Δεν μας παρατάς, ρε Λίπι! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο καλός συνάδελφος Αλέξης Σπυρόπουλος έγραφε χθες στη στήλη του που φιλοξενείται στο ένθετο DNA της εφημερίδας για το σύστημα 4-3-3, το αγαπημένο του Σόλιντ. Πολύ σωστά ανέφερε ότι με αυτή τη διάταξη στο γήπεδο ο Ριβάλντο κατάφερε να σκοράρει 10 φορές και να περάσει 10 ασίστ, κάτι που δεν βλέπει –και σωστά δεν βλέπει– να γίνεται με το 4-4-2 του Λεμονή.

Στη συνέχεια του άρθρου, για να αποδείξει το λογικό, ότι δηλαδή τα συστήματα θα πρέπει να προσαρμόζονται στα χαρακτηριστικά των παικτών και όχι το αντίστροφο, δημοσίευσε δηλώσεις του Ιταλού προπονητή Μαρτσέλο Λίπι, που πρόσφατα κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη «σκουάντρα ατζούρα». Παραθέτω το απόσπασμα που αναφέρεται στον Λίπι αυτούσιο: «Ο Μαρτσέλο Λίπι πρόσφατα, σε συνέντευξή του για το περιοδικό "The Technician", ρωτήθηκε από τον τεχνικό διευθυντή της UEFA, Aντι Ρόξμπεργκ, εάν υπάρχει κάτι σήμερα στο ποδόσφαιρο που τον ενοχλεί. Είπε μονομιάς ο Ιταλός παγκόσμιος πρωταθλητής: "Η ξεροκεφαλιά των συναδέλφων μου. Δεν είναι ο παίκτης που οφείλει να προσαρμόζεται στο θέσφατο σύστημα του προπονητή. Είναι ο προπονητής που οφείλει να διαμορφώνει το σύστημά του και να το προσαρμόζει στα χαρακτηριστικά των παικτών.

Ο κόουτς πρέπει να έχει ευελιξία, όχι εμμονή να επιβάλει το στυλ σε ποδοσφαιριστές που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν». Το διάβασα, το ξαναδιάβασα και έψαχνα να βρω αν υπάρχει κι άλλος Λίπι. Ισως αυτός που το καλοκαίρι συζητάει την περίπτωση να έρθει και να κοουτσάρει τον Ολυμπιακό. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ειλικρινά, αν δεν το ανέφερε στη στήλη του ο πάντα έγκυρος Αλέξης Σπυρόπουλος, θα δυσκολευόμουν πραγματικά να πιστέψω ότι ο «Πολ Νιούμαν» της Ιταλίας προέβη σε ανάλογη δήλωση. Αν και δεν τη θεωρώ τόσο δήλωση, όσο αυτοκριτική. Θα με ρωτήσετε γιατί είμαι τόσο δύσπιστος. Μα θα μπορούσα να είμαι αλλιώς; Την πρώτη φορά που το διάβασα έπεσε το σαγόνι μου στο πάτωμα, όπως συνέβαινε (οι παλιότεροι θα το θυμούνται σίγουρα) στα κόμικς «Κόκομπιλ» όταν οι ήρωες άκουγαν κάτι τρομερά παράξενο. Κι εκείνων το πιγούνι στο πάτωμα κατέληγε. Του συγκεκριμένου κυρίου του τα έχω φυλαγμένα πολλά χρόνια τώρα. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι ήταν αυτός που ήρθε σε μετωπική ρήξη με το ποδοσφαιρικό μου είδωλο, τον νονό της στήλης που διαβάζετε, τον «Μικρό Βούδα», κατά κόσμον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ηθελα να ήξερα, τότε δεν επρόκειτο για ξεροκεφαλιά προπονητή; Δεν όφειλε να διαμορφώσει το σύστημα και να το προσαρμόσει στα χαρακτηριστικά αυτού του παίκτη; Και δεν μιλάμε για όποιον κι όποιον, αλλά για το κατά γενική ομολογία μεγαλύτερο «δεκάρι» που πέρασε ποτέ από τα ιταλικά γήπεδα. Εκτός εάν ο κύριος Λίπι το 1995 προτιμούσε να προσαρμόσει τα συστήματά του στα χαρακτηριστικά του Μαρόκι, του Φούζι, του Τοριτσέλι, του Πορίνι, του Ντελίβιο και του Γιάρνι. Ο κύριος αυτός, λοιπόν, που τώρα δηλώνει όλα αυτά τα σοφά στο περιοδικό της ΟΥΕΦΑ, ήταν ο ίδιος που ζητούσε από τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, σύμφωνα με το σύστημά του, να μαρκάρει, να κόβει, να τρέχει, αναγκάζοντας τον ευφυή «Μικρό Βούδα» να του πει την περίφημη ατάκα που έμεινε ιστορική στην Ιταλία: «Εσύ, κόουτς, δεν θέλεις ποδοσφαιριστή, θέλεις ένα μαραθωνοδρόμο που να ξέρει και λίγη μπάλα». Εξαιτίας αυτής της απάντησης ο Λίπι ζήτησε την απομάκρυνση του Μπάτζιο. Δεν του έκανε κακό. Ο «Μικρός Βούδας» την επόμενη χρονιά κατέκτησε το σκουντέτο με τη Μίλαν. Βέβαια, τίτλο κέρδισε με τους μαραθωνοδρόμους του –και όχι μόνο αυτούς, για να μην αδικούμε κάποιους– και ο Λίπι, και μάλιστα το Τσάμπιονς Λιγκ στον τελικό με τον Αγιαξ. Μόνο που σε εκείνο το παιχνίδι μπάλα δεν είδαμε, ενώ από τον Μπάτζιο βλέπαμε σχεδόν πάντα. Θα ήταν καλό αν ο Λίπι τώρα, που μεγάλωσε και ωρίμασε, προσέθετε στις δηλώσεις του ότι μέρος των «κολλημένων» με τα συστήματα προπονητών υπήρξε κάποτε κι αυτός. Θα ήταν μια πολύ γλυκιά «συγγνώμη»...