Oι φανέλες ορισμένων ομάδων είναι σαν τα ξωτικά. Αποκτούν παράξενη δύναμη από μόνες τους. Ξεχωρίζουν από αυτούς που τις φοράνε και ώρες ώρες έχεις την εντύπωση πως πολεμούν μόνες τους. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που έχει αναπτύξει μια παράξενη σχέση με τα στοιχειά, θα μπορούσε να εμπνευστεί για να γράψει ένα όμορφο παραμύθι.
Υπάρχουν πολλά γεγονότα και περιστατικά που συνηγορούν στη μεταφυσική δύναμη της αθλητικής φανέλας. Μία από τις συγκλονιστικότερες περιπτώσεις ήταν αυτή που ζήσαμε στον περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη. Με τη Λίβερπουλ να αποχωρεί στο ημίχρονο ταπεινωμένη με τρία γκολ πίσω στο σκορ. Στο δεύτερο μίλησε η φανέλα-ξωτικό. Γιατί μη μου πείτε ότι ήταν ο προπονηταράς Μπενίτεθ ή η αλλαγή-ματ του Σμίτσερ που γύρισε το παιχνίδι; Περισσότερο πιστεύω στη δύναμη των ξωτικών παρά στη δεινότητα των συγκεκριμένων κυρίων. Ο κόσμος και η φανέλα σ' έναν αποκρυφιστικό χώρο έφεραν τα πάνω-κάτω, γύρισαν το παιχνίδι και έστειλαν το κύπελλο ύστερα από 21 ολόκληρα χρόνια στο «Ανφιλντ».
Κάτι ανάλογο συνέβη στο παιχνίδι για την Ευρωλίγκα την Τετάρτη, ανάμεσα στον Αρη και την Μπαρτσελόνα. Ο Αρης έπρεπε να κερδίσει το ματς για να προκριθεί. Σε περίπτωση ήττας περίμενε βοήθεια από την Ιταλία. Να νικήσει η Μπενετόν τη Νάπολι, για να περάσει με καραμπόλα στις 16 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης. Το Αλεξάνδρειο για μια ακόμα φορά ήταν κατάμεστο. Η γιορτή είχε στηθεί και τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τη χαλάσει.
Ο Αρης πάλευε από το πρώτο δευτερόλεπτο να καθαρίσει το παιχνίδι, για να μην έχει ανάγκη από κανένα σύμμαχο. Οπως γνωρίζετε, το μπάτζετ των «κιτρίνων» ισοδυναμεί με το πουρμπουάρ που δίνει η Μπαρτσελόνα στους χορηγούς της. Η Μπαρτσελόνα του Λάκοβιτς, του παγκόσμιου Ναβάρο, του Μπαζίλε, του Μαρκονάτο! Κι όμως, η κίτρινη φανέλα πάλευε. Το χρονόμετρο έδειχνε 3:17 πριν από τη λήξη και ο Αρης δεν είχε καταφέρει ακόμα να προηγηθεί. Σουτ στο σίδερο, χαμένες προσωπικές βολές, λάθος εκτιμήσεις, βεβιασμένες από το άγχος τελικές προσπάθειες. Δευτερόλεπτα όμως πριν από τη λήξη αποφάσισαν να αναλάβουν δράση τα ξωτικά που λέγαμε. Οι «κίτρινοι» πέρασαν μπροστά, αλλά η Μπαρτσελόνα αντέδρασε και το ματς πήγε στην παράταση.
Η φανέλα-ξωτικό αρνιόταν να πεθάνει. Και επειδή δυσκολευόταν να περάσει τα μάγια της στο τερέν του Αλεξάνδρειου, πέταξε λίγα μίλια δυτικά, για να κάνει εκεί τα μαγικά της. Η Μπενετόν, που δεν είχε καταφέρει να προηγηθεί σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, λίγα δευτερόλεπτα πριν από την κόρνα της λήξης πέρασε μια και καλή μπροστά. Παραμύθια θα μου πείτε! Οσο παραμύθι μοιάζει και η ζωή που ζούμε. Η φανέλα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Σούμποτιτς, του Φιλίππου και παλαιότερα του Γιάννη Ιωαννίδη, του μαλωμένου με την ήττα, του Βαγγέλη Αλεξανδρή, του Παπαγεωργίου, του Ανανιάδη, του Παραμανίδη επέστρεφε στο βασίλειό της. Εκεί που απέκτησε στο παρελθόν δύναμη, κύρος και αναγνώριση. Η δύναμη της φανέλας-ξωτικό για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ισχυρότερη των χρημάτων. Ο Αρης ήταν και παραμένει η δεύτερη ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ στη διοργάνωση κι όμως πέρασε στις 16 καλύτερες.
Μύθοι; Θρύλοι; Πείτε το όπως θέλετε. Οπως μπορείτε να διαλέξετε ανάμεσα στη ρήση του Γιόσεφ Κάμπελ «Οι μύθοι είναι δημόσια όνειρα. Τα όνειρα είναι ιδιωτικοί μύθοι» ή, αν προτιμάτε, αυτή του Μένγκεν, «Θρύλος: ένα ψέμα που αποκτά την αξιοπρέπεια του χρόνου!».
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
