Τράι… to be like him!

Πάνω από 2,5 ώρες γεμάτες αποδείξεις γιατί αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση προσέφερε στον «αέρα» του NovaΣΠΟΡ FΜ 94,6 ο Τραϊανός Δέλλας!

Φιλοξενούμενος του Βασίλη Σαμπράκου και πριν κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της καριέρας του, ο «Κολοσσός» άνοιξε την καρδιά του για όλους τους μεγάλους σταθμούς της:

Το ξεκίνημα στον Άρη, τη Ρόμα και τον Τότι, τον άθλο του Euro, τις μεγάλες -αλλά και τις δύσκολες- στιγμές με την ΑΕΚ και φυσικά τις ετοιμασίες του για τους… πάγκους!

Η ταχύτητα δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. Η ταχύτητα σκέψης και… απόφασης όμως ήταν εκείνη που έκανε τον Τραϊανό Δέλλα να ξεχωρίζει στο γήπεδο. Κι εκείνη που τον στέλνει αμέσως στους πάγκους. Σχεδόν μόλις βγει από το… στούντιο του NovaΣΠΟΡ FM 94,6!

«Έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να ξεκουραστώ. Όταν ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, με αυτό που αγαπάς και έχεις συνηθίσει, δεν σε κουράζει. Το βλέπω σαν να πηγαίνω μια καινούργια προετοιμασία», λέει ο ίδιος για τα μαθήματα προπονητικής που θα αρχίσει τις επόμενες μέρες.

«Είναι βασική προϋπόθεση για μένα να επιμορφωθώ. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γίνω προπονητής. Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορείς να γίνεις ένας προπονητής που θα πηγαίνεις, θα κάνεις μια προπόνηση και θα φεύγεις. Δεν θέλω να κάνω κάτι βιαστικό και πρόχειρο», ξεκαθαρίζει.

Εξάλλου, η προχειρότητα ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθε να ΜΗΝ κάνει. Από την πρώτη μέρα -και παρά τις δυσκολίες: «Ξεκίνησα στα 11 από το χωριό μου. Με πήγε ένας γνωστός στον Άρη, έκανα μια προπόνηση και του είπαν “ξαναφέρε τον”. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα έκανα 40 χλμ. μετά το σχολείο για να πάω στην προπόνηση. Κάθε μέρα πήγαινα με το λεωφορείο και δεν έχασα ποτέ ούτε μάθημα, ούτε προπόνηση.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και μια οικονομική θυσία για την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, η μάνα μου δούλευε στα χωράφια. Ακόμα και το χιλιάρικο για τις μετακινήσεις μου ήταν δύσκολο να βρεθεί», εξηγεί. Και γι’ αυτό ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει «τον κ. Θανάση και την κα Βικτώρια. Ήταν άνθρωποι αγράμματοι, βιοπαλαιστές και παρόλα στήριξαν το παιδί τους και του έδωσαν την ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του».

Ένα ταλέντο που δεν… βοηθήθηκε πολύ από τη φύση. Αλλά και παραήταν μεγάλο, για να χαθεί: «Τα φυσικά μου προσόντα δεν με βοηθούσαν. Θυμάμαι που είχα πάρει 20 πόντους σε ένα καλοκαίρι. Προσπάθησα, όμως, αυτό το μειονέκτημα να το διορθώσω, διαβάζοντας το παιχνίδι. Η πρώτη μου θέση ήταν δεξί εξτρέμ. Μετά με πήγαν αμυντικό χαφ και στο τέλος γύρισα στόπερ».

Όπου κι αν έπαιζε όμως, είχε ποιότητα. Κι αυτό το διαπίστωσε από νωρίς ο Γιάννης Μιχαλήτσος: «Είχε φύγει από τον Άρη και πήγε να χαθεί στον Πανσερραϊκό στη Γ’ Εθνική. Πήγα να τον δω μια φορά και τους είπα ότι ο Άρης δεν είχε τέτοιο παίκτη στην ομάδα του. Μόνο εκεί τον βοήθησα εγώ. Αμέσως έδειξε ότι πρέπει να παίζει. Όταν αξίζεις, δεν χάνεσαι. Χάνονται μόνο αυτοί που τα παρατάνε», εξήγησε.

Και ανάγκασε τον Τραϊανό να πει «ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους των υποδομών του Άρη. Γιατί δεν είναι μόνο ότι μου έμαθαν ποδόσφαιρο. Με διαπαιδαγώγησαν κιόλας. Είναι πολύ σημαντικό -ίσως και σημαντικότερο- να δημιουργείς καλούς ανθρώπους, παρά καλούς ποδοσφαιριστές».

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος, όμως, που μπορεί να μιλήσει -και- για τον άνθρωπο Δέλλα, είναι ο συμπαίκτης (στη Σέφιλντ) και κουμπάρος του, Βασίλης Μπορμπόκης.

«Προσωπικά δεν τον ήξερα. Τον θυμόμουν από ένα ματς με την ΑΕΚ, που μας είχε βάλει δυο γκολ. Τον γνώρισα και κατάλαβα πόσο καλό παιδί είναι. Δεν είμαστε μόνο φίλοι. Είμαστε κουμπάροι, γνωριζόμαστε 20 χρόνια και ο κόσμος ίσως πιστεύει ότι δεν είμαι αντικειμενικός. Μου έκανε, όμως, τόσο μεγάλη εντύπωση το πώς ένας τόσο ψηλός άνθρωπος, είχε τέτοια τεχνική και ένιωθε τόσο άνετα στο γήπεδο. Και από το πρώτο του παιχνίδι στην Ιταλία, όμως, ήμουν σίγουρος ότι θα τους εντυπωσιάσει αμέσως. Κι έτσι έγινε φυσικά».

Ο ίδιος ο Δέλλας, πάντως, σπεύδει να το… προσγειώσει: «Η καριέρα ενός παίκτη είναι σαν μπαλάκι. Χτυπάει σε αντικείμενα και αλλάζει πορεία. Αν δεν ήταν οι τραυματισμοί ή άλλες επιλογές που έκανα, ίσως ήταν αλλιώς τα πράγματα. Είμαι ευχαριστημένος αλλά ίσως μπορούσα και κάτι παραπάνω. Δεν θέλω ποτέ να βάζω όρια. Θυμάμαι που είχα πει στον Παπασταθόπουλο να μη βάζει ταβάνι όταν πήγε στη Μίλαν. Αλλά πάντα με κανόνες. Όχι να πατάμε σε πτώματα. Με τιμιότητα και δουλειά».

Αυτές ακριβώς τις αξίες που προσπάθησε να τηρήσει από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην ΑΕΚ. Όταν «ήταν πρόεδρος ο Μελισσανίδης και έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους που με έχουν ψαρώσει στη ζωή μου. Μπήκα στο γραφείο του και με κοίταζε δυο λεπτά από την κορυφή μέχρι τα νύχια χωρίς να μιλάει».

Κι ας μην κατέκτησε πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ είχε τότε τη Φιλαδέλφεια. «Μεγάλο κεφάλαιο και αν το διέθετε σήμερα, θα είχε κατακτήσει περισσότερους τίτλους. Από τότε που έχασε το γήπεδο, άρχισαν τα μεγαλύτερα προβλήματα της ΑΕΚ. Δεν ξέρω ποιος έφταιξε περισσότερο που γκρεμίστηκε, αλλά στοίχισε πολύ στην ομάδα».

Στον ίδιο, πάντως, είχε στοιχίσει πολύ η απόφαση να αποδεσμευθεί το 2002. Και δεν το κρύβει: «Ο καινούργιος προπονητής, ο κ. Σάντος και ο κ. Ψωμιάδης μου είπαν ότι είχαν μαζευτεί πολλοί στόπερ και μου είπαν -ενώ είχα πάει προετοιμασία- ότι πρέπει να βρω ομάδα. Σε κάθε παίκτη σε τέτοια περίπτωση φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου. Ή θα μείνεις, λοιπόνν να κάνεις τον κομπάρσο μέχρι να φύγει ο προπονητής ή θα ψάξεις αλλού το μέλλον σου. Εγώ έκανα το δεύτερο».

Εκείνη την αποχώρηση, όμως, την ξεπέρασε. Η τωρινή, όμως, από το ποδόσφαιρο παλεύεται; Ο Θοδωρής Ζαγοράκης προσπάθησε να τον πείσει πως ναι!

«Καλωσόρισες στο κλαμπ των παλαιμάχων, Τράι! Αν έχεις κάνει ψυχοθεραπεία 2-3 χρόνια πριν, παλεύεται», τον καλοκάρδισε αμέσως. Και άρχισε να θυμάται: «Ο Δέλλας είχε ένα χαρακτηριστικό. Δεν ήταν ποτέ… μικρός. Ήταν το ύψος, ο τόνος της φωνής. Στην Αγγλία ήμασταν κοντοχωριανοί και γνωριζόμασταν από τότε. Τα σύννεφα, βέβαια, ήταν πάνω από το κεφάλι του. Τόσο ψηλός που είναι, μπορεί και να τα ακουμπούσε».

Και φυσικά η συνύπαρξη στην Εθνική είχε τις καλύτερες… ιστορίες: «Μπορεί να σας πει γεγονότα μετά το φιλικό με την Ολλανδία, συζητήσεις που αν έβγαιναν στη δημοσιότητα θα γελούσε πολύς κόσμος. Το πιστεύαμε πριν, αλλά μετά την τεσσάρα αναθεωρήσαμε λίγο. Η υποτιμητική αντιμετώπιση από πολλούς -και στην Ελλάδα- έπαιξε το ρόλο της. Ήταν πραγματική ομάδα, δεν υπήρχαν φίρμες, και είχαμε καταπληκτική χημεία. Αλλά υπήρχαν και τσακωμοί. Εγώ με τον Τράι ήμασταν κάποια στιγμή και ψυχραμένοι», αποκάλυψε. Πριν τον ρωτήσει με το γνωστό του ύφος:

«Το ‘χεις πάρει απόφαση οριστικά, δηλαδή; Το κόβεις; Εντάξει, δεν ανησυχώ. Ο Τράι το έχει για προπονητής. Δεν έχει πολλά νεύρα, έχει υπομονή, θα τα καταφέρει».

Αυτή η υπομονή, εξάλλου, ήταν που τον κράτησε όρθιο στα δύσκολα. Και όταν έφυγε από την ΑΕΚ και όταν πήγε στην Περούτζια: «Πριν πάω στην Ιταλία, συζήτησα με τον Άρη για συμβόλαιο ενός χρόνου. Πάω στη Θεσσαλονίκη, παίρνω τηλ. τον κ. Ανδριά και ενώ είχαμε ραντεβού, μου λέει “είμαι στη Χαλκιδική, έλα αύριο”. Θύμωσα, πήρα το αεροπλάνο και γύρισα αμέσως στην Αθήνα. Με πήρε ο Βρύζας, μου είπε ότι ενδιαφέρονται από την Περούτζια και πήγα.

Δοκιμάστηκα, δεν τα βρήκαμε στο συμβόλαιο, τους φαίνονταν πολλά τα λεφτά. Και μετά από δυο μέρες η Περούτζια παίζει φιλικό με την Ίντερ και τρώει πέντε γκολ. Με παίρνει τηλ. ο πρόεδρος και μου λέει να κάνουμε συμβόλαιο για ένα χρόνο. Πήγα έκανα 10 παιχνίδια, το ένα καλύτερο από το άλλο. Και όταν μου είπε να κάνουμε κανονικό συμβόλαιο, του απάντησα “τώρα θα περιμένεις εσύ”.

Με έστειλε στη δεύτερη ομάδα, να κάνω προπόνηση με παιδιά 10 χρόνια μικρότερους. Δεν το έβαλα κάτω. Υπήρχαν συμπαίκτες μου που μου έλεγαν μπράβο γιατί δεν του είχε πάει ποτέ κανείς κόντρα. Τελείωνε το ματς κι έρχονταν να με βρίζουν βαλτοί του προέδρου με αισχρά λόγια. Δεν έσπασα όμως».

Και ευτυχώς γι’ αυτόν. Γιατί μετά ήρθε η πρόταση από τη Ρόμα: «Υπέροχη πόλη, μεγάλη ομάδα, με παίκτες που τους βλέπαμε στα χαρτάκια. Καφού, Έμερσον, Μπατιστούτα, Αλνταΐρ. Μεγάλοι παίκτες, αλλά και μεγάλοι άνθρωποι. Θυμάμαι τον Καφού να είναι πάντα πρώτος στο ζέσταμα. Κι έλεγα “όχι, δεν γίνεται ο Καφού να είναι πρώτος κι εγώ που είμαι νέος να είμαι στη μέση”. Βλέποντας όλους αυτούς από κοντά, καταλαβαίνεις γιατί έκαναν αυτή την καριέρα».

Η Ρόμα, όμως, δεν τον ανάγκασε μόνο να βελτιωθεί, Αλλά βοήθησε και να κληθεί στην Εθνική, όπως παραδέχεται. Εκεί όπου βρήκε τον Ρεχάγκελ: «Όπως τον γνώρισα στην αρχή, έτσι ήταν και στην πορεία. Σου έλεγε τι θέλει από σένα και αν το έκανες, ήσουν μέλος της ομάδας. Στο πρώτο ματς μου είπε δεν θέλω πολλά. Θέλω μόνο να διώχνεις καλά την μπάλα. Ο Ρεχάγκελ έδινε ρόλους στον καθένα και ο καθένας τον έπαιρνε κι έδινε το 100%. Τον βοηθήσαμε κι εμείς πάρα πολύ, γιατί εκτός από καλοί παίκτες, υπήρχαν και ισχυρές προσωπικότητες. Είναι σημαντικό για έναν προπονητή να έχει τη βοήθεια των παικτών. Ξέραμε ότι είναι δίκαιος, ότι δεν παίζει κάτι από πίσω, όπως συνέβαινε παλιότερα. Κι αυτό μας έδινε ηρεμία», εξήγησε.

Και μιλώντας για ηρεμία, στον «αέρα» παρενεβλήθη ο… ορισμός της κάτω από τα δοκάρια. Ο Αντώνης Νικοπολίδης:

«Και να θέλεις, δεν γίνεται να μη σου γεμίσει το μάτι ο Δέλλας. Είχε την τύχη να φύγει μικρός και να πάει στο εξωτερικό. Εντάχθηκε σε άλλο περιβάλλον, ήταν πιο ήρεμος, βελτιώθηκε. Δεν είχε αυτή την ένταση που κουβαλούσαμε εμείς εδώ από την Κυριακή. Το απέκτησε μετά, βέβαια, όταν γύρισε… Με τον Τραϊανό ένιωθες ασφάλεια, έλεγες δεν θα χρειαστεί να βγω σε καμία σέντρα. Είχε όμως μεγάλη ικανότητα και με την μπάλα στα πόδια. Το μεγαλύτερο προσόν ότι έπαιζε με το μυαλό του. Ότι διάβαζε τις φάσεις, κάλυπτε άψογα τις όποιες αδυναμίες του. Είχαμε τον ίδιο τρόπο σκέψης, γι’ αυτό συνεργαστήκαμε τόσο καλά στην Εθνική».

Τώρα, όμως, κατευθύνονται και οι δυο προς τους πάγκους. Και αφού του εύχεται «να ξεκουραστεί σωματικά και ψυχικά», τον προειδοποιεί: «Πολύ γρήγορα θα βρεθούμε αντίπαλοι»!.

Ο Δέλλας, όμως, δεν… τσιμπάει. Και προτιμά να θυμηθεί τις στιγμές του 2004: «Περάσαμε πολύ όμορφες -αλλά και δύσκολες στιγμές με αυτή την ομάδα. Υπήρξαν και άσχημα αποτελέσματα, κριτική, δυσκολίες. Στο τέλος, όμως, μένουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Γι’ αυτό πήγε τόσο καλά εκείνη η ομάδα. Υπήρχε ένα καζάνι, ο καθένας έβαζε το δικό του υλικό και στο τέλος τρώγαμε όλοι κάτι πολύ νόστιμο. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έπαιζαν ή και η ενέργεια του κόσμου βοηθούσαν απίστευτα. Θυμάμαι την ατμόσφαιρα στο ματς με τη Γαλλία, όπου λέγαμε ότι αποκλείεται να χάσουμε».

Η σημερινή Εθνική, όμως, έχει μέλλον; Μπορεί να πλησιάσει τέτοια επιτεύγματα; «Είναι μια συγκροτημένη ομάδα και ξέρει τι μπορεί να κάνει. Όσες φορές δεν το ξέραμε, τρώγαμε σφαλιάρες. Έγινε άδικη κριτική στον προπονητή για τις επιλογές του. Εκείνος ξέρει πολύ καλύτερα από όλους εμάς που είμαστε απέξω. Έχουμε καλομάθει και λίγο, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι τέταρτη συνεχόμενη παρουσία στο Euro είναι μεγάλη επιτυχία. Υπάρχει μεγάλο ταλέντο στην ομάδα και τα φώτα να πέφτουν σ’ εκείνη και όχι σε όλους εμάς που είμαστε γύρω γύρω», ξεκαθαρίζει.

Άλλωστε, το διάστημα που ο ίδιος είχε μείνει μακριά απ’ αυτά τα φώτα -στην επιστροφή του στην ΑΕΚ- τον έκανε πιο δυνατό: «Ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος και στη ζωή και στην καριέρα μου όταν γύρισα από την Ιταλία. Λόγω του προβλήματος στη μέση δεν ανανέωσα με τη Ρόμα και μετά δυσκολεύτηκα να βρω ομάδα. Μίλησα τότε με τον Ντέμη. Μου είπε να έρθω και βρήκαμε μια φόρμουλα ώστε κι εγώ να επανέλθω και η ομάδα να μη ζημιωθεί αν δεν το καταφέρω.

Έκανα, έτσι, ένα συμβόλαιο με βάση τις συμμετοχές. Εκείνη ήταν η χειρότερη χρονιά στην καριέρα μου. Και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Πέρασε, τη διέγραψα, αλλά δεν την ξέχασα. Οι άνθρωποι έχουν μια κόκκινη γραμμή, στον πάτο. Εγώ ευτυχώς το κατάλαβα ότι την ακούμπησα. Μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή -και της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ- έπαιξε η γυναίκα μου. Η ψυχική ηρεμία που μου προσέφερε -εκτός από την κόρη μου- ήταν ανεκτίμητη», εξηγεί.

Παρόλα αυτά το ξεκαθαρίζει: «Σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα ήμουν δεμένος. Ποτέ, όμως, δεν πούλησα ΑΕΚοφροσύνη, ποτέ δεν προσπάθησα να εκμεταλλευτώ τον κόσμο. Ήθελα να μετατρέψω την αγάπη τους σε σεβασμό και προσφορά στη φανέλα που φοράω». Κι επειδή φόρεσε κι εκείνη της Ανόρθωσης, ο Γιώργος Γεωργίου επιβεβαίωσε απόλυτα πόσο ισχύουν τα λεγόμενα του:

«Με το πού ήρθε ο Τραϊανός, η ομάδα έκανε μεγάλη πορεία. Όλοι στην ομάδα πήραμε πράγματα απ’ αυτόν. Προσωπικά ένιωθα τυχερός που ήμουν συμπαίκτης με έναν παίκτη και έναν άνθρωπο σαν κι εκείνον. Μου έμαθε να διαχειρίζομαι πράγματα και καταστάσεις και γενικά δεν πρόκειται να ξεχάσω τις συμβουλές του. Το έχει για να γίνει προπονητής και τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους εκμεταλλεύεται το ελληνικό ποδόσφαιρο».

Καλή η Ανόρθωση, βέβαια, αλλά εκείνη που τον σημάδεψε ήταν η ΑΕΚ. Και ο Δέλλας περιγράφει τους αγωνιστικούς -και όχι μόνο- λόγους: «Η καλύτερη σεζόν και για μένα και για την ΑΕΚ ήταν το 2007/08. Είχαμε πολύ καλή ομάδα, προσωπικότητες και έναν προπονητή που με έμαθε πολλά -και όχι μόνο αγωνιστικά. Δυο στιγμές θυμάμαι: Τη γεμάτη Φιλαδέλφεια με την Μπαρτσελόνα και την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα με τη Μίλαν. Καλό το Κύπελλο, αλλά οι δυο τελευταίες χρονιές ήταν πολύ ψυχοφθόρες για εμάς που ξέραμε πράγματα από το παρελθόν. Παρόλα αυτά η ομάδα έμεινε όρθια και πήρε ό,τι μπορούσε.

Εδώ στην Ελλάδα λέμε πάντα «έλα μωρέ, κάτι θα γίνει». Όμως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και ίσως είναι μια ευκαιρία να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. Η ΑΕΚ πρέπει να μηδενίσει το κοντέρ, να βάλει στόχους εφικτούς και όχι για να πουλάει διαρκείας. Καλύτερα να πονέσει στην αρχή ο κόσμος, παρά στη συνέχεια. Είναι ευκαιρία να επενδύσουν στα νέα παιδιά και να γίνει οικονομική εξυγίανση. Πρέπει να μπει ένα στοπ, να αρχίσει το χτίσιμο και να μείνουν πιστοί σε αυτό το πλάνο.

Είναι σκληρό για τον ΑΕΚτζή να του λες ότι δεν θα πάρει το πρωτάθλημα. Αυτή η αβεβαιότητα, όμως, που υπάρχει τις τελευταίες μέρες σπάει κόκκαλα. Πρέπει να μπει ένα πλάνο και να του πουν αλήθειες. Αν το κάνεις αυτό στον κόσμο της ΑΕΚ, εγώ πιστεύω ότι θα σε στηρίξει. Αρκεί να το τηρήσεις και να μην παρασυρθείς αν τυχόν πάνε καλά τα πράγματα στην πορεία».

Άλλωστε, όπως εξηγεί, «ο Δέλλας ως ποδοσφαιριστής τελείωσε σήμερα. Από ‘δω και πέρα μένει ο Τραϊανός. Και θέλω να του χτυπούν την πλάτη το ίδιο και με τότε που έπαιζε ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή που είσαι προβεβλημένος, πρέπει να είσαι και πιο ταπεινός και να δίνεις το καλό παράδειγμα.

Θυμάμαι που μας έλεγε ο Φερέρ ότι πρέπει να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Να έχεις ισορροπία και να ξέρεις πώς πρέπει να φερθείς σε κάθε κατάσταση. Είναι δύσκολο να δίνεις συμβουλές σε παιδιά 16-17 χρονών και ταυτόχρονα να ξέρεις τι σκέφτεται εκείνος. Μιλούσα κάποιες φορές με τον Κώστα Μανωλά. Του έλεγα “κάνε αυτό” και την ίδια ώρα σκεφτόμουν ότι το μυαλό του μπορεί να είναι αλλού. Γιατί είναι παιδί. Ο Παπασταθόπουλος ήταν το μεγαλύτερο σφουγγάρι. Όχι ότι ο Κώστας και τα άλλα παιδιά δεν έδειχναν διάθεση και ότι δεν τα βοηθούσα όπως μπορούσα. Μερικές φορές, όμως, έχει μεγάλη σημασία και πόσο θέλει ο άλλος να σε ακούσει.

Μεγαλύτερη σημασία έδινα πάντα στον χαρακτήρα μου. Θα με πείραζε αν έλεγε κάποιος ότι ο Δέλλας είναι… τσογλάνι. Απ’ όσα ξέρω και αντιλαμβάνομαι, δεν έχω κακό όνομα στους συναδέλφους σου. Και αυτός ο σεβασμός είναι μεγάλο κέρδος για μένα».

Και μιλώντας για σεβασμό, πώς θα γινόταν να μην ερωτηθεί γι’ αυτόν που τρέφει η Ρώμη για τον Φραντσέσκο Τότι; «Ο Τότι είναι ένα πολύ απλό και ήσυχο παιδί. Όμως, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στη Ρώμη. Κλείνει ολόκληρο το εμπορικό κέντρο για να πάει να ψωνίσει. Είναι μύθος και η ομάδα έχει χτίσει πάνω στο όνομά του. Αυτό είναι ο πραγματικός capitano».

Τέτοιος είναι, όμως και ο ίδιος. Και αποδεικνύεται (ξανά) από τον τρόπο που μιλάει για το αύριο: «Πολλά έχουμε να πούμε. Το θέμα είναι πόσο θέλουν να μας ακούσουν. Από ‘δω και πέρα μετρούν οι πράξεις. Στη θεωρία είμαστε όλοι τέλειοι. Οι πράξεις μετράνε. Γι’ αυτό θέλω να κάνω τα μαθήματα προπονητικής. Θέλω να δω αν αυτά που μεταφέρω ως ποδοσφαιριστής μπορώ να τα κάνω και ως προπονητής. Αν διαπιστώσω ότι δεν μπορώ, θα πάω σπίτι μου».

Θα… εφαρμόσει, όμως, όσα μάθει στην ΑΕΚ; «Είναι πολλά που θα παίξουν ρόλο για το αν είμαι στην ΑΕΚ. Εγώ θέλω να είμαι στο ποδόσφαιρο. Αν μπορώ να βοηθήσω την ΑΕΚ στην επόμενη μέρα, θα τη βοηθήσω. Δεν θέλω όμως να βιάζομαι. Εμείς όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου είμαστε εδώ. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως, μας θέλει; Μας αντέχει; Μπορεί να δεχθεί τους χαρακτήρες μας και το ότι θα θέλουμε να αλλάξουμε πράγματα; Όλα είναι θέμα αποφάσεων».

Σαν αυτές που -κατά τον ίδιο- πρέπει να ληφθούν και στην πολιτική: «Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει -ή δεν μας λέει- την αλήθεια. Τι θα συμβεί αν βγούμε ή αν μείνουμε, ας πούμε, στο ευρώ. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει. Και είναι λογικό να αντιδρά όταν δεν του μιλάς ξεκάθαρα. Μπορεί να πονέσουμε, αλλά να ξέρουμε ότι είναι για ένα σκοπό».

Ο σκοπός, όμως του να πει το δικό του «ευχαριστώ» ήταν εκείνος που έβγαλε εκείνη την ώρα στον «αέρα» και τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο. Για να πει «το δικό μας ευχαριστώ, το ευχαριστώ του απλού φιλάθλου για μερικές από τις ωραιότερες στιγμές που μας προσφέρθηκαν. Και προσωπικά αυτές που με έκαναν να μη μετανιώσω που έγινα αθλητικός συντάκτης.

Θυμάμαι που τον είχα ρωτήσει το βράδυ του τελικού πώς αισθάνεται και μου είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση με μια ενέργεια να βγάζεις τόσο κόσμο στο δρόμο. Σήμερα που ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους για άλλους λόγους, δυσάρεστους, μπορούμε να το εκτιμήσουμε περισσότερο. Το ήθος το δικό του και του Νίκου Λυμπερόπουλου πρέπει να είναι φάρος για τα νέα παιδιά. Για το πώς ένας ποδοσφαιριστής μπορεί να γίνει μεγάλος χωρίς δημόσιες σχέσεις, με δουλειά και με σεβασμό στον κόσμο».

Τον ίδιο κόσμο που άκουσε τον Τραϊανό Δέλλα να τον αποχαιρετά σήμερα ως πραγματικά μεγάλος. Ευχαριστώντας «τους φιλάθλους των ομάδων που έπαιξα» και ζητώντας συγγνώμη «σε όσους άλλους τυχόν στενοχώρησα ακούσια». Υποκλινόμενος «στη γυναίκα μου που είναι το στήριγμά μου, στους γονείς μου και σε όλους του συμπαίκτες και τους προπονητές μου». Και προειδοποιώντας πως «τα καλύτερα έρχονται». Γιατί «την υγειά μας να ‘χουμε και τ’ άλλα θα τα βρούμε…»

Δείτε αναλυτικά τη συνέντευξη του Τραϊανού Δέλλα στην εκπομπή «Insiders» του Βασίλη Σαμπράκου









Επιμέλεια: Γιώργος Μαραθιανός