Αιχμάλωτοι ειρήνης (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Τουρέ μίλησε και είπε πολλά. Στην αρχή επικαλέστηκε λόγους οικονομικούς, που τον οδηγούν στο να θέλει να λύσει τη συνεργασία του με τον Ολυμπιακό. Στην αρχή το επιχείρημά του ήταν οικονομικό. Οτι, δηλαδή, η «ερυθρόλευκη» ΠΑΕ τού χρωστάει λεφτά. Επειτα από επιμονή του δημοσιογράφου ότι ο Ολυμπιακός, από τη μεριά του, υποστηρίζει πως έχει πληρωθεί, ο Γιάγια άλλαξε γραμμή πλεύσης κι από το οικονομικό πέρασε στο… διαδικαστικό. Πως δηλαδή το αγκάθι στις σχέσεις του με την ομάδα του Πειραιά δεν είναι τόσο τα χρήματα, αλλά τα χαρτιά του, κυρίως η ανανέωση της βίζας του. Μέχρι τώρα ισχυρίζεται ότι την έχει ανανεώσει 4 φορές, όλες μόνος του, χωρίς να τον βοηθήσει ο Ολυμπιακός. Πώς τώρα ένα πρόβλημα καθαρά διαδικαστικό φαντάζει στα μάτια τού παίκτη πρόβλημα άλυτο, την ίδια ώρα μάλιστα που το οικονομικό φαίνεται ουσιαστικά να έχει τακτοποιηθεί, αυτό είναι απορίας άξιο. Ψύχραιμα κι από απόσταση αν δούμε τα πράγματα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο παίκτης διατελεί εν συγχύσει. Συμπεριφορά αιχμαλώτου θα έλεγα. Και δεν είναι υπερβολή ότι ο Τουρέ έχει πιαστεί αιχμάλωτος του μάνατζέρ του, του αξιότιμου κύριου Σέλουκ. Ο συγκεκριμένος μάνατζερ ξέρει πολύ καλά πώς να βάζει, όταν τον συμφέρει, το ηθικό ψηλότερα από το οικονομικό. Τι να κάνει τώρα ο Τουρέ; Τον Σέλουκ ξέρει κι αυτόν εμπιστεύεται τυφλά. Λάθος του, θα πείτε, αλλά έτσι είναι. Δεν τον δικαιολογώ, αλλά κατανοώ τη συμπεριφορά του. Αυτά τα παιδιά από την Αφρική σαν τον Τουρέ, έχουν σχέσεις εξάρτησης από τους κυρίους που τους μανατζάρουν. Τους βλέπουν σαν δικούς τους ανθρώπους. Αυτοί τους βοήθησαν να βρουν δουλειά, να φύγουν από τη μιζέρια, να ξεφύγουν από την ένδεια και την αφάνεια. Με το αζημίωτο, βέβαια, αλλά πώς να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιον που αρνείται να το αντιληφθεί. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβουν τον ρόλο αυτών των ανθρώπων. Ισως να μην το καταλάβουν ποτέ. Οι μάνατζερ, για πολλά απ' αυτά τα παιδιά, είναι οι σωτήρες τους. Τους μαθαίνουν να μην εμπιστεύονται κανέναν, εκτός απ' αυτούς τους ίδιους. Καθαρή πλύση εγκεφάλου. Παντού υπάρχουν άτιμοι πρόεδροι, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τους έγχρωμους παίκτες, να τους ξεζουμίσουν και μετά να τους πετάξουν. Αρα, το πράγμα θέλει προσοχή. Ετσι σκέφτεται, καλώς ή κακώς, ο Γιάγια. Οτι πίσω από τη διαδικαστική υπόθεση της τακτοποίησης της βίζας κρύβεται μία ολόκληρη πλεκτάνη, στην οποία αν πέσει, δεν είναι διόλου απίθανο να βρεθεί χωρίς δουλειά. Αυτά του λένε, αυτά πιστεύει. Αν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι το θέμα της βίζας συμφέρει και τον Ολυμπιακό να λυθεί, θα αντιδρούσε σίγουρα διαφορετικά. Αλλά είναι πιο εύκολο να βγάλεις έναν έγχρωμο ποδοσφαιριστή από την Αφρική, από το να βγάλεις την Αφρική από μέσα του. Από απόψεως βιωμάτων μιλάω, τουλάχιστον στα πρώτα βήματά του. Ο Σέλουκ είναι σίγουρα ένας κακός μάνατζερ κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το ότι δεν ξέρει να μανατζάρει τον ίδιο του τον εαυτό. Πόσο μάλλον άλλους. Αρχισε τα πείσματα και τις κακίες από τη στιγμή που δεν μπόρεσε να σπρώξει τα προϊόντα του. Εκεί άρχισαν όλα. Τώρα για τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Αν θέλει πραγματικά τον παίκτη και ποντάρει στις δυνατότητές του, αλλά και στη μεταπώλησή του, οφείλει να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες με τη βίζα του, φέρνοντάς τον σε αδιέξοδο. Ετσι θα έχει τη δυνατότητα να προσφύγει νομικά σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή αρχή για να διεκδικήσει το δίκιο του. Αν πάλι κρίνει ότι το γυαλί έχει ραγίσει, τότε όλα τελειώνουν κάπου εδώ.