Μπομπ Ντίλαν και δεινόσαυροι (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στο ματς με τη Λάρισα, μερίδα οπαδών της ΑΕΚ αποφάσισε να προχωρήσει σε σιωπηλή διαμαρτυρία. Πολύ καλά έκαναν. Εχουν κάθε δικαίωμα να επιλέγουν τη μορφή διαμαρτυρίας. Να μη φωνάζουν, να κρεμάνε τα πανό ανάποδα, τις σημαίες μεσίστιες, ό,τι γουστάρουν πραγματικά. Αν κρίνουν σκόπιμο, μπορούν να υιοθετήσουν σε ένα προσεχές παιχνίδι της ομάδας τους ακόμα τη στάση διαμαρτυρίας των Ιαπώνων εργατών στα εργοστάσια. Προσέρχονται κανονικά στη δουλειά, συμμετέχουν στην παραγωγή, φορώντας όμως στο μπράτσο περιβραχιόνια που γράφουν με κόκκινα γράμματα: ON STRIKE, που στα ελληνικά σημαίνει ότι απεργούν…

Το δηλώνω κάθε φορά που ανοίγει αυτός ο διάλογος, που δυστυχώς τείνει να γίνει βαρετός και –γιατί όχι– ξεπερασμένος, ότι ήμουν και είμαι υπέρ των οργανωμένων. Με μια βασική προϋπόθεση, που δεν τη θέτω εγώ, αλλά οι μέρες μας. Να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις σύγχρονες συνθήκες του ποδοσφαίρου. Αν μάλιστα έχουν να προτείνουν λύσεις, ώστε να βγούμε από το στυγνό επαγγελματικό πρότυπο του ποδοσφαίρου των ημερών μας, και να πάμε σε κάτι καλύτερο, πολυσυμμετοχικότερο, αντιπροσωπευτικότερο και συνεπώς δημοκρατικότερο, τότε άλλο που δεν θέλω. Ομως όλα αυτά δεν γίνονται ούτε με τραμπουκισμούς ούτε με τσαμπουκάδες και επιβολή πειθούς με χρήση βίας. Είτε αυτή είναι λεκτική είτε… χειρονακτική. Πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να εκφραστούν από οπαδούς που θεωρούν τον εαυτό τους περισσότερο οπαδό από οποιονδήποτε άλλον.

Είμαι κατά της καταστολής και θεωρώ, το λιγότερο, απαράδεκτο μια κοινωνία να εξαντλεί όλη της την αυστηρότητα σε νεαρούς οπαδούς, την ίδια ώρα που κλείνει τα μάτια σε πάσης φύσεως άλλα εγκλήματα. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μη δεχθώ ότι και οι σύνδεσμοι, υιοθετώντας συμπεριφορές σαν αυτή των οπαδών της ΑΕΚ την Κυριακή, οδηγούνται πλέον σε απομονωτισμό. Κάποτε οι δεινόσαυροι ήταν ο φόβος και ο τρόμος της γης. Κάποτε. Οι καιροί περάσανε και δεν χρειάστηκε να τους εξαρθρώσει κανείς άλλος παρά μόνο η εξέλιξη.

Ο γκρινιάρης Μπομπ Ντίλαν λέει κάτι σοφό σε ένα τραγούδι του: «Πρέπει να είσαι πολύ παράνομος για να θέλεις την Αστυνομία». Συμφωνώ. Και εγώ δεν θέλω να επεμβαίνουν οι αστυνομικοί και να συλλαμβάνουν οπαδούς. Το δύσκολο αυτό, λοιπόν, έργο της αυτοδιαχείρισης, ας το αναλάβουν οι ίδιοι οι σύνδεσμοι και ας απομονώσουν ή, αν δεν θέλουν για λόγους συναισθηματικούς ή ιδεολογικούς, ας ελέγξουν όλους αυτούς που τους εκθέτουν και τους καθιστούν υπόλογους. Δικό τους καθήκον είναι. Αυτοί δίνουν το δικαίωμα στις μονάδες καταστολής να επεμβαίνουν και στην κοινή γνώμη να τους βομβαρδίζει. Δεν είναι δουλειά των άλλων οπαδών ούτε να τους συμπαραστέκονται ούτε να τους αβαντάρουν στο όνομα της ομάδας. Αν το δούμε και αυστηρά ποσοτικά, οι μη οργανωμένοι αποτελούν την πλειονότητα σε κάθε σύλλογο. Μια πλειονότητα που τόσον καιρό απείχε, αλλά με την επιστροφή της, πράμα που επιδιώκουν οι υπεύθυνοι της Σούπερ Λίγκας, θα αλλάξει τα δεδομένα. Η ΑΕΚ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η σιωπηρή πλειονότητα των οπαδών της κατάφερε περισσότερα τα τελευταία χρόνια από ότι η σχεδόν πάντα οδηγούμενη σε αδιέξοδα (βλέπε γήπεδο, επεισόδια μεταξύ οπαδών κ.ά.), φωνασκούσα μειοψηφία των οργανωμένων της. Ας αποφασίσουν όσο είναι καιρός, και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους οργανωμένους της ΑΕΚ. Θα είναι σκεπτόμενοι με ανησυχίες άνθρωποι του αύριο ή δεινόσαυροι του χθες…