Ποδόσφαιρο και πόλεμος αρχίζουν από «Π» (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Διάβαζα, παραμονές του αγώνα με τον Ολυμπιακό, το ιατρικό δελτίο της Βαλένθια. Μια σκέτη απελπισία. Παίκτης: Ρεγκέιρο. Τραυματισμός: διάστρεμμα δεύτερου βαθμού. Χρονικό διάστημα αποχής: 3-4 εβδομάδες. Χρόνος επιστροφής: τέλη Νοεμβρίου. Ακολουθεί ο Μορέτι. Τραυματισμός: ολική ρήξη έσω συνδέσμου στο αριστερό γόνατο. Χρονική διάρκεια αποχής: 3 μήνες. Χρόνος επιστροφής: τέλη Ιανουαρίου. Παρακαλώ, ο επόμενος παίκτης: Ασιερ ντελ Ορνο. Τραυματισμός: θλάση βαριάς μορφής στον τρικέφαλο. Χρονικό διάστημα αποχής: 3-4 μήνες. Χρόνος επιστροφής: τέλη Φεβρουαρίου. Ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος. Το επόμενο θύμα λέγεται Μαρτσένα. Τραυματισμός: ρήξη συνδέσμου στον πρόσθιο χιαστό. Χρονικό διάστημα αποχής: 4-5 μήνες. Μη βιάζεστε, δεν τελειώσαμε. Σειρά έχει ο Αλμπέλδα. Τραυματισμός: διάστρεμμα στον έσω πλάγιο σύνδεσμο στο δεξί γόνατο. Χρονικό διάστημα αποχής: 2 μήνες. Χρόνος επιστροφής: 15-20 Δεκεμβρίου. Τελευταίος, ο Γκαβιλάν. Τραυματισμός: ολική ρήξη συνδέσμου στο δεξί γόνατο. Χρονικό διάστημα αποχής: 6-7 μήνες. Χρόνος επιστροφής: αρχές Απριλίου...

Τόσοι δεν είχαν τραυματιστεί –και μάλιστα σοβαρά– ούτε στο Ιράκ! Τα γήπεδα εδώ και καιρό έχουν μεταβληθεί σε πεδία μάχης και όσοι δεν θέλουν να το καταλάβουν –από αυτούς που ενδιαφέρονται για το άθλημα, αλλά και για τον άνθρωπο-αθλητή–, το λιγότερο εθελοτυφλούν. Μπορεί η περίπτωση της Βαλένθια να είναι μια σύμπτωση κακών συγκυριών. Μια τραβηγμένη περίπτωση, που φτάνει στα όρια της υπερβολής. Το ερώτημα, όμως, παραμένει. Πόσους παίκτες –και μάλιστα πρώτης γραμμής– χρειάζεται πλέον μια ομάδα που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει τόσο στο πρωτάθλημα της χώρας της όσο και στο κερδοφόρο Τσάμπιονς Λιγκ; Πόσους παίκτες ή πόσα «εργαλεία» καλύτερα; Οσο κυνικό κι αν ακούγεται το πρόβλημα, άλλο τόσο κι ακόμα περισσότερο κυνική είναι η αντιμετώπισή του. Ρίξτε χρήμα κι αγοράστε όσους μπορείτε περισσότερους, διότι η μάχη έχει απώλειες και οι παίκτες είναι αναλώσιμα μεγέθη.

Αυτά τα παιδιά τα ονόματα των οποίων διαβάσατε στη λίστα θα υποβληθούν σε εγχείρηση και τα περισσότερα θα χρειαστεί να συντομεύσουν την περίοδο αποθεραπείας τους, μια και η ομάδα-επιχείρηση καίγεται να τους ξαναρίξει στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Πολλοί από αυτούς, όπως και τόσοι άλλοι, θα υποτροπιάσουν, με αποτέλεσμα να βρεθούν οριστικά εκτός δράσης. «Τι να κάνουμε;», θα πουν οι ειδικοί. «Αυτά έχει η διοργάνωση και η προσπάθεια για πρωταθλητισμό».

Αυτό, όμως, συγγνώμη, αλλά για μένα δεν είναι παιχνίδι. Ούτε φυσικά και άθλημα. Οταν οι διοργανώσεις, εγχώριες και διεθνείς, έχουν φτάσει στο σημείο να τεστάρουν στην κυριολεξία τις αντοχές των ποδοσφαιριστών και όχι τις ικανότητές τους, παύουν να λειτουργούν για το άθλημα αυτό κάθ' αυτό και καταλήγουν, εν γνώσει τους βέβαια, να υπηρετούν μόνο το χρήμα! Ολα τα άλλα έπονται και μάλιστα... καταϊδρωμένα. Ενα παγκόσμιο εργοστάσιο παραγωγής ποδοσφαιριστών. Σαν τα μολυβένια στρατιωτάκια με τα οποία παίζαμε όταν ήμαστε μικροί. Αλλά θα σπάσουν και θα ριχθούν στη σακούλα, άλλα θα ξεκολλήσουν και θα συνεχίσουν ραγισμένα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι σύλλογοι, στην προσπάθειά τους να πρωταγωνιστήσουν, θα αγοράζουν όσους μπορούν περισσότερους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι τους ακριβότερους από αυτούς ίσως και να μην καταφέρουν ως κεφάλαιο να τους αποσβέσουν ποτέ. Οι φίλαθλοι στην κερκίδα θα ζητάνε θέαμα και διασκέδαση. Μπορούν να τα προσφέρουν παίκτες που μοιάζουν αιχμάλωτοι; Οσο δεν πετυχαίνει η σφαίρα το ταλαιπωρημένο από τους πολλούς αγώνες κορμί τους, θα επιμένουν, έστω κι αν η επιμονή τους μοιάζει με το να προσπαθούν να αδειάσουν ολόκληρο ωκεανό με ένα παιδικό κουβαδάκι….