Πάλι τα ίδια ο Παναθηναϊκός...

To αβαντάζ από την αρχή του αγώνα το είχε ο Ολυμπιακός. Τόσο στο +4 που υπερασπιζόταν, λάφυρο από το ΟΑΚΑ, όσο (κυρίως αυτό) και το ΣΕΦ ήταν εμπόδια μεγάλα για τον Παναθηναϊκό. Δεν τα ξεπέρασε ποτέ. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν πιο ψύχραιμοι. Πιο αποφασισμένοι και νίκησαν δίκαια.

Παίρνουν δικό τους το πλεονέκτημα έδρας για τους τελικούς και ελπίζουν ότι με την απόκτηση του αντι-Μάντζαρη θα γίνουν ακόμη καλύτεροι. Αν μάλιστα ο Σπανούλης βρει σύντομα τον καλό του εαυτό (πολλές χαμένες βολές και λάθος πάσες) τότε η ελπίδα μεγαλώνει.

Θα ήθελαν αυτό να γίνει την ερχόμενη Κυριακή στον τελικό του κυπέλλου, αλλά αυτό το ματς θα είναι μια άλλη ιστορία, εντελώς διαφορετική. Στον γρήγορο ρυθμό πάντως ο Παναθηναϊκός ήταν καλός. Στο πρώτο μέρος είχε επιλογές, καλές επιθέσεις και οργάνωση. Για αυτό τον λόγο έβαλε δύσκολα στους γηπεδούχους. Η ηρεμία όμως στο δεύτερο ημίχρονο πήγε περίπατο για τον ΠΑΟ.

Για μια ακόμη φορά εμφανίζει ένα άλλο πρόσωπο. Κάκιστο. Μπουκώνει, χάνει τη συγκέντρωσή του και επιχειρεί τρίποντα υπό κακές προυποθέσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα περισσότερα παιχνίδια των «πρασίνων» είναι ίδια. Εξαιρετικό πρώτο μέρος, τραγικό το δεύτερο. Αντίθετα ο Ολυμπιακός γύρισε τη μπάλα, είχε ενέργεια, πήρε τα κρίσιμα ριμπάουντ και έβαλε αυτά που έπρεπε. Δεν έκανε εντυπωσιακό ματς, αλλά πήγε στα σίγουρα.

Οι διαφορές δεν είναι μεγάλες. Ο ΠΑΟ δεν έβαλε τα μακρινά σουτ, που είναι και το μεγάλο του όπλο. Δεν έβγαλε βέβαια σωστά τα συστήματα για τα καλά σουτ που θα τον κρατούσε μέσα στο ματς. Οταν η διαφορά έφυγε στους δέκα πόντους το «τριφύλλι» το παράτησε το ματς. Δεν είναι πρόκριμα για τον τελικό όσα έγιναν στο ΣΕΦ. Θα αλλάξουν όλα αν ο Παναθηναϊκός πάρει όσα δεν πήρε τώρα από Καπόνο και Μπράμος.

Τα σουτ αυτών των παικτών μπορεί να αλλάξουν τη μοίρα κάθε αγώνα. Ο Ολυμπιακός πάντως έδειξε να πατάει πιο καλά στα πόδια του. Οχι με δύναμη, αλλά με σταθερότητα...