Αυτός που θα ‘πρεπε να αποκαλούμε μεγάλο Έλληνα αθλητή

Είχα την τύχη να μεγαλώνω στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, τον καιρό που στην Ελλάδα ζούσε μια πολύ πιο κανονική, αυθεντική αντίληψη για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό. Τότε που δεν ζητούσαμε να δούμε μετάλλια και πρωτιές για να εκτιμήσουμε και να θαυμάσουμε, να χειροκροτήσουμε την προσπάθεια ενός Ελληνα αθλητή. Τότε που δεν μας ενέπνεαν μόνο τα μετάλλια και τα ρεκόρ.

Ευτυχώς για μένα, η αθλητική ανατροφή εκείνης της εποχής με θωράκισε επαρκώς για να καταφέρω να αποκρούσω όσα επρόκειτο να επιτεθούν στο κεφάλι μου στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών. Κάπως έτσι κατάφερα να εκτιμώ αληθινά την προσπάθεια των αθλητών, να σέβομαι και να θαυμάζω τον αγώνα τους και να μην εξαρτώ τον θαυμασμό και την εκτίμησή μου από τα μετάλλια που κρεμούσαν στο στήθος.

Δεν εκτίμησα ποτέ τον αγορασμένο πρωταθλητισμό και τα κατασκευάσματά του. Κάποτε εξήγησα στον εαυτό μου ότι πιθανόν αυτό να συνέβαινε από ζήλια, δηλαδή επειδή δεν κατάφερα να κάνω πρωταθλητισμό στα αθλήματα που καταπιάστηκα. Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν επρόκειτο για αυτό, διότι συνέχισα να θαυμάζω, ίσως και περισσότερο, όσους γνήσιους μεγάλους αθλητές συναντούσα.

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου, με τη συγκινητική παρουσία του για 5η φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Περίμενα πώς και πώς να τον δω να είναι εκεί, να συμμετέχει και να αποχωρεί περήφανα και λαμπρά, με την 5η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ειμαστε συνομήλικοι με τον Αλέξανδρο, είναι αθλητής της γενιάς μου και βλέπω στον αθλητισμό του όσα θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι. Ενας αυθεντικός κύριος του αθλητισμού, που εδώ και 20 χρόνια μας έτρεφε μόνο με υγιεινή, καθαρή αθλητική τροφή. Δίχως ντόπα, δίχως δηθενιές, δίχως βεντετιλίκια, δίχως φτηνή εμπορία του πρωταθλητισμού του, δίχως στημένα αβανταδόρικα δημοσιεύματα. Εκανε ταπεινό, αληθινό αθλητισμό, όπως θα έπρεπε να είναι.

Στην Ελλάδα, την πατρίδα του αποτελέσματος, εδώ που φτάσαμε να γουρλώνουμε τα μάτια μόνο μπροστά στη λάμψη των χρυσών μεταλλίων, και μάθαμε να ακυρώνουμε πορείες και διάρκεια ετών στον υψηλό αθλητισμό, παιδιά που κάθονται όλη μέρα σε μια καρέκλα, τρέφονται με junk food, και έχουν μπει, στη ζωή τους, σε στάδιο μόνο για να καθίσουν στην καρέκλα του θεατή, έχουν φτάσει να απαξιώνουν, με το πληκτρολόγιό τους, σε χρόνο dt καριέρες σαν αυτή του Παπαδημητρίου, να μετατρέπουν αθλητές αυτού του επιπέδου σε κοινούς θνητούς, απλές αναφορές σε μονόστηλα ή στο τελευταίο πάτωμα ενός αθλητικού website. Διότι εδώ είναι Ελλάδα, εδώ και περίπου δυόμισι δεκαετίες δεν υπάρχει χώρος για να αναδειχθεί ένας αληθινά μεγάλος αθλητής που δεν έβαλε κηροζίνη στο ντεπόζιτό του για να μετατρέψει το τρέξιμο ή το άλμα του σε πτήση και να την εξαργυρώσει με μετάλλια.

Στην ηλικία του Αλέξανδρου, θαυμάζω τον εαυτό μου που βρίσκει κουράγιο σχεδόν καθημερινά να σταθεί για περίπου 25’ λεπτά πάνω σε ένα διάδρομο για γρήγορο περπάτημα ή χαλαρό τρέξιμο, με αποθεώνω που κάνω ασκήσεις για να κρατώ ξύπνιο το σώμα μου. Και επειδή ξέρω πώς είναι να ζορίζεις το κορμί σου στα 39, έστω τόσο ερασιτεχνικά, υποκλίνομαι στον αθλητισμό ενός τύπου που έφτασε σήμερα, στα 39, να περπατήσει λεβέντικα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου ως ενεργός πρωταθλητής και έδωσε τον αγώνα του για 5η φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και εξοργίζομαι που βλέπω δίπλα μου πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες όλων των ηλικιών, ακόμη και του ενεργού αθλητισμού, που προσπερνούν αδιάφορα το μεγαλείο του Παπαδημητρίου και νιώθουν, ή ένιωθαν, θαυμασμό για όλα τα κατασκευάσματα του πληρωμένου πρωταθλητισμού.

Follow @vsambrakos