Αναμνήσεις: μέρος δεύτερο (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Και τελευταίο. Στο συρτάρι του μυαλού μου θα βρείτε τις εξής εικόνες:

• Το φευγιό του Μπλαχίν, μόλις η ομάδα του, η Ουκρανία, ήταν έτοιμη να ξεκινήσει τη διαδικασία των πέναλτι στο ματς με την Ελβετία. Ο «τσάρος» δεν άντεξε και κρύφτηκε στα αποδυτήρια. Λίγο πριν αποχωρήσει, έριξε ένα γρήγορο λοξό βλέμμα, σαν τον δραπέτη που κοιτάζει τη μισάνοικτη πόρτα των φυλακών και αποφασίζει να δραπετεύσει. Το μαρτύριο, όμως, το υπέστη ο συνάδελφός του Γιάκομπ Κουν. Εμεινε στον αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την άρνησή του να παρακολουθήσει τη διαδικασία. Αγκαλιασμένος με την υπόλοιπη αποστολή, κοιτούσε στο πουθενά, μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να βλέπεις την ομάδα σου να μην μπορεί να σκοράρει ούτε με πέναλτι

• Γαλλία - Κορέα. Τα 90 λεπτά του παιχνιδιού έχουν ολοκληρωθεί. Στις καθυστερήσεις ο Ντομενέκ αποφασίζει να κάνει μια αλλαγή, που μόνο αυτός είναι σε θέση να τη δικαιολογήσει. Αντικαθιστά τον Ζιντάν με τον Τρεζεγκέ. Να προλάβει να κάνει άραγε τι, αφού απομένουν μόνο λίγα δευτερόλεπτα; Μια αλλαγή που μόνο σε αγώνες μπάσκετ ή βόλεϊ θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμη. Δεν θα ξεχάσω ότι, αφού ο Ζιντάν αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο, το βλέμμα του δεν συναντήθηκε ποτέ με του Ντομενέκ. Σαν να ήταν και οι δύο αόρατοι. Δίπλα τους ο Τρεζεγκέ, δεν κατέβαλε καμία ιδιαίτερη προσπάθεια για να κρύψει τα γέλια του. Και όμως αυτή η ομάδα έφτασε στον τελικό.

• Το γκολ της Ιταλίας στον αξέχαστο ημιτελικό με τη Γερμανία. Τέλειος συνδυασμός, εκπληκτική εκτέλεση. Ο Πίρλο στριφογύρισε έξω από την περιοχή των Γερμανών, μέχρι να βρει τρόπο να περάσει την μπάλα, από το μάτι της βελόνας, στον Γκρόσο. Ο αμυντικός της «σκουάντρα ατζούρα» γύρισε το κορμί του με χάρη χορευτή και έστειλε την μπάλα εκεί που χρειάζεται να έχεις δύο τερματοφύλακες κάτω από τα δοκάρια, αν θέλεις να τη γλιτώσεις. Μόνο παίκτης με άριστη τεχνική κατάρτιση σαν τον Γκρόσο θα μπορούσε να σκοράρει με αυτό τον τρόπο. Ενα από τα ωραιότερα γκολ που έχουμε δει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ως συνδυασμός, με καταπληκτική εκτέλεση, και σίγουρα το ωραιότερο στα γερμανικά γήπεδα, στην κατηγορία του.

• Το πέναλτι που εκτέλεσε ο Ντε Ρόσι. Το κρισιμότερο όλων, αν σκεφτείτε ότι μόλις είχε αστοχήσει από τα ένδεκα βήματα ο Τρεζεγκέ. Ο «μικρός» της Ρόμα ανέκφραστος έστησε την μπάλα στην άσπρη βούλα, πήρε φόρα και την έστειλε εκατοστά πιο κάτω από τη συμβολή των δοκαριών. Ο Μπαρτέζ είδε να περνάει δίπλα του μια «φωτοβολίδα». Κάθε φορά που ξαναβλέπω αυτή την εκτέλεση, η σιγουριά στο πρόσωπο του Ντε Ρόσι με πείθει ότι εκεί ήθελε να τη στείλει και εκεί την έστειλε. Το κρισιμότερο πέναλτι το εμπιστεύτηκαν στον νεαρότερο παίκτη. Σ’ αυτόν που έπαιξε λιγότερο, που είχε τις λιγότερες εμπειρίες, που είχε μείνει έξω λόγω τιμωρίας. Μερικοί ποδοσφαιριστές δείχνουν από νωρίς ότι θα γίνουν σπουδαίοι.

• Το ουρλιαχτό του Ζιντάν στη φάση της κεφαλιάς, η οποία εξουδετερώθηκε με πτήση του Μπουφόν στον ουρανό. Ολα αυτά στην παράταση, γεγονός που πολύ απλά σημαίνει ότι, αν ο Γάλλος ευστοχούσε, τελείωναν όλα. Μόλις ο Ιταλός πορτιέρο άλλαξε την προγραμματισμένη από τον «Ζιζού» πορεία της μπάλας, αυτός, μην αντέχοντας άλλο την πίεση, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και ούρλιαξε με όση δύναμη του είχε απομείνει. Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο και στην κρίσιμη γι’ αυτόν και για την ομάδα του φάση με τον Ματεράτσι, η οποία τόσο έχει συζητηθεί. Αλλά ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.