Του άξιζε να τελειώσει στον Ολυμπιακό

Κάθε φορά που κόβει την μπάλα ένας σημαντικός συνομήλικος (πάνω κάτω) με εμένα ποδοσφαιριστής, η είδηση, εκτός από νοσταλγία, μου προκαλεί στεναχώρια επειδή καταλαβαίνω ότι μεγαλώνω. Αυτό μου συνέβη σήμερα και μάλιστα αναπάντεχα, διότι δεν το περίμενα από τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο ότι θα το αποφάσιζε στα μισά της περιόδου να βγάλει οριστικά τα γάντια του. Κοντά στο ξάφνιασμα όμως ήρθε και έκατσε η στεναχώρια.

Διότι δεν του έπρεπε, δεν άξιζε αυτό το τέλος στην καριέρα ενός εκ των σημαντικότερων τερματοφυλάκων της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πάλι καλά, ο Δημήτρης πρόλαβε να προστατεύσει το όνομά του τον τελευταίο περίπου 1,5 χρόνο και να ξαναβάλει τον εαυτό του, ως τερματοφύλακα, στη θέση που του άξιζε. Με όσα έδειξε με τη φανέλα του Ηρακλή, κυρίως αυτού, και του Πανιωνίου έκανε μια υπενθύμιση της αξίας του προς όσους τη γνώριζαν και την είχαν εκτιμήσει, αλλά και μια καλή γνωριμία με τους σημερινούς πιτσιρικάδες που δεν τον θυμούνταν καλά στα χρόνια που πετούσε με τη φανέλα και τα γάντια του Ολυμπιακού.

Στον Ολυμπιακό του έπρεπε να ολοκληρώσει. Κρίμα για εκείνον, κρίμα και για τον κόσμο του Ολυμπιακού που δεν τον αποχαιρετά όπως θα του έπρεπε. Επρεπε να υπάρξει μια αποκατάσταση. Να δοθεί το φινάλε που πρέπει να έχουν τέτοιες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Να είναι ο επίλογος όσο περήφανος και λαμπρός ήταν ο πρόλογος, αλλά και το κυρίως θέμα της καριέρας του «Ελε».

Ο τερματοφύλακας Ελευθερόπουλος έκλεισε το βιβλίο της ιστορίας του. Καιρός τώρα για να υποδεχθούμε τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο με άλλη ιδιότητα στον χώρο και τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ένα παιδί με τόσο καλή αντίληψη για το ποδόσφαιρο και τόσες παραστάσεις είναι σπάνιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσικά πολύτιμο, πολύ χρήσιμο και απαραίτητο.