Μία και πολύ σου είναι

Κάτι τέτοιο θα έλεγε (αν μπορούσε να μιλήσει) το τρόπαιο «Ανρί Ντελονέ» στους ανά καιρούς κατακτητές του, βγάζοντάς τους κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Είναι χαρακτηριστικό πως το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, είναι η μόνη διεθνής οργάνωση εθνικών ομάδων (συμπεριλαμβανομένων Μουντιάλ αλλά και την κάθε μεγάλη διοργάνωση κάθε ηπείρου) που δεν έχει αναδείξει μέχρι στιγμής δύο συνεχόμενες φορές τον ίδιο νικητή. Το sport-fm.gr θυμίζει πώς… έσπασαν τα μούτρα τους κάθε φορά οι επίδοξοι υπερασπιστές του ευρωπαϊκού στέμματος.

Το 1964 η ΕΣΣΔ θα φτάσει πολύ κοντά στο repeat αλλά στον τελικό του «Μπερναμπέου» δεν θα τα καταφέρει απέναντι στους γηπεδούχους Ισπανούς, χάνοντας με 1-2.

Οι τροπαιούχοι «φούριας ρόχας» θα αποκλειστούν στα προημιτελικά της διοργάνωσης του 1968 αφού «έπεσαν» πάνω στην Αγγλία του Μπόμπι Τσάρλτον και έχασαν με συνολικό σκορ 3-1 (διπλός προημιτελικός). Μάλιστα τους μένει και η… ρετσινιά πως δεν έφτασαν μέχρι την τελική φάση του τουρνουά, που τότε διεξαγόταν μόλις με τέσσερις ομάδες.

Παρόμοια μοίρα επεφύλασσε η ποδοσφαιρική θεά και για τους πρωταθλητές του 1968 Ιταλούς. Οι «ατζούρι» θα μείνουν εκτός από τους Βέλγους στη φάση των ‘8’, παραχωρώντας λευκή ισοπαλία στο «Σαν Σίρο» και χάνοντας με 1-2 στις Βρυξέλλες.

Η δεύτερη (και τελευταία) φορά που η κάτοχος έφτασε μέχρι τον τελικό της επόμενης διοργάνωσης (μετά την ΕΣΣΔ το 1964) ήταν στο Euro του 1976. Η Δυτική Γερμανία θα αναδειχθεί ισόπαλη 2-2 με την Τσεχοσλοβακία και οι δύο ομάδες θα οδηγηθούν στα πέναλτι. Εκεί ο Αντονίν Πανένκα με το περιβόητο πέναλτι που από τότε φέρει το όνομά του, θα δώσει το τρόπαιο στους Τσεχοσλοβάκους.

Καλή παρουσία είχε και η Τσεχοσλοβακία το 1980 μη μπορώντας βέβαια να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Θα τερματίσει δεύτερη στον πρώτο από τους δύο (τότε νεότευκτους) ομίλους, κάτι που τότε έδινε το απευθείας εισιτήριο για τον μικρό τελικό με τον δεύτερο του άλλου ομίλου. Εκεί μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας (και της παράτασης) με τους Ιταλούς, θα κερδίσουν ξανά στα πέναλτι, αυτή τη φορά με 9-8 και θα τερματίσουν τρίτοι.

Οι πρωταθλητές Δυτικογερμανοί θα φτάσουν στα τελικά το 1984 αλλά θα μείνουν εκτός από την φάση των ομίλων (πρακτικά από τους ‘8’). Τα δύο γκολ του Ρούντι Φέλερ που έδωσαν τη νίκη στο ματς με την Ρουμανία, δεν έφτασαν στα «πάντσερ» αφού αναδείχθηκαν ισόπαλοι 0-0 με τους Πορτογάλους και έχασαν 0-1 από την Ισπανία, τερματίζοντας τρίτοι.

Η μεγαλύτερη αποτυχία μέχρι τώρα για κάτοχο τροπαίου, ήταν αυτή της Γαλλίας το 1988. Οι «τρικολόρ» μένουν εκτός από τα προκριματικά, τερματίζοντας τρίτοι στον τρίτο όμιλο, με απογοητευτικό απολογισμό μία νίκη, τέσσερις ισοπαλίες και τρεις ήττες.

Το 1992 οι Ολλανδοί θα φτάσουν πολύ κοντά στο να περάσουν στον τελικό και να υπερασπιστούν το στέμμα τους αλλά οι Δανοί είχαν διαφορετική γνώμη. Το 5-4 στα πέναλτι (μετά το 2-2 της κανονικής διάρκειας) θα στείλει τους «οράνιε» στο σπίτι τους, με τον ήρωα του 1988 Μάρκο Φαν Μπάστεν να νικιέται από τον Πίτερ Σμάιχελ στο μοναδικό χαμένο πέναλτι των Ολλανδών.

Το 1996 οι Δανοί θα βρεθούν στην τελική φάση που φιλοξενείται στην Αγγλία αλλά δεν θα προχωρήσουν πέρα από τη φάση των ομίλων (‘16’). Η ήττα τους από τους Κροάτες την δεύτερη αγωνιστική είναι αυτή που θα τους στοιχίσει στην προσπάθεια για πρόκριση. Θα τερματίσουν στην τρίτη θέση με τέσσερις βαθμούς πίσω από Πορτογαλία και Κροατία.

Τους Δανούς μιμήθηκαν οι Γερμανοί το 2000 και αποκλείστηκαν στη φάση των ομίλων. Απογοητευτική η «νατσιοναλμανσάφτ» θα μαζέψει μόλις έναν βαθμό, καρπό της ισοπαλίας απέναντι στους Ρουμάνους. Μετά και από τις ήττες από Αγγλία (0-1) και Πορτογαλία (0-3¬) θα τερματίσουν στην τέταρτη και τελευταία θέση του ομίλου.

Η τρίπλα του Ζαγοράκη στον Λιζαραζού και η κεφαλιά-γκολ του Χαριστέα, ήταν η αρχή του τέλους των πρωταθλητών Ευρώπης Γάλλων το 2004. Η παρέα του Ζιντάν πέρασε πρώτη από τους ομίλους αλλά στα προημιτελικά έπεσε πάνω στην μετέπειτα πρωταθλήτρια Ελλάδα…

Το 2008 ήταν η δική μας σειρά να επαληθεύσουμε την κακή παράδοση στην προσπάθεια υπεράσπισης του τίτλου. Η Εθνική μας θα απογοητεύσει, τερματίζοντας τελευταία στον όμιλο χωρίς βαθμό. Τουλάχιστον άφησε παρακαταθήκη το (μοναδικό μας στο τουρνουά) γκολ του Χαριστέα απέναντι στους μετέπειτα πρωταθλητές Ισπανούς.

Η ιστορία δείχνει πως οι πρωταθλητές Ευρώπης δυσκολεύονται να φτάσουν έστω κοντά στην υπεράσπιση του τίτλου τους. Οι δύο καλύτερες επιδόσεις παραμένουν αυτές των Σοβιετικών το 1964 και των Δυτικογερμανών το 1976 που έφτασαν μέχρι τον τελικό. Άλλες δύο φορές οι κάτοχοι σταμάτησαν στα ημιτελικά (Τσεχοσλοβακία 1980, Ολλανδία 1992), τέσσερις στα προημιτελικά (Ισπανία 1968, Ιταλία 1972, Δυτική Γερμανία 1984, Γαλλία 2004) και μία δεν κατάφεραν να περάσουν καν τα προκριματικά (Γαλλία 1988). Εντύπωση προκαλεί πως στις τρείς από τις τέσσερις τελευταίες διοργανώσεις, οι εν ενεργεία πρωταθλητές αποκλείστηκαν από τη φάση των ομίλων (Δανία 1996, Γερμανία 2000, Ελλάδα 2008).

Επιμέλεια: Αλέξης Περδίκης