Αυτοί οι Έλληνες αθλητές είναι πρότυπα για τα παιδιά μας

Παρακολουθούσα το μεσημέρι δύο ιερά τέρατα του πόλο, όχι απλώς του ελληνικού πόλο, στο timeline μου στο twitter να επιδεικνύουν αθλητικό και ανθρώπινο σεβασμό, με αφορμή ή αιτία έναν ύμνο που έγραψε ο «πατέρας» Γιώργος Μαυρωτάς των 5 Ολυμπιακών Αγώνων στο protagon.gr για τον «υιό» του Γιώργο Αφρουδάκη, ο οποίος σε λίγες μέρες ταξιδεύει στους 5ους του Ολυμπιακούς Αγώνες, του Λονδίνου, ως αρχηγός της σημερινής Εθνικής ομάδας πόλο.

Και σκεφτόμουν πόση, ποιοτικά και ποσοτικά, προβολή θα έπαιρνε ένας τέτοιος διάλογος, μια τέτοια ιστορία από τα ελληνικά media αν ο Μαυρωτάς είχε 5 παρουσίες σε Μουντιάλ ποδοσφαίρου πίσω του και έγραφε για τον Αφρουδάκη που ετοιμάζεται για το 5ο του Μουντιάλ ποδοσφαίρου.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Όχι, στην πραγματικότητα δεν είναι άδικη η ζωή με το πόλο, ούτε με τους πολίστες. Δεν είναι άδικη η ζωή με τα λιγότερο προβεβλημένα αθλήματα και τους πρωταγωνιστές τους. Πρόκειται απλώς για το τίμημα που πληρώνουν αυτά τα αθλήματα για να διατηρούν την καλύτερη υγεία τους, συγκριτικά με αυτή του ποδοσφαίρου. Το τίμημα που πληρώνουν οι αθλητές αυτών των σπορ για όλα τα άλλα μεγάλα και ιδιαίτερα προνόμια που αυτοί απολαμβάνουν.

Στην πραγματικότητα η δική τους αθλητική ζωή είναι για θαυμασμό, γι’ αυτό και η κληρονομιά τους είναι μεγαλύτερη. Στην πραγματικότητα αυτοί είναι οι μεγάλοι αθλητές, διότι η δική τους αθλητική ζωή κρύβει μεγαλείο, ακριβώς επειδή είναι εραστές του αθλητισμού και όχι των προνομίων του και επειδή η δική τους αθλητική ζωή περιέχει ασύγκριτα μεγαλύτερες δοκιμασίες και δυσκολίες και έναν αδιανόητα μεγαλύτερο αριθμό υπερβάσεων.

Έχει συμβεί να γνωρίσω αμέτρητους αθλητές μετά την απόσυρσή τους από την «ενεργή αθλητική ζωή». Περισσότερους του ποδοσφαίρου, λιγότερους των άλλων αθλημάτων. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού οι πρώην ποδοσφαιριστές που κέρδισαν, κράτησαν ή, πολύ περισσότερο, μεγάλωσαν τον θαυμασμό μου. Είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που προκάλεσαν έως και τον οίκτο μου, που πήγαζε κυρίως από τη διαπίστωση σχετικά με το πόσο εύκολα έχασαν το εύκολο χρήμα που κέρδισαν.

Είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος ο αριθμός των πρώην αθλητών των άλλων σπορ που κέρδισαν ή αύξησαν τον θαυμασμό μου και λίγοι, έως ελάχιστοι αυτοί που προκάλεσαν τον οίκτο μου. Κι είναι τόσο απλή η εξήγηση: Είναι τέτοια η διαφορά στα εφόδια και την κληρονομιά των μεγάλων αθλητών των άλλων αθλημάτων από τον πλούτο που καταφέρνουν να πάρουν μαζί τους και να κρατήσουν μέσα τους αυτοί του ποδοσφαίρου. Όταν τα χρήματα και η προβολή εξατμίζονται, οι άλλοι είναι οι πλούσιοι, όχι αυτοί του ποδοσφαίρου.

Ως τυπικό δείγμα Έλληνα αθλητικού δημοσιογράφου, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να νιώθει πολύ άσχημα που ακολουθεί το εμπορικό ρεύμα και φωτίζει τους ποδοσφαιριστές ασύγκριτα περισσότερο από τους αθλητές των «μικρότερων» αθλημάτων, που προβάλει πολύ περισσότερο ποδοσφαιριστές που δεν έχουν πετύχει τίποτα από όσο αθλητές με τη γνησιότητα και τα επιτεύγματα αθλητών σαν τον Μαυρωτά και τον Αφρουδάκη.

Όμως κάθε φορά που ένας πιτσιρίκος βρίσκεται στο περιβάλλον μου και αναζητεί επιρροές για να ξεκινήσει αθλητισμό ή, πολύ περισσότερο, πρωταθλητισμό του δείχνω τους Μαυρωτάδες και τους Αφρουδάκηδες που έχω ξεχωρίσει, του υποδεικνύω την ανάγνωση βιβλίων σαν αυτό του Μαυρωτά («Το θεώρημα της επτάδας»). Διότι με τους πιτσιρικάδες δεν κάνεις κουβέντες για λεφτά και υλικά αγαθά. Διότι σε νοιάζει τι σόι άνθρωποι θα γίνουν. Σε νοιάζει να μπουν στην αθλητική μηχανή που παράγει καλύτερους ή και μεγάλους ανθρώπους. Όχι στην κρεατομηχανή.

Follow @vsambrakos