Η καλύτερη μεταγραφή του Ολυμπιακού

Θα του κάναμε μεγάλο κακό του Ολυμπιακού αν αρχίζαμε να τον κρίνουμε με τα μέτρα και τα σταθμά του ελληνικού περιβάλλοντός του, δηλαδή αν τον βάζαμε κι αυτόν στο καθεστώς των εκπτώσεων, στο οποίο αναγκαζόμαστε με βία να λειτουργήσουμε. Αν αρχίσουμε να τον εξετάζουμε και τον Ολυμπιακό μέσα από αυτά, τα ελληνικά φίλτρα, θα τον βοηθήσουμε πολύ να γίνει Έλληνας της εποχής και άρα θα τον αναγκάσουμε να μπει στην εποχή μιας φτωχής, μίζερης προοπτικής, της «πρώτος στο χωριό, “τελευταίος” στην πόλη» προοπτικής. Διότι είναι βέβαιο ότι αν ο Ολυμπιακός αρκεστεί στην διαπίστωση ότι το σημερινό του υλικό φτάνει και περισσεύει για να του εγγυηθεί ότι θα τρέξει με τον καλύτερο κινητήρα στην κούρσα του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν θα προβληματιστεί πάνω στην απάντηση της ερώτησης σχετικά με το τι πρέπει να κάνει και να αλλάξει προκειμένου να σταθεί και να πορευτεί ανταγωνιστικά και στη διεθνή σκηνή, στο Champions League.

Ένα κρύο κεφάλι με κάποια αντίληψη ποδοσφαίρου δεν μπορεί να συμμεριστεί τον πανικό που δημιουργεί η υστερία των media και των social media σχετικά με τον Ολυμπιακό που εμφανίστηκε το βράδυ της Κυριακής απέναντι στη Νάπολη. Στην Ελλάδα, τη χώρα του αποτελέσματος, αν οι Ναπολιτάνοι δεν είχαν βρει το κέφι να πετύχουν το δεύτερο και το τρίτο γκολ, οι τόνοι της κριτικής θα ήταν πολύ χαμηλότεροι, κι ας είχε φανερώσει τις ίδιες αδυναμίες η ομάδα που παρουσίασε ο Ζαρντίμ. Εάν, δε, είχε κάνει κι ένα γκολ σε μια από τις καλές στιγμές του, ο Ολυμπιακός θα είχε χαρακτηριστεί από έτοιμος έως πανέτοιμος για την πρεμιέρα του στο Champions League.

Δεν χρειαζόταν να περιμένει κανείς αυτή την πρόβα για να βεβαιωθεί για τα σημαντικά εξαρτήματα που λείπουν από μια μηχανή που θέλει να τρέξει σε γκραν πρι κι όχι στο ράλι Αιγαίου. Βέβαιοι ήμασταν οι περισσότεροι ότι έχει, για την Ευρώπη, ανάγκη από έναν κανονικό αριστερό μπακ και ότι πιθανόν εκτός από μια μεσοεπιθετική προσθήκη να του χρειάζεται ακόμη μια στον άξονα, δηλαδή την απόκτηση ενός μέσου με τα χαρακτηριστικά του Ορμπάιθ.

Δεν είναι όμως αυτά τα σημαντικά, τα πρώτα που πρέπει να έχει στο κεφάλι του ο Ολυμπιακός αυτή την εποχή. Πιο μεγάλη σημασία έχει να μη θολώσει το κεφάλι του, μέσα στην υστερία που ζει, κι αρχίσει να ψωνίζει ό,τι γυαλιστερό βρίσκει μπροστά του, για να καλύψει την ευρωπαϊκή ανασφάλειά του. Πιο σημαντικό για τον Ολυμπιακό είναι να εξηγήσει, με τη στάση του, προς τον κόσμο του ότι είναι ανάγκη για τον σύλλογο και την προοπτική του να μην μείνει στα λόγια και στα ψώνια η ιδέα για την προώθηση και αξιοποίηση των Ελλήνων πιτσιρικάδων που έχει πλέον στο ρόστερ του.

Ναι, το καταλάβαμε όλοι, ο Ολυμπιακός του φιλικού με τη Νάπολι ήταν μια ομάδα που θέλει χρόνο, δουλειά, υπομονή. Και σύμφωνοι, είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί ότι ο χρόνος που απομένει δεν είναι αρκετός, δεν είναι ικανός να εγγυηθεί ότι στην πρεμιέρα του Champions League θα εμφανιστεί μια πανέτοιμη, για τις απαιτήσεις ενός αγώνα τέτοιας ταχύτητας, ομάδα. Ποιος είναι ο στόχος του Ολυμπιακού όμως; Τι θέλει περισσότερο; Μια ακόμη πρόκριση από την φάση των ομίλων του Champions League, ή να «βγάλει» τρεις πιτσιρικάδες; Στη θέση του Ολυμπιακού θα έδειχνα και με τα δύο μου χέρια τον δεύτερο στόχο, με τη βεβαιότητα ότι η εκπλήρωση αυτού του στόχου είναι δυνατόν να συνδυαστεί με τον πρωταθλητισμό και μια αξιοπρεπή παρουσία στο Champions League, ειδικά εφόσον γίνουν οι δύο απαραίτητες προσθήκες. Και την πίστη ότι ο Ολυμπιακός, και κυρίως τα media και τα social media που τον κρίνουν, έχει πιο πολύ ανάγκη την αλλαγή της αντίληψής του για το ποδόσφαιρο και όχι τις αλλαγές στο ρόστερ του.

Αυτή η αλλαγή θα ήταν η πολυτιμότερη μεταγραφή του Ολυμπιακού. Διότι το ποδόσφαιρο έχει, σε Ελλάδα και Ευρώπη, οριστικά αλλάξει κι εμείς επιμένουμε να το κοιτάζουμε με τα χαλασμένα γυαλιά του παρελθόντος και να το καταλαβαίνουμε με την παρωχημένη ελληνική αντίληψη, την συνταγή που κρατά το ελληνικό πρωτάθλημα καρφωμένο στον βυθό της λίστας των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.