Αντε, βρε αγόρι μου, άργησες... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Φάση στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Καστίγιο έχει την μπάλα στα πλάγια. Σκέφτεται να την κολλήσει στη γραμμή του άουτ και να πάνε μαζί τρένο μέχρι το κόρνερ. Καραδοκεί όμως το δεξί μπακ του Πανιωνίου Μανιάτης. Το όνομα και μόνο του παίκτη φανερώνει τις ρίζες του. Ρίζες που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για μαγκιές στον Ουρουγουανό άσο του Ολυμπιακού. Ο Μανιάτης, από την άλλη, δεν έχει καμία διάθεση να γίνει Κουτσόπουλος, ο οποίος έτρεχε όλο το πρώτο ημίχρονο να προλάβει το νούμερο 7, για να δει από περιέργεια ποιος διάολος το φοράει. Από την πλάτη πώς να καταλάβεις. Ούτε και ήταν διατεθειμένος να βολτάρει στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και τα καλόπαιδα να τον κοιτάνε με ένα μάτι, στραβά, κουνώντας υποτιμητικά το κεφάλι τους.

Τρώει την πρώτη ντρίμπλα, αλλά δεν πτοείται. Με τη δεύτερη προσπάθεια δεν βρίσκει μπάλα επειδή ο Νέρι έχει φροντίσει να την κρύψει, αλλά βρίσκει τον ίδιο τον παίκτη και τον ξαπλώνει. Στο άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο ο αμυντικός του Πανιωνίου έχει χάσει. Προλαβαίνει όμως να σώσει τουλάχιστον τον ανδρισμό του. Τρέχει λοιπόν πάνω από τον πεσμένο Καστίγιο και του φωνάζει, σχεδόν αφρίζοντας, ότι σε αυτή τη γειτονιά κουμάντο κάνει ο Μανιάτης και αν δεν γουστάρει, ας σηκωθεί για να του το δείξει και αλλιώς.

Αν αυτό γινόταν πέρυσι, ο Νέρι θα γινόταν ελατήριο και μόνο αν έβλεπες και ξαναέβλεπες σε αργή κίνηση τη φάση ίσως να καταλάβαινες πώς και πότε πρόλαβε να σηκωθεί, να πατήσει τον αντίπαλο στο κουντεπιέ, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα με το αριστερό έβρισκε τα αχαμνά του.

Ολα αυτά σε μια κίνηση, σαν χτύπημα χειρουργικής ακρίβειας. Πράγματα απλά και πολύ βασικά, που μαθαίνουν τα παιδιά στην Ουρουγουάη πολύ πριν αρχίσουν να μιλάνε στην μπάλα, στον ενικό. Αμέσως μετά θα έτρεχε στον διαιτητή που θα κατευθυνόταν αυστηρά προς το μέρος του και κουνώντας τον δείκτη του χεριού του επίμονα σαν υαλοκαθαριστήρας, θα προσπαθούσε να πείσει τον άρχοντα του αγώνα ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα, απλώς ο αντίπαλος σκέφτεται σοβαρά να κάνει παράλληλη καριέρα στο Εθνικό Θέατρο.

Ως εκ θαύματος, τίποτε απ' όλα αυτά. Ο Νέρι σηκώθηκε, προσπέρασε τον πολύ Μανιάτη σαν να μην υπήρξε ποτέ και άρχισε να φωνάζει στους συμπαίκτες του, προφανώς ζητώντας τους τον λόγο που ήταν όλοι τους μαρκαρισμένοι και δεν είχε την ευχέρεια να πασάρει σε κάποιον.

Ε, τότε πίστεψα πραγματικά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τον περσινό Καστίγιο. Δεν ήταν τα γκολ που με έπεισαν για την αλλαγή του, διότι αυτά τα έκανε και πέρυσι. Ηταν ότι για πρώτη φορά τον είδα συγκεντρωμένο στο παιχνίδι και μόνο σε αυτό. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά πιο σοφό από αυτό που λένε οι Κινέζοι δεν βρίσκω να πω: «Οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν είναι άλλοι. Αλλάζουν». Ετσι έγινε και με τον Νέρι. Καιρός ήταν. Δεν άλλαξε στον χαρακτήρα, επειδή όσοι τον έχουν γνωρίσει εκτός γηπέδου, με το βλέμμα χαμηλωμένο να κοκκινίζει σε κάθε κομπλιμέντο που του γίνεται, ορκίζονται -και δίκαια- ότι ο τσογλαναράς στο γήπεδο πρέπει να είναι κάποιος άλλος. Εχει συμβεί σε όλους μας. Ηταν τότε που ακούσαμε για πρώτη φορά, από αυτούς που μας ήξεραν καλά, ότι ωριμάσαμε. Αλλο αν μείναμε πάντα παιδιά. Οπως θα παραμείνει παιδί και ο Νέρι.