Να ακούτε τους μεγαλύτερους… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πήραν το Ευρωπαϊκό και τώρα είναι μέσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του πλανήτη. Αύριο ποιος ξέρει, ίσως κατακτήσουν το χρυσό, το αργυρό ή το χάλκινο. Ολα είναι πιθανά, τίποτα δεν αποκλείεται. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ δεν χρειάζεται να συστηθεί. Την ξέρουν όλοι. Οι επιτυχίες της ποτέ δεν χαρακτηρίστηκαν ως θαύμα ή γεγονός που δύσκολα θα επαναληφθεί. Αναμενόμενες ήταν με βάση την ποιότητα των παικτών της.

Κάποτε, πολλά χρόνια πριν, μετά την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού το '87, θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις στα μπασκετικά στέκια όλης της χώρας με κεντρικό θέμα να μη χαθούν οι επόμενες γενιές που έζησαν αυτόν τον πρώτο μεγάλο θρίαμβο. Που γνώρισαν το μπάσκετ βλέποντας τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη και τ' άλλα παιδιά.

Η αλήθεια είναι ότι ξαφνικά όλη η πιτσιρικαρία άρχισε να παίζει μπάσκετ. Η χώρα θύμιζε ένα απέραντο γκέτο μαύρων κάπου στην Αμερική, με τη νεολαία να κυκλοφορεί στους δρόμους με μια πορτοκαλί μπάλα, μακριά σορτσάκια και ξεμανίκωτα μπλουζάκια, ψάχνοντας να βρει ένα καλάθι να το φορτώσει με όνειρα και ταλέντο. Η Ελλάδα, όμως, όπως εξάλλου και σε άλλες περιπτώσεις, ήταν ανέτοιμη από απόψεως υποδομής να αντιμετωπίσει αυτή την έκρηξη. Αθλια γήπεδα και εγκαταστάσεις, λίγα λεφτά οι σύλλογοι και προγραμματισμός στα σπάργανα.

Η ευκαιρία, όμως, δεν έπρεπε να χαθεί. Οι περισσότεροι από τους παίκτες πρωταγωνιστές ήταν εν ενεργεία, άρα το εργοστάσιο βιομηχανίας έπρεπε να παράγει νέα υλικά ώστε το προϊόν να παραμείνει στην κορυφή. Τότε ήταν που έδωσα ιδιαίτερη προσοχή στα λόγια ενός παλιού μπασκετμπολίστα. Θυμάμαι τι μου είχε πει. «Ολοι αυτοί που τώρα τρέχουν και καρφώνουν, καλά κάνουν, αλλά λίγα θα καταφέρουν. Αν έχουμε να εισπράξουμε κάτι από το Ευρωμπάσκετ του '87 και αν φυσικά το χειριστούμε σωστά, θα εισπράξουμε από τα παιδιά που τώρα μόλις άρχισαν να χουφτώνουν τη μεγάλη μπάλα. Αυτά που τώρα είναι από 10 χρόνων και κάτω. Ολοι αυτοί οι 17άρηδες και πάνω δεν προλαβαίνουν να αλλάξουν, να φέρουν τη νέα φιλοσοφία που θα μας πάει μπροστά».

Κατάλαβα και δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει. Η έκρηξη βέβαια συνεχιζόταν. Το μπάσκετ έγινε της μόδας. Τότε ήταν που οι παράγοντες κατάλαβαν ότι πρέπει να ταΐσουν καλά την κότα που κάνει τα χρυσά αβγά. Κι αυτό έπραξαν. Μετά το '87 είχαμε την έκρηξη του αθλήματος σε συλλογικό επίπεδο. Προσοχή, όχι του αθλητή. Πρωταγωνιστούσαν οι ομάδες μας με παίκτες νατουραλιζέ και άλλα κόλπα ειδικά που κάνουν στις Ινδίες.

Ηρθε, όμως, το Βελιγράδι. Τότε ήταν που είχαμε την έκρηξη (και την «εκδίκηση», αν θέλετε) του αθλητή. Ελληνες παίκτες, πιο Ελληνες δεν γίνεται, στην κορυφή έπειτα από καιρό. Ο γερομπασκετικός τελικά είχε δίκιο. Βάλτε κάτω τα χρόνια και θα δείτε. Οι επίγονοι γράφουν τελικά την ιστορία και όχι οι διάδοχοι. Αυτοί που μεγάλωσαν με τα ίδια πρότυπα των προηγουμένων γενεών, αλλά όχι τόσο κοντά ώστε να ζουν στη σκιά τους. Αυτοί που αγάπησαν το άθλημα και όχι τα πρόσωπα που τους πότισαν το μικρόβιο. Με τη δική τους φιλοσοφία, αντίληψη και αισθητική έφτασαν ξανά στην κορυφή. Να, γιατί τους γουστάρω…