Το ελληνικό ποδόσφαιρο μαθαίνει να ζει με τιμωρίες

Και κάπως έτσι, με όσα συμβαίνουν στη διάρκεια της φετινής ποδοσφαιρικής σεζόν, ο κόσμος της Superleague μπήκε στη φάση της κατανόησης και της συνειδητοποίησης του «ομελέτα δεν γίνεται αν δεν σπάσουν αβγά» αποφθέγματος.

Μετά την διακοπή του Παναθηναϊκός -Ολυμπιακός, η Superleague βρέθηκε να ζει και να αντιμετωπίζει και την οριστική διακοπή του Άρης-Αστέρας Τρίπολης, δηλαδή μπροστά σε ένα καθαρό δείγμα νέας εποχής ποδοσφαίρου.

Υποχρεώθηκε να μπει σε αυτή την εποχή το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όσο άτσαλα έχει υποχρεωθεί να αλλάξει ζωή ο μέσος Έλληνας.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Μουρμουράει και η Superleague ιδιωτικά, αλλά τουλάχιστον αποφεύγει τη δημόσια μουρμούρα. Το κάνει κυρίως επειδή έχει αναγκαστεί, δηλαδή επειδή ξέρει ότι αν δεν καθαρίσει τα γήπεδά της από τη βία δεν πρόκειται να ξαναδεί έσοδα από τον ΟΠΑΠ στο ταμείο της.

Το κάνει όμως, τελευταία, και επειδή έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται αυτόν τον δρόμο ως μονόδρομο. Ο ένας πίσω από τον άλλο οι επιχειρηματίες αντιλαμβάνονται ότι πλέον δεν τους βγάζει πουθενά η προηγούμενη έκδοση του ποδοσφαίρου που παιζόταν εδώ και πείθονται ότι το λιγότερο που έχουν να κάνουν, αν θέλουν να επιβιώσουν, είναι να το φτιάξουν να μοιάζει πιο καθαρό και σίγουρα ασφαλέστερο για τον θεατή. Πάντοτε όμως χωρίς διάθεση για συγκρούσεις, δίχως διάθεση να σπάσουν αβγά. Περιμένουν αυτό να το κάνει η Πολιτεία, η Αστυνομία, κάποιος άλλος και πάντως όχι οι ίδιοι.

Το κακό είναι ότι όλα αυτά πηγαίνουν να συμβούν και συμβαίνουν πάνω που αλλάζει η κυβέρνηση, και κατά συνέπεια οι κρατικοί διευθυντές του αθλητισμού. Μεγάλη ατυχία του ποδοσφαίρου αυτή. Διότι ο σημερινός γ.γ.Α. είχε ξετυλίξει το κουβάρι και είχε βρει την άκρη του νήματος. Αν είχε χρόνο, θα το έβαζε το ποδόσφαιρο σε τάξη. Η, τουλάχιστον, αυτό δείχνει η μέχρι σήμερα πορεία του.

Follow me on twitter: @VSambrakos