Το ελληνικό ποδόσφαιρο ξαναγίνεται ερασιτεχνικό

Σε μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με μια παρέα νέων παλαίμαχων ποδοσφαιριστών άρχισα να συνειδητοποιώ ότι φύγαμε, πολύ άτσαλα από την εποχή που οι πρώην παίκτες ζήλευαν την τύχη των σύγχρονων και μπήκαμε στη φάση που οι πρώην αισθάνονται τυχεροί, επειδή πρόλαβαν να εξαργυρώσουν την ποδοσφαιρική αξία, υπεραξία της εποχής τους, σε αντίθεση με τους σημερινούς που έχασαν λεφτά, χάνουν λεφτά και θα χάνουν λεφτά, πιθανότατα μέχρι και το τέλος της καριέρας τους.

Το λουκέτο που παραμένει κλειδωμένο στην πόρτα των γηπέδων της Β’ και Γ’ κατηγορίας δείχνει το σημερινό μέγεθος του οικονομικού προβλήματος της ελαφριάς βιοτεχνίας ποδοσφαίρου της Ελλάδας. Κι είναι καθαρός οιωνός για τα διογκωμένα προβλήματα που θα βρει στην πόρτα της και η … βαριά βιοτεχνία, δηλαδή αυτή της Superleague.

Το περασμένο καλοκαίρι, τον καιρό που κατεδαφιζόταν και το τελευταίο πάτωμα αξιοπιστίας του πρωταθλήματος με το σκάνδαλο των στημένων, αναρωτιόμουν για ποιο λόγο επέμενε το ποδόσφαιρο να μην συνεδριάζει για να προβληματιστεί πάνω στο τι πρέπει να κάνει για να επιβιώσει. Περίπου οκτώ μήνες μετά, κι ενώ τα πράγματα έχουν ήδη γίνει χειρότερα, η αγορά του ποδοσφαίρου έχει σταυρώσει τα χέρια της και παρακολουθεί την διάλυση με μια αδράνεια όμοια με αυτή του μέσου Ελληνα, που έχει παραδοθεί στην προδιαγεγραμμένη μοίρα του.

Το ποδόσφαιρο της χώρας πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει, διότι δεν έχει άλλη επιλογή. Θα μετατραπεί βίαια σε ερασιτεχνικό, και θα αλλάξει σε ημιεπαγγελματικό για την Α’ Εθνική. Θα παραμείνει επαγγελματικό, σε όρια ευρωπαϊκού μόνο για μια χούφτα ομάδες, δηλαδή για εταιρείες που είτε έχουν αφεντικό με τσέπη που αντέχει και διάθεση να χάνει, είτε έχουν ήδη φτιάξει εδώ και καιρό ένα επιχειρηματικό πλάνο ζωής με αυτοχρηματοδότηση.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν κάθεται στο τραπέζι του προβληματισμού η κοινωνία της αγοράς του ποδοσφαίρου, δηλαδή η ομοσπονδία παρέα με τους επιχειρηματίες που νοιάζονται και θέλουν να επιβιώσουν σε αυτή την αγορά, μαζί με την NOVA, που χρηματοδοτεί τη ζωή του επαγγελματικού πρωταθλήματος και τον ΟΠΑΠ, για να αλλάξουν επιτέλους τις προδιαγραφές και να δημιουργήσουν μια προοπτική επιβίωσης, ανασυγκρότησης, αναβάθμισης και, γιατί όχι, ανάπτυξης του πρωταθλήματος και του αθλήματος.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες αγορές, αυτή του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει ακόμη την πολυτέλεια να βρίσκει ποιοτικά φτηνά εργατικά πόδια, τους Ελληνες πιτσιρικάδες, οι οποίοι μάλιστα δίνουν την προοπτική της εξέλιξης και μεταπώλησης. Δεν θέλει πολλή δουλειά, αλλά καθαρή δουλειά και επιχειρηματική αντίληψη το ποδόσφαιρο για να συνέλθει. Αν δεν το κάνει τώρα, που αναγκάζεται από τις συνθήκες, δεν θα το κάνει ποτέ. Και θα περιθωριοποιηθεί.

ΥΓ. Σχετικά με την ΑΕΚ, συμφωνώ πολύ με το αυτό το κείμενο () που διάβασα στο theinsiders.gr.