Ζηλεύω κάθε φορά (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Kάθε φορά που παρακολουθώ αγώνες για το Τσάμπιονς Λιγκ και ιδιαίτερα τη φάση των «16» ζηλεύω. Ζηλεύω τη γιορτή, την ατμόσφαιρα, τα χρώματα από τα κασκόλ και τις σημαίες, τις χορογραφίες των οργανωμένων, την περηφάνια στα πρόσωπα των θεατών. Πράγματα που, όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω ότι δεν θα τα ζήσω ποτέ. Ζηλεύω τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα που έχουν την τύχη, σχεδόν κάθε χρόνο, να βλέπουν την ομάδα τους να πρωταγωνιστεί. Να αντιμετωπίζει σ' ένα γήπεδο-παλάτι, που είναι δικό της, ομάδες υψηλού επιπέδου. Ξέρουν ότι κερδίσουν, χάσουν, προκριθούν, αποκλειστούν, μικρό το κακό. Του χρόνου πάλι θα είναι εκεί.

Ζηλεύω τους οπαδούς της Λίβερπουλ (έτσι κι αλλιώς) που ταξιδεύουν στα ευρωπαϊκά σαλόνια όχι για τη χαρά του ταξιδιού, αλλά για να δουν την ομάδα τους να κερδίζει παιχνίδια που άλλοι ούτε στα όνειρά τους δεν θα τα έβλεπαν. Οποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, σε όσο καλύτερη αγωνιστική κατάσταση και να βρίσκεται αυτή την περίοδο, το βάρος της φανέλας που αγάπησαν και ταξίδεψαν μαζί της στα πέρατα της γης πάντα θα προκαλεί σε αντίπαλους παίκτες και οπαδούς δέος και θαυμασμό. Ζηλεύω γιατί ξέρω ότι ποτέ μου δεν θα νιώσω να εισπράττω αυτό το συναίσθημα από αντίπαλο οπαδό.

Ζηλεύω τους οπαδούς της Ρεάλ, αλλά και αυτούς της Μπάγερν. Χλομές αγωνιστικά φέτος και οι δυο τους αλλά το μεταξύ τους ματς ήταν αδύνατον να μην το δεις. Να γιατί την Τρίτη το βράδυ το απόλαυσε σχεδόν όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη. Ζηλεύω ακόμα τους οπαδούς της Ιντερ που ύστερα από καιρό δεν ικανοποιούνται μόνο με τη συμμετοχή, αλλά ονειρεύονται κούπα και πανηγύρια στην Duomo. To ένδοξο παρελθόν της ομάδας τούς δίνει κάθε δικαίωμα. Ζηλεύω τους οπαδούς της Τσέλσι, της Αρσεναλ, της Πόρτο -που στάθηκε και πάλι στα πόδια της-, της Μάντσεστερ, της Αντερλεχτ, -της οποίας το όνομα σ' εμάς τους αφ’ υψηλού δεν λέει πολλά, αλλά αυτή φροντίζει στα σημαντικά ευρωπαϊκά ραντεβού να είναι παρούσα-, ακόμα ακόμα κι αυτούς της Λιόν που μπήκε πρόσφατα στο κλαμπ των μεγάλων, κερδίζοντας τον σεβασμό και την αναγνώριση. Οπως και αυτούς της Βαλένθια που μέσα τους κάτι τους λέει ότι την επόμενη φορά στον τελικό η ομάδα τους δεν θα είναι απλώς φιναλίστ.

Ζηλεύω τους οπαδούς όλων αυτών των ομάδων που γράφουν την ευρωπαϊκή ιστορία του ποδοσφαίρου. Ζηλεύω διότι ύστερα από τόσα χρόνια παραμένω ο πρώτος στο χωριό και ο τελευταίος στην ευρωπαϊκή πόλη.
Που τα όνειρά μου εξαντλούνται σε έναν εγχώριο τίτλο, άντε κι ένα νταμπλ. Που απαγορεύεται να ονειρευτώ το κάτι παραπάνω. Και ζηλεύω εγώ που δεν είμαι πια τόσο οπαδός όσο θέλουν να είναι κάποιοι άλλοι. Αυτοί δεν ζηλεύουν κάθε φορά που έχει Τσάμπιονς Λιγκ; Αν όχι, ας σύρουν το κορμί τους και αυτή την Κυριακή για να απολαύσουν, χωρίς άλλες απαιτήσεις, μία από τις «μεγάλες» ομάδες τους.