικασία να ακτινογραφείς μία-μία τις γραμμές της ομάδας. Στα άκρα έχουμε κενά, στο κέντρο της άμυνας μας λείπει ένας στόπερ αξίας, στο κέντρο δίπλα στον Στολτίδη κάποιος πρέπει να βρεθεί για να τον βοηθάει, αριστερά ο «Τζόλε» δύσκολο να βγάζει πια 90 λεπτά και ένα ολόκληρο πρωτάθλημα στο ίδιο τέμπο, και όσο για την επίθεση χρειαζόμαστε επειγόντως δύο επιθετικούς που να ξέρουν καλά τη δουλειά. Ενας για να πλαισιώσει τον Κωνσταντίνου και ένας άλλος για να μπορεί να αντικαταστήσει τον φουνταριστό όταν αυτός δεν θα είναι σε θέση να παίξει είτε λόγω τραυματισμού είτε λόγω καρτών. Οταν τα σκέφτεσαι όμως όλα αυτά, λογικό είναι να σε πιάνει πονοκέφαλος, αλλά και αγανάκτηση, αφού όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν σταδιακά και με πρόγραμμα και όχι τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Σε λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στην ιδέα ότι αυτή η ομάδα κινδυνεύει να δέχεται γκολ μετά το 85' όπως παραδοσιακά έπραττε στους ευρωπαϊκούς αγώνες. Ο,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Ε, δύσκολο να τα σκέφτεσαι και να σε τυραννούν όλα αυτά, πιο εύκολο να δεχτείς ότι το ματσάκι ήταν στημένο και ότι μια κακή στιγμή ήταν, μια προδοσία, ελπίζοντας ότι δεν θα το ξαναζήσεις.