Περί μπάτζετ ο λόγος… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Όλα τα 'χαμε, το μπάτζετ μας έλειπε. Πρώτος το ανέφερε ο Πέτρος Κόκκαλης μετά τον ατυχή για την ομάδα του αγώνα της Τρίτης. Δεν ανακάλυψε, βέβαια, την Αμερική. Εκτός αν με την δήλωση αυτή ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού πήγαινε για… Ινδίες και στο ταξίδι του προέκυψε… Αμερική. Κάπως έτσι την είχε πάθει και ο Κολόμβος, αλλά δεν του βγήκε σε κακό. Ισα-ίσα, πέρασε στην ιστορία ως μεγάλος εξερευνητής. Την ίδια διαπίστωση, με πιο κομψό τρόπο και με αρκετή δόση παράπονου, έκανε και ο προπονητής του Ολυμπιακού. Φταίει, λοιπόν, αυτό το καταραμένο μπάτζετ για τα πικρά ευρωπαϊκά μας βράδια;

Απορώ που το σκέφτονται μερικοί ή, μάλλον, απορώ που δεν κάνουν τον ίδιο συλλογισμό για το ελληνικό πρωτάθλημα. Παίζει ρόλο το μπάτζετ που η Ξάνθη, ο Πανιώνιος, ο Αρης, ο Ηρακλής, ο ΟΦΗ, ο ΠΑΟΚ, το σύνολο των ομάδων που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα, δεν μπορεί να κοντράρει στα ίσα τους τρεις μεγάλους του παλιού ΠΟΚ και ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό; Ας βρεθεί ένας να μου πει ότι δεν παίζει ρόλο. Αυτό δεν συζητάμε όλοι κάθε Κυριακή; Οτι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι ανταγωνιστικό. Αρα, γιατί να μην έχει πρωτεύοντα ρόλο σε μια διοργάνωση υψηλών επαγγελματικών προδιαγραφών, όπως του Τσάμπιονς Λιγκ;

Τι σημαίνει, λοιπόν, αυτό; Οτι θα χάνουμε μια ζωή; Οχι, πολύ απλά σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα για να εκμεταλλευτούμε την όποια ευκαιρία μάς παρουσιαστεί. Και καλά, πώς στο παρελθόν τα καταφέρναμε ως Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός και τώρα πέφτουν οι σφαλιάρες σύννεφο;

Καλή ερώτηση και καιρός να κατανοήσουμε ορισμένα βασικά. Αλλο το μπάτζετ της Τσέλσι και άλλο το μπάτζετ της Πόρτο. Αλλο το Τσάμπιονς Λιγκ πριν από πέντε-έξι χρόνια και άλλο τώρα. Αλλο νικάω ένα βράδυ (αυτό συμβαίνει ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα) έναν μεγαλύτερο αντίπαλο (η ευκαιρία που λέγαμε) και άλλο πρωταγωνιστώ στον θεσμό.

Ούτε μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι ο μεγάλος κλαυθμός και οδυρμός για τις ελληνικές ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ λαμβάνει χώρα από 2003 και μετά, τότε που προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, με τέσσερις ομάδες η καθεμία, κάνουν απόβαση στον θεσμό, καταλαμβάνοντάς τον. Διότι το να πετύχαινες στα χάλια της μια μεγάλη ομάδα, όπως τον Αγιαξ, που τον πέτυχε ημιθανή ο Ολυμπιακός το '98, τότε μπορούσε να συμβεί. Τώρα, πλέον, θεωρείται απίθανο. Και αν πάλι κάτσει, πώς καθαρίζεις με του υπόλοιπους τρεις του ομίλου;

Οι ελληνικές ομάδες, μόνο τότε μπορούν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, αν ευτυχήσουν να έχουν μια φουρνιά πολύ καλών Ελλήνων ποδοσφαιριστών στη σύνθεσή τους, βγαλμένη από τα σπλάχνα (όπως ο ΠΑΟ κάποτε και τώρα η Στεάουα), ή αν καταφέρουν και βελτιώσουν το σκάουτίνγκ τους, αποκτώντας ταλαντούχους και εξελίξιμους ποδοσφαιριστές «δεύτερης διαλογής» (βλέπε Τουρέ).

Αλλά ούτε αυτό κάνουν. Οπότε, ο κύριος Πέτρος Κόκκαλης (και ο κάθε κ. Κόκκαλης) καλό θα είναι να μιλάει για το μπάτζετ, αλλά ακόμη καλύτερα για τη διαχείριση του μπάτζετ και τα κριτήρια με τα οποία επενδύει ο σύλλογος…