Προς σαδομαζοχιστές… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το χειρότερο με την Εθνική στο ποδόσφαιρο είναι ότι έχει «κρυώσει» τον κόσμο. Το ενδιαφέρον για την ομάδα έχει πέσει κάθετα. Δικαιολογημένα και μην ακούσω ότι αυτό οφείλεται στο ότι είμαστε λαός που δεν αγαπάει την Εθνική ομάδα και άλλες περισπούδαστες αναλύσεις. Οι Αγγλοι, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί την αγαπούν, γι' αυτό και την ακολουθούν στα δύσκολα, αλλά εμείς, φύσει και θέσει αχάριστοι, στην πρώτη δυσκολία… αποχωρούμε. Δεν είναι έτσι. Για να αγαπήσεις κάτι, θα πρέπει να δεθείς μαζί του. Και, για να δεθείς με μια ομάδα, ακόμα κι αν αυτή είναι η Εθνική της χώρας σου, θα πρέπει να σου δώσει κατ' αρχάς σοβαρά δείγματα ότι αξίζει να ασχοληθείς μαζί της. Αυτό έγινε στην πρώτη φάση, τότε που ανέλαβε τα ηνία ο Ρεχάγκελ και, όχι μόνο λόγω αποτελεσμάτων, διαπιστώναμε ότι για πρώτη φορά κάτι θετικό πάει να γίνει. Μετά ήρθε το ανεπανάληπτο στην Πορτογαλία και δέσαμε ακόμα περισσότερο.

Οι Αγγλοι, τώρα, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί που αναφέραμε αλλά και άλλοι λαοί έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα όχι γιατί έτσι μεγάλωσαν, αλλά επειδή η κάθε γενιά από αυτούς είχε κάτι θετικό να θυμάται από την εθνική ομάδα. Από απλή αξιοπρεπή παρουσία σε Μουντιάλ, διακρίσεις και συνεχή παρουσία σε μεγάλες διοργανώσεις έως θριάμβους κατάκτησης παγκόσμιων πρωταθλημάτων. Αρα δεν είναι το ίδιο. Μερικοί οφείλουν να καταλάβουν ότι το ενδιαφέρον για την Εθνική ομάδα δεν είναι καθήκον. Δεν είναι εθνική υποχρέωση, όπως το να υπηρετήσεις στον στρατό. Για ποδόσφαιρο μιλάμε, δηλαδή για ένα παιχνίδι, και ο κόσμος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη πάει στο γήπεδο για να δει θέαμα και να διασκεδάσει. Με τη δική μας Εθνική, μετά το Euro, ούτε θέαμα βλέπει ούτε διασκεδάζει. Κανένας δεν είναι μαζοχιστής να τρέχει στα γήπεδα και να στενοχωριέται. Ακόμα και με την 4 φορές πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία έγινε αυτό, όταν μετά το νικηφόρο Μουντιάλ του '82 στην Ισπανία έκανε… κοιλιά και δεν βλεπόταν. Ο κόσμος της με το ζόρι γέμιζε το μισό γήπεδο, στο οποίο έπαιζε φιλικό ή επίσημο ματς. Ας προβληματιστούμε, λοιπόν, για άλλα σοβαρότερα σχετικά με τη Εθνική μας και ας αφήσουμε αυτά τα ψευτοπατριωτικά μόνο για τους γραφικούς. Ας μου πει ένας με το χέρι στην καρδιά ότι έμεινε ικανοποιημένος από τις εμφανίσεις της Εθνικής στα προκριματικά του Μουντιάλ της Γερμανίας. Αν εξαιρέσεις κάποια δεκάλεπτα, όλο το υπόλοιπο ήταν σκέτο μαρτύριο. Αν δεν υπήρχε το προηγούμενο της κατάκτησης του Euro, κανείς δεν θα άντεχε να το δει μέχρι τέλους. Στον αντίποδα, η Εθνική ομάδα του μπάσκετ, αναλογικά και με το ενδιαφέρον του αθλήματος, καταφέρνει να συγκεντρώνει πάντα κόσμο. Γιατί; Επειδή το μπάσκετ είναι μασονία; Γιατί από το θρυλικό '87 και μετά, σχεδόν 20 χρόνια, δηλώνει παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις, με συνέπεια ομάδας που αξίζει να την παρακολουθείς, έστω κι αν δεν είσαι φίλος του αθλήματος. Γιατί κατέκτησε δύο φορές το Ευρωπαϊκό, άλλες τόσες το φλέρταρε από κοντά και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα πλασαριζόταν ανάμεσα στους πρώτους, αποδεικνύοντας ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Και να σου τώρα και στον τελικό του Μουντομπάσκετ. Από το να περιμένω 2 ώρες μια καλή σέντρα, προτιμώ το μπασκετάκι και ας παίζεται με τα χέρια. Στο φινάλε και οι απελπισμένοι ποδοσφαιρόφιλοι με τα… χέρια θα ικανοποιηθούν στο τέλος.