Σιγά, πλάκωσαν οι επαναστάτες... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δέχομαι ότι όλοι όσοι συμμετέχουν στους συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών δεν είναι αλήτες, ούτε με τη στενή ούτε με την ευρεία έννοια της λέξης «αλήτης». Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, με δεδομένο ότι οι σύνδεσμοι στην Ελλάδα είναι πολυάριθμοι, εύκολα θα έκαναν τη χώρα να μοιάζει με το σκηνικό της ταινίας του Κάρπεντερ «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη». Πόλεις-ερείπια, οι οποίες έχουν παραδοθεί στο έλεος των συμμοριών.

Γνωρίζω μάλιστα από προσωπική εμπειρία ότι στους συνδέσμους θα βρεις -χωρίς μάλιστα να ψάξεις ιδιαίτερα- παιδιά με φωτεινά μυαλά, με ανησυχίες, με ανοικτούς ορίζοντες. Οπως ξέρω ότι θα βρεις με την ίδια ευκολία ανθρώπους που έχουν κάνει το χόμπι τους επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο. Αλλο αν τώρα παρουσιάζονται σαν αρχιερείς της ανιδιοτέλειας και φωνάζουν ότι θυσιάζονται για χάρη της ομάδας, έχοντας παρατήσει δουλειές και οικογένεια.

Θα είσαι το λιγότερο αφελής αν πιστέψεις ότι ζουν για την ομάδα και πολύ λογικός να πιστέψεις ότι ζουν άμεσα ή έμμεσα από την ομάδα. Τρόποι εξάλλου υπάρχουν πολλοί. Από την άλλη, καιρός είναι να μας εξηγήσουν ποιος τους ζήτησε αυτή τη θυσία. Αν το αντικείμενο ήταν το ποδόσφαιρο πριν από 20 και βάλε χρόνια, θα ήμουν σε θέση να το καταλάβω. Αλλά το σύγχρονο ποδόσφαιρο, κτήμα ανωνύμων εταιρειών πλέον, δεν έχει ανάγκη από κάτι τέτοιες θυσίες. Επιβάλλεται ο καθένας από το πόστο του να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί.

Από την άλλη, πώς μπορείς να ζεις μόνιμα για ένα παιχνίδι; Διότι το ποδόσφαιρο ένα παιχνίδι είναι και τίποτε παραπάνω. Υπάρχουν πιο σημαντικά πράματα στη ζωή μας, όπως... η ίδια η ζωή. Μόνο λοιπόν αν είσαι εξαρτημένος από το παιχνίδι (όπως ο τζογαδόρος) ή από την ομάδα (όπως ο ανιδιοτελής επαγγελματίας οπαδός), μπορείς να έχεις τέτοια επιχειρήματα. Αν τώρα κάποιοι πιστεύουν ότι οι εξαρτημένοι, αυτοί μάλιστα που προσπαθούν με κάθε μέσο να επιβάλουν την εξάρτησή τους και στους άλλους, βοηθούν ώστε η ομάδα να πάει μπροστά, τότε ας μου δείξουν και εμένα έναν εξαρτημένο (οποιασδήποτε κατηγορίας εξάρτησης) με καθαρό μυαλό.

Πάμε τώρα σε αυτούς που θέλουν να δώσουν μια πολιτική χροιά στο όλο ζήτημα, μεταμορφώνοντας σε κίνημα τη συνδεσμιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ας μου πουν ποια είναι τα πολιτικά χαρακτηριστικά του κινήματος. Ας μου προσδιορίσουν το πολιτικό στοιχείο ή τους όρους, όπως πολύ σωστά έλεγε ο Γκράμσι. Ποιοι είναι; Οτι θέλουν να προκαλέσουν ανωμαλία στην άρχουσα τάξη, δημιουργώντας επεισόδια στα γήπεδα; Μα, η βία τους δεν στρέφεται τις περισσότερες φορές ενάντια στην άρχουσα τάξη. Στρέφεται απέναντι σε άλλους ανθρώπους (που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι σύντροφοί τους). Στρέφεται απέναντι σε βάζελους γάβρους, χανούμηδες και άλλες συνομοταξίες, που στην άρχουσα τάξη αρέσει πολύ να καλλιεργεί. Μακριά από τον κώλο της και όπου θέλει ας είναι.

Μετά, γιατί αφού ο εχθρός είναι η εξουσία, δεν επιτίθενται σε αυτούς που τους καταπιέζουν περισσότερο, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους προέδρους της ιδέας που υποστηρίζουν; Αυτούς που εμπορευματοποίησαν τα ανιδιοτελή ιδανικά τους; Αυτοί κι αν είναι άρχουσα τάξη. Αλλά πώς να δαγκώσεις το χέρι αυτού που σε ταΐζει με χίλιους τρόπους και σου δίνει λόγο ύπαρξης; Συγγνώμη, αλλά τόση επανάσταση και αντιεξουσιαστική δράση δεν είμαι σε θέση να την αφομοιώσω...