Ψυχραιμία χρειάζεται...

Γυρίζει; Ευκολο να το λες. Το να αρχίσουμε τις παραδόσεις και τις στατιστικές είναι απλή υπόθεση. Οι αριθμοί λένε πως όχι. Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες. Και η Μπαρτσελόνα να είχε να γυρίσει 3-0 στο «Καμπ Νόου» δεν θα ήταν καθόλου σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Τι είναι, στραγάλια ή παίζουμε μπάσκετ να σουτάρεις τρίποντα; Αυτό δεν σημαίνει πως ο Ολυμπιακός θα το παρατήσει. Κάθε άλλο. Το πιστεύουν ότι μπορούν και θα το παλέψουν. Αυτό είναι και το σημαντικό. Να το κυνηγήσεις μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ο κόσμος θέλει να δει προσπάθεια. Το τι θα γίνει στο τέλος είναι μια άλλη ιστορία.

Μπάλα είναι, ποτέ δεν μπορείς να προδικάσεις. Από την άλλη και η ομάδα θέλει τον κόσμο στο πλευρό της. Δεν είναι μόνο στα εύκολα και στις νίκες να πηγαίνεις στο γήπεδο. Είναι και στα δύσκολα. Τώρα είναι τα δύσκολα. Γιατί να πάμε; Λες και θα περάσουμε; Αυτό σου έρχεται πρώτο στο μυαλό. Αυτή όμως δεν είναι λογική φιλάθλου. Δηλαδή, με το 3-1 θα πήγαινες, αλλά με το 3-0 δεν πας; Αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες και όλα τα αθλήματα.

Αν υπάρχει μια πιθανότητα πρέπει να την εξαντλήσεις. Δεν λέμε ότι θα περάσει ο Ολυμπιακός. Οχι. Αγγίζει τα όρια του αδύνατου αυτό το παιχνίδι. Και η Ρεάλ στο Μπερναμπέου να έπαιζε, δύσκολα θα το γύριζε. Σημασία έχει να το παλέψεις. Παίξει και χάσε. Αυτό είναι που θα εκτιμήσει ο κόσμος. Να μπορείς να χαρακτηρίσεις ατύχημα ότι έγινε στο Λεβάντε. Εκεί που όλα πήγαν στραβά. Από την άλλη δεν χρειάζεται άγχος και πανικός.

Το σημαντικό για τους «ερυθρόλευκους» είναι να μη δεχθούν γκολ. Εκεί θα τελειώσούν όλα. Κρατάς το μηδέν και μετά έχει ο Θεός. Ολοι «βουρ» μπροστά θα δείξει μια ομάδα ανοργάνωτη και δίχως μυαλό. Η Λεβάντε είναι αλήθεια ότι παίζει καλύτερα έξω παρά μέσα. Κλασσική ομάδα αντεπιθέσεων, θα περιμένει πίσω. Εχει αβάντζο μεγάλο. Δεν έχει την εμπειρία για αυτό προβληματίζεται από το γήπεδο και την περίφημη «ελληνική κόλαση».

Η ιστορία είναι μαζί της. Ο Ολυμπιακός μόνο μια φορά έχει ανατρέψει σκορ (το 2-1 από τη Ραντ το 1989). Εχει χάσει τρεις φορές με 3-0 (Σπορτούλ, Κραϊόβα, Ανόρθωση) και τις τρεις, παρά τη νίκη, αποκλείστηκε (2-1, 2-0, 1-0). Για να βρεις τέτοια μεγάλη ανατροπή πρέπεις να γυρίσεις στο '77 και την πρόκριση της ΑΕΚ επί της ΚΠΡ (0-3, 3-0, 7-6 στα πέναλτι). Μια και μοναδική στην ελληνική ιστορία των κυπέλλων Ευρώπης.

Ο Μίτσελ ξέρει από αυτά, Σαν παίκτης. Με τη Ρεάλ έχει κάνει πολλές τη δεκαετία του '80. Ιντερ, Αντερλεχτ, Γκλάντμπαχ και πόσες άλλες έχουν λυγίσει στη Μαδρίτη σε επαναληπτικό. Αυτά όμως είναι στατιστική και ιστορία. Δεν παίζει η Ρεάλ. Ο Μίτσελ έχει αυτό το πνεύμα, αλλά δεν παίζει αυτός. Τώρα είναι ο Ολυμπιακός. Είναι ουσιαστικά ένα από τα τελευταία μεγάλα ματς της χρονιάς. Με το πρωτάθλημα στο τσεπάκι και τη διαφορά στα ύψη, η αποψινή ρεβάνς είναι ότι έχει απομείνει.

Είναι ο αγώνας που τα δίνεις όλα. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Τι άλλο να χαθεί μετά το 3-0 του «Σιουτάτ»; Ο Ολυμπιακός μόνο να κερδίσει έχει από αυτό το παιχνίδι. Οπως είπε και ο τεχνικός του, τώρα μπορεί να γυρίσει η τύχη και όσα του πήγαν στραβά, να είναι υπέρ του απόψε στο Φάληρο. Το να σχεδιάσεις τεχνικά αυτή τη ρεβάνς είναι επίσης θεωρία. Τι να πεις; Πάμε για γκολ στο πρώτο εικοσάλεπτο, μετά άλλο ένα ως το εξήντα και μετά άλλο ένα να πάμε παράταση. Αν ήταν έτσι το ποδόσφαιρο, θα χρειαζόταν μόνο ηλεκτρονικούς υπολογιστές και όχι ανθρώπους μέσα στο γήπεδο.

Οτι έγινε, έγινε. Το να λες τι συνέβη και τι όχι στο πρώτο ματς και ως τώρα είναι εύκολο, αλλά σου τρώει χρόνο και δεν έχει σημασία. Ψυχραιμία. Αυτό χρειάζεται. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Για την ακρίβεια και μετά τον αγώνα...