Μεγάλες ομάδες ή ιστορικές; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Σαβιόλα δυσκολεύεται να πάρει την απόφαση να έρθει. Ο Σέζαρ κάνει τον δύσκολο, ο Ζε Ρομπέρτο εξετάζει όλες τις περιπτώσεις, ο Σίμουνιτς προτίμησε να μείνει στη Γερμανία. Ο κατάλογος θα μπορούσε να ήταν ατέλειωτος. Μεγαλύτερος ίσως και από τηλεφωνικό. Υπάρχει, βέβαια, και ένας «άλλος» κατάλογος, που περιλαμβάνει ηχηρά ονόματα, από μυστικές λίστες προπονητών. Μην τον πάρετε ποτέ σοβαρά. Διασκεδάστε στις παραλίες μαζί του και μετά απλώς προσπεράστε τον. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια ή σχεδόν τα ίδια, αφού κάθε τόσο σπάει ο διάβολος το ποδάρι του και έρχεται ένας Ζιοβάνι, ένας «Ρίμπο», ένας Κονσεϊσάο (ανεξάρτητα από την προσφορά του), ένας Μπίσκαν. Περιπτώσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τι γίνεται, λοιπόν, με όλους αυτούς τους παιχταράδες που χτυπάνε στο μεταγραφικό παζάρι κάθε καλοκαίρι οι ομάδες μας; Μήπως μιλάμε για παλιοχαρακτήρες που δεν γουστάρουν τη χώρα μας; Καλό είναι να βάλουμε μια τάξη, διευκρινίζοντας δύο βασικά πράματα. Άλλο ενδιαφέρομαι για έναν παίκτη και άλλο τον «χτυπάω», παίζοντας και τα ρέστα μου για να τον αποκτήσω. Το ενδιαφέρον έχει πολλές διαβαθμίσεις. Ξεκινά από «φιλολογικό» και απλό και φθάνει μέχρι έντονο. Μοιάζει με την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να αναμετρηθούν με τον ίδιο τους τον εαυτό. Περνούν μπροστά από μια αντιπροσωπία ακριβών αυτοκινήτων και σταματούν να ρωτήσουν πόσο κάνει το τελευταίο μοντέλο, παρόλο που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν έχουν την οικονομική άνεση να το αγοράσουν, πολύ δε περισσότερο να το συντηρήσουν. Αλλά τους πιάνει μια μανία να κάνουν, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, την υπέρβαση.

Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που κρίνονται μεγάλες ευκαιρίες. Σαν αυτή του Σαβιόλα. Μεγάλο όνομα, μόνο ψάχνει. Ο παίκτης βρίσκεται σε αδιέξοδο και εξετάζει όλες τις πιθανότητες. Ο Παναθηναϊκός αποφασίζει να μπει γερά στο παιχνίδι. Να δώσει το πολλαπλάσιο και να τον φέρει στην ομάδα. Πολύ καλά κάνει, αλλά εδώ ήρθε η ώρα να περάσουμε στη δεύτερη διευκρίνιση.

Δεν είναι τα λεφτά του ΠΑΟ λίγα ή βρόμικα. Ούτε του Ολυμπιακού τα ευρώ είναι πλαστά και φοβούνται μη βρουν μπελά οι μάνατζερ που εκπροσωπούν τους παίκτες που ενδιαφέρουν τον Θρύλο. Απλώς η αξία που έχουμε δώσει με τρόπο αλαζονικό και αυθαίρετο στις ομάδες μας που συμμετέχουν στο ελληνικό ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο (μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟ, μεγάλη ομάδα ο Ολυμπιακός, δεν κατάλαβε ποια είναι η Αντερλεχτ, ποια είναι η Μπενφίκα κ.α.) δεν μπορούμε να έχουμε την αξίωση (ή το θράσος) να είναι η ιδία και εκτός ελληνικών συνόρων. Μεγάλες για μας αλλά όχι για τους άλλους, τους εκτός τειχών. Γι’ αυτούς απλώς ιστορικές, όπως όλες οι ομάδες του μέσου όρου. Για να αποκαλούνται αντικειμενικά «μεγάλες» και να αντιμετωπίζονται ως τέτοιες στην ευρωπαϊκή ή μη αγορά, θα πρέπει να πληρούν συγκεκριμένους όρους. Να έχουν ευρωπαϊκές κατακτήσεις και, αν μη τι άλλο, συνεχή και αξιόλογη ευρωπαϊκή παρουσία. Ολά τα άλλα κριτήρια είναι δικής μας προέλευσης και κατασκευής. Το παράδειγμα είναι δίπλα μας. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Στο μπάσκετ οι ίδιοι σύλλογοι δεν αντιμετωπίζουν κανένα, μα κανένα πρόβλημα στο μεταγραφικό παζάρι από απόψεως αναγνωρισιμότητας και κύρους. Μπασκετμπολίστες αναγνωρισμένης αξίας «παρακαλούν» για να ενταχθούν στο δυναμικό τους. Τι είναι αυτοί; Φιλέλληνες; Οχι, απλώς γνωρίζουν ότι οι ομάδες μας είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες. Οταν λοιπόν αυτό το κύρος, ύστερα από δουλειά ετών, μεταφερθεί και στο ποδόσφαιρο, τότε θα δείτε ο Σαβιόλα και ο κάθε Σαβιόλα -ανεξάρτητα από την ηλικία του- πόσο εύκολα θα έρχεται να μας θαυμάσει και να τον θαυμάσουμε.