Λίγο πριν από το τέλος… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Σκηνές που προκαλούν θλίψη σε όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο. Λίγα λεπτά πριν τελειώσει η παράταση στο παιχνίδι ανάμεσα στην Πορτογαλία και στην Αγγλία, η μπάλα φτάνει έπειτα από καραμπόλα στον Μιγκέλ, που βρίσκεται στο άκρο και δεξιά της περιοχής των Aγγλων. Μόνος και αμαρκάριστος. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν κινείται κανείς προς το μέρος του. Οχι πως κι αυτός έχει δυνάμεις, απλώς επιχειρεί να κάνει μια τελευταία προσπάθεια. Τελικά, αποφασίζει να τρέξει επάνω του ο Τζέραντ. Να τρέξει, που λέει ο λόγος. Σέρνει τα πόδια του στο χορτάρι. Μπουσουλώντας μπορεί να πήγαινε πιο γρήγορα. Φαίνεται ότι δεν έχει άλλες δυνάμεις. Και πώς να έχει; Παίζει μπάλα ασταμάτητα από πέρυσι τον Ιούλιο, αφού η ομάδα του, η Λίβερπουλ, υποχρεώθηκε, αν και πρωταθλήτρια Ευρώπης, να παίξει στον πρώτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ερικσον είχε την απαίτηση αυτός ο παίκτης να εκτελέσει πέναλτι. Ο ίδιος που στα τελευταία λεπτά δεν ήταν ικανός να στηρίξει το κορμί του. Και φυσικά το έχασε, όπως και ο Λαμπάρντ, που έδειχνε να μένει και αυτός από δυνάμεις. Ολη τη χρονιά κουβάλησε στις πλάτες του την Τσέλσι. Ηταν το πνευμόνι της ομάδας σε όλους τους αγώνες, σε Αγγλία κι Ευρώπη. Αλλά και τα πνευμόνια σκάνε από την πολλή χρήση. Δεν είναι λίγοι οι ποδοσφαιριστές που σε αυτό το Μουντιάλ μοιάζουν με ερείπια. Και μην μπείτε στην ανόητη σύγκριση γιατί αυτός αντέχει και όχι ο άλλος. Οργανισμός από οργανισμό έχει διαφορά. Οπως σημαντικό ρόλο παίζει και ο ψυχολογικός παράγοντας. Πόσο, δηλαδή, έχει κουράσει κάποιον αθλητή ψυχολογικά η αγωνιστική χρονιά που πέρασε.

Το ίδιο τραγικοί ήταν και ο Ρομπέρτο Κάρλος και ο Καφού. Σε αυτούς υπεισέρχεται και το ηλικιακό. Ο δεύτερος πάτησε τα 37. Αλλά μην ξεχνάτε ότι στο παρελθόν έχουμε δει κι άλλους ποδοσφαιριστές ίδιας ηλικίας και ανάλογων επαγγελματικών υποχρεώσεων να τα καταφέρνουν. Ο Σερέζο, για παράδειγμα, έπαιζε και αυτός μέχρι τα 37. Επίσης, ο συμπατριώτης του, ο Αλνταΐρ. Aλλα χρόνια, άλλοι ρυθμοί, άλλες υποχρεώσεις, είναι η απάντηση. Δεν θα ξεχάσω τη φάση στο ματς Γαλλίας - Βραζιλίας. Ο Ανρί έχει την μπάλα κοντά στη γραμμή του πλάγιου άουτ. Πλησιάζει να τον μαρκάρει ο Καφού. Ο Γάλλος έχει πάρει χαμπάρι ότι το μοντέλο που λίγα χρόνια πριν ανήκε στην κατηγορία πολυτελείας τώρα είναι για απόσυρση. Πετάει την μπάλα μπροστά και φεύγει. Ο δυστυχής Καφού, όχι μόνο δεν προλαβαίνει να τον κόψει, αλλά δεν προλαβαίνει να τον σταματήσει ούτε με ανορθόδοξο τρόπο. Αυτές οι εικόνες από σπουδαίους παίκτες στο μέλλον θα παρουσιάζονται όλο και πιο συχνά. Πείτε μου έναν ποδοσφαιριστή που στο φετινό Μουντιάλ ξεχείλιζε από ένταση. Που φώτισε με την παρουσία του τον θεσμό. Εναν που ήταν ικανός να κάνει μόνος του τη διαφορά. Ακόμη και ο Ζιντάν, που τον επικαλούνται μερικοί σώζοντας τα προσχήματα, ήταν χειρότερος από τον «Ζιζού» που έχουμε δει σε προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις. Πώς να παίξει ο Ροναλντίνιο, που φέτος τράβηξε μια ολόκληρη Μπαρτσελόνα στον δρόμο για την κορυφή; Πολύ περισσότερο όταν δεν είχε και βοήθειες από τους συμπαίκτες του ή από τον πάγκο. Βγαίνουν τώρα οι σοφοί και λένε ότι φταίνε οι διαφημίσεις που έκανε, το πολύ σταριλίκι και τα σούρτα–φέρτα. Ο,τι πείτε. Δείτε τον Τότι, τον Πίρλο, τον Κρέσπο, τον Φίγκο. Δεν υπάρχει κανείς. Οταν ο Ολιβερ Καν –Γερμανός, πειθαρχημένος, ο ορισμός του επαγγελματία– δηλώνει πως μετά τους αγώνες όποιος του μιλήσει για μπάλα κινδυνεύει να του κάνει τα μούτρα κιμά, τότε οι πιο αλέγκροι τι να πουν. Αν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές φτάσουν στο σημείο να σιχαθούν το ποδόσφαιρο, εύκολο είναι να το σιχαθούμε εμείς πριν από αυτούς.