Ας μιλήσουμε (μόνο) για μπάσκετ...

Τελικός με θεατές; Ποτέ ξανά. Δεν χρειάζονται. Τι να τους κάνεις; Αφού κάποιος τρόπος θα «βρεθεί» για να τιναχθεί στον αέρα το ματς. Δεν είναι «απαραίτητο» να μιλήσουμε για τη ζούγκλα, το χάος, τη διακοπή, την εκκένωση, τα μαχαιρώματα, τις φωτοβολίδες και τις φαλτσέτες στους αθλητές.

Είκοσι χρόνια η ίδια ιστορία (και) στα μπασκετικά γήπεδα. Βαρετό καταντάει να κάνεις συγκρίσεις, να αναθεματίζεις και όλα τα σχετικά. Ωραίο ματς, ένα ακόμη ανάμεσα στους «αιώνιους» και πρέπει να ασχοληθείς με το αστονομικό ρεπορτάζ. Κανονικά πρέπει να μιλήσουμε για μπάσκετ.

Οταν διακόπτεται για μια ώρα ο τελικός και εκκενώνεται το γήπεδο, το παιχνίδι αλλάζει. Δεν σημαίνει ότι δεν κέρδισε δίκαια ο Παναθηναϊκός. Τόσο πριν, όσο και μετά τη διακοπή ήταν ανώτερος. Διαβασμένος, συγκεντρωμένος και με ενέργεια. Πήρε τα ριμπάουντ και έκανε ότι ήθελε τον Ολυμπιακό.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης με Παπανικολάου, Περπέρογλου, Πρίντεζης να βάζουν και οι τρεις μαζί δέκα πόντους, δεν είχαν μεγάλη τύχη. Εφτασαν στο ένα σουτ τον τελικό, αλλά δεν άξιζαν να νικήσουν. Ο ΠΑΟ το ήθελε και το πήρε. Το πάλεψε και διόρθωσε τα λάθη του. Σχεδόν όλα. Αυτό που δεν του επιτρέπει να κρατάει τις διαφορές τον ταλαιπώρησε και παραλίγο να του στερήσει ένα τρόπαιο που άξιζε σύμφωνα με την εικόνα του αγώνα. Κορυφαίος σε όλα ο Διαμαντίδης.

Πραγματικός ηγέτης, έβγαλε στον αφρό Λάσμε και Γκιστ. Από μηχανής θεός ο Ούκιτς ενώ η πίστη στη νίκη οδήγησε όλη την ομάδα να κυριαρχήσει στα ριμπάουντ που ουσιαστικά έκριναν τον τελικό. Ο Ολυμπιακός ήταν... κοντός. Δεν έχει το ύψος για να κοντράρει τα ψηλά κορμιά των αντιπάλων του παρά μόνο αν κυκλοφορήσει καλά τη μπάλα. Δεν το έκανε σωστά και βρέθηκε να κυνηγάει διαφορές των 15 και 17 πόντους. Τις κάλυψε, αλλά δεν είναι κάθε μέρα της ΤΣΣΚΑ...