Αντε, να μην τα πάρω… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Μπαίνεις στο γήπεδο με όνειρα και φιλοδοξίες για την καινούργια χρονιά. Πολύ λογικό. Η θεά Τύχη, αυτή που αγαπάει τους τολμηρούς, αλλά πολλές φορές βαραίνει τις πλάτες των ανίκανων να την κουβαλήσουν, στέκεται στο πλευρό σου. Πολύ νωρίς σκοράρεις, και μάλιστα εκτός έδρας. Τι καλύτερο για μια ομάδα που και θέλει και είναι σε θέση να παίξει ωραίο ποδόσφαιρο. Μπροστά η ομάδα στο σκορ, λίγα μόλις λεπτά μετά τις συστάσεις και το τελετουργικό, αντίο άγχος, και οι φιλοδοξίες που λέγαμε ξαφνικά ανοίγονται μπροστά της. «Πεδίον δόξης λαμπρόν». Το άγχος, τον πανικό, τη φούρια, ας τα επωμιστεί ο αντίπαλος, ο οποίος και στην έδρα του παίζει, μπροστά στο απαιτητικό του κοινό, και μεγαλύτερη ομάδα θεωρείται και οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα εκτός της νίκης χρεώνεται σαν αποτυχημένη πρεμιέρα.

Πού καιρός για τέτοιες σκέψεις! Ενάντια σε κάθε λογική, ποδοσφαιρική ή μη, η ομάδα οπισθοχωρεί. Να κάνει πίσω γιατί; Ελα μου, ντε. Να περιμένει πότε θα δεχθεί το μοιραίο; Με παίκτες ποιοτικότερους, ο γηπεδούχος δεν θα καταφέρει στα υπόλοιπα 85 λεπτά να σκοράρει, όταν μάλιστα εσύ του δίνεις το δικαίωμα να το πράξει;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και δεν έχει ως μοναδικό παραλήπτη τον κύριο Μαντζουράκη, αλλά όλους τους προπονητές που αγαπούν, τουλάχιστον όπως αυτοί ισχυρίζονται, το καλό και ποιοτικό ποδόσφαιρο. Καιρός, λοιπόν, να το αποδείξουν με πράξεις. Κλεψιά και ποιότητα, πάντως, δύσκολα κάνουν χωριό. Διότι η Ξάνθη, αν το Σάββατο κατάφερνε να μη χάσει, δεν θα είχε κατακτήσει απολύτως τίποτα. Απλώς θα είχε κλέψει ένα βαθμό. Το να μάθουν όμως οι ομάδες αυτές να κατακτούν, αυτό είναι το βασικό συστατικό που θα τις μεγαλώσει. Διότι αν το πρωτάθλημα είχε προχωρήσει και δεν βρισκόμασταν στη «μετά βαΐων και κλάδων» πρεμιέρα, πολλά θα μπορούσα να ανεχθώ. Και την καταραμένη και αντιπαθή σκοπιμότητα, όπως και άλλα συναφή. Αλλά αν από τώρα έχεις στρατευθεί πίσω από το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αύριο, όταν για χίλιους λόγους μπορεί να καίγεσαι για βαθμούς, τι θα κάνεις; Θα παρατάξεις πίσω έντεκα παίκτες, δύο μπετονιέρες, εφτά φωτορεπόρτερ και μια χούφτα ακτιβιστές; Με αυτή τη λογική και φιλοσοφία, τις κρίσιμες στιγμές πάλι μικρός θα αποδειχθείς, αφού αρνήθηκες να «μεγαλώσεις» στα δύσκολα. Τι διδάχθηκε από αυτή την ήττα η Ξάνθη; Είμαι πολύ περίεργος να μάθω. Μόνο ότι αν κάθεσαι και περιμένεις στα τέσσερα, μάλλον κάποιος θα έρθει και θα… σκοντάψει πάνω σου. Κάτι άλλο δεν μπορώ να φανταστώ. Ομάδα με ποιότητα παικτών είναι η Ξάνθη, όχι αστεία. Αλλά τον Μάνσο, τον Λαμπριάκο, τον Βρύζα, τον Μπάρκογλου, όπως και τον Καστίγιο και τον Ρομέρο και τον οποιονδήποτε, οφείλεις, αν ξέρεις, να τους αξιοποιήσεις. Και τώρα κάτι τελευταίο που χρωστάω, καθόλου άσχετο με αυτά που διαβάσατε, αφιερωμένο σε όσους βιάζονται στην ΑΕΚ να βγάλουν συμπεράσματα. Αν το ματς με τη Χαρτς γινόταν πέρυσι και στον πάγκο καθόταν ο Σάντος, η ομάδα θα έπαιζε 4-5-1. Στο τέλος του παιχνιδιού δεν θα ήταν λίγοι αυτοί που θα υποστήριζαν ότι οι Σκωτσέζοι έχουν καλή ομάδα. Το αποτέλεσμα, πάντως, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ δεν θα ήταν εκτός έδρας νίκη της ΑΕΚ.