Δίχως σπίτι, η ΑΕΚ δεν θα ξαναβρεί το μέγεθός της

Παρακολουθώντας το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Nova για την καριέρα του Ντέμη Νικολαϊδη είδα μπροστά μου, για ακόμη μια φορά, το έγκλημα που διέπραξε σε βάρος της ΑΕΚ ο Γιάννης Γρανίτσας. Θυμήθηκα πόσο λίγοι ήμασταν όσοι επιμέναμε πριν από 8 χρόνια ότι είναι έγκλημα η κατεδάφιση του σταδίου της ΑΕΚ δίχως εγγυήσεις ότι στη θέση του θα σηκωθεί ένα καινούργιο. Θυμήθηκα που είχε βάλει τους κάφρους ο Γρανίτσας να μας βαφτίσουν εχθρούς της ΑΕΚ όσους επιμέναμε ότι αυτό το έγκλημα είναι ικανό να κατεδαφίσει την ίδια την ΑΕΚ.

Αν δεν είχε μείνει άστεγη, η ΑΕΚ θα είχε σήμερα, εταιρικά και αγωνιστικά άλλο μέγεθος από το σημερινό της. Και εντελώς άλλη προοπτική. Ο Γρανίτσας είναι, μακράν του δεύτερου, ο μεγαλύτερος εγκληματίας στη ζωή της ΑΕΚ. Η διαπίστωση βεβαίως δεν της λύνει το πρόβλημα. Της υπενθυμίζει όμως ότι οποιοδήποτε σχέδιο για το αύριο και την προοπτική του συλλόγου δεν έχει καμιά τύχη αν δεν περιλαμβάνει την ανέγερση νέου γηπέδου.

Στην εποχή που ζούμε μοιάζει με ανέκδοτο να συζητά κανείς για την ανέγερση γηπέδου. Αν όμως η ΑΕΚ δεν προσπαθήσει σοβαρά, δεν θα μάθει ποτέ αν μπορούσε ή όχι να χτίσει το νέο της σπίτι. Αυτό το σχέδιο, της ανέγερσης γηπέδου, είναι το μόνο που θα τύγχανε μαζικής συμπαράστασης από τους οπαδούς της ΑΕΚ. Αρκεί να δημιουργεί και να μοιάζει, από την αρχή, ρεαλιστικό και εφικτό, υλοποιήσιμο στη σημερινή εποχή.

Αν η ΑΕΚ δεν είχε μείνει άστεγη, δεν θα είχε κακοπεράσει τόσο στη διάρκεια των τελευταίων ετών. Αν η ΑΕΚ είχε τη Νέα Φιλαδέλφεια, ακόμη και με το σημερινό ρόστερ θα μπορούσε να κάνει με άνεση υψηλό αθλητισμό, έως και πρωταθλητισμό. Αν η ΑΕΚ είχε απόψε τη Νέα Φιλαδέλφεια, το ντέρμπι θα είχε διαφορετικές αποδόσεις. Αν η ΑΕΚ δεν αποκτήσει σπίτι, δεν θα ξαναφτάσει ποτέ στο μέγεθός της.