Βγάλτε και εισιτηριοδάνεια (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η ΠΑΕ ΞΑΝΘΗ κοστολογεί 40 ευρώ τα εισιτήρια που πρόκειται να δώσει στον Αρη για το μεταξύ τους παιχνίδι. Καλύτερα να έλεγε ότι δεν γουστάρει τις φάτσες των φιλάθλων του Αρη και δεν θέλει να τους δει ούτε ζωγραφιστούς. Το θεωρώ πιο τίμιο. Αν μάλιστα με πάσα ειλικρίνεια και κυνικότητα ανέφερε ότι μετά την Καβάλα ο δρόμος θα έχει νάρκες και όσοι καταφέρουν να τις αποφύγουν είναι ευπρόσδεκτοι, το θεωρώ ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά.

Οπως θεωρώ απολύτως θεμιτό να προσπαθήσει να έρθει σε συμφωνία με την ΠΑΕ ΑΡΗΣ, ώστε να μην ταξιδέψουν οι φίλοι των «κιτρίνων» στην πόλη της Ξάνθης. Για ποιον λόγο; Γιατί τελειώσαν οι καργιόκες και τα αμυγδαλωτά και δεν θέλει να υποδεχθεί τους φιλοξενούμενους με άδεια χέρια. Ξέρω εγώ; Γιατί έτσι γουστάρει! Ολα μπορώ να τα δεχθώ, αλλά να παίζεις με τον πόνο τους, να τους πατάς στο ευαίσθητο σημείο τους και να τους ζητάς να πληρώσουν 40 ολόκληρα ευρώ για έναν αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος, νομίζω ότι η κοροϊδία ξεπερνά κάθε όριο.
Αλλά δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο ματς. Τα εισιτήρια στην Ελλάδα ξαφνικά άρχισαν να συναγωνίζονται την τιμή της βενζίνης. Κάποιοι οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις. Δεν βλέπω να απέχει πολύ ο καιρός που θα δούμε στην τηλεόραση την πρώτη διαφημιστική καμπάνια για… εισιτηριοδάνειο. Σου λέει ο άλλος: «Ετσι κι αλλιώς έχουμε καταστραφεί. Εχουμε πάρει εορτοδάνειο, για να καλύψουμε υποχρεώσεις και για να μην κλαίνε τα μωρά που δεν τους πήραμε δώρα. Εχουμε πάρει διακοποδάνειο, μπας και αξιωθούμε να πάμε καμιά εβδομάδα κάπου να ηρεμήσει το κεφάλι μας. Εχουμε και την πιστωτική που τρέχει σαν τον Σουμάχερ στην ευθεία, πάρε κι ένα εισιτηριοδάνειο να τελειώνουμε». Μιλάμε για την απόλυτη αιχμαλωσία του καταναλωτή. Οσο μπορεί βέβαια να καταναλώνει, αφού η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά ετοιμάζεται να τα… κακαρώσει, σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές.

Κάποτε το γήπεδο ήταν στην πρώτη γραμμή της διασκέδασης στις λιγοστές επιλογές του κοσμάκη. Ακούω να μιλάνε, π.χ., για τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου δεκαετίες πριν. Η τότε αθρόα προσέλευση του κόσμου δεν ήταν μόνο προϊόν μεγάλων σκηνοθετών ή καταπληκτικών ερμηνευτών, αν και πολλοί από τους τελευταίους είχαν σίγουρα περισσότερες δυνατότητες απ' όλους αυτούς που σήμερα μας σερβίρουν. Την απάντηση μου την έδωσε κάποτε ο πατέρας μου, ρωτώντας: «Και πού να πάμε, ρε συ, Μιχάλη; Πού να βγούμε ραντεβού με την κοπέλα μας; Ενα σινεμά είχαμε…». Σωστό και κάπως έτσι λειτουργούσε και το γήπεδο με εισιτήριο πολύ χαμηλότερο από τον μέσο μισθό ενός εργαζόμενου. Πώς να παρακολουθήσεις αλλιώς ποδόσφαιρο; Το ραδιόφωνο σε κάλυπτε όσο το επέτρεπε η φαντασία σου. Αλλά δεν μπορείς μόνο να φαντάζεσαι. Ηθελες και να ζήσεις. Τηλεόραση δεν υπήρχε κι όταν ξεκίνησε δεν κάλυπτε τους αγώνες. Τα τελευταία χρόνια έγινε η έκρηξη. Και η έκρηξη έφερε και τη ζήτηση. Και η ζήτηση τις επιλογές. Πείτε μου έναν λόγο στις τόσες επιλογές που έχει τώρα ο άνθρωπος του σήμερα για να χαλαλίσει 40 ευρώ να δει ένα ματς, και μάλιστα αμφιβόλου ποιότητας και μέτριου έως κακού σέρβις. Απομένει μόνο η τρέλα του οπαδού, που κι αυτή περιορίζεται στο ότι δεν χάνει το παιχνίδι, αλλά έχει τη δυνατότητα να το παρακολουθήσει τηλεοπτικά. Τα εισιτήρια των αγώνων στην Ελλάδα δεν είναι ακριβά, αλλά πανάκριβα ανάλογα με το θέαμα που προσφέρουν. Οπότε καλό είναι οι πρόεδροι της Σούπερ Λίγκας να βάλουν νερό στο κρασί τους, διότι δεν είναι μακριά οι μέρες που θα βγαίνουν να πιάνουν ομήρους για να γεμίσουν τα γήπεδα.