Η πιο βαριά φανέλα που ράφτηκε ποτέ για ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου

Μάρτυράς μου το twitter, είχα καταλάβει ότι η εκκίνηση του παιχνιδιού έκρυβε μια τόσο δυσάρεστη έκπληξη για μας.

Η Εθνική έπαθε στην Τιφλίδα ό,τι η Κροατία στον Πειραιά.

Την κοίμισε η ανικανότητα των Γεωργιανών, η οποία της δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι θα περνούσε μια πολύ ήσυχη βραδιά απέναντι σε μια τόσο ακίνδυνη ομάδα.

Πιθανόν τέτοιο να ήταν το βράδυ αν δεν αποφάσιζε ο Αλέξης Τζόρβας να της βάλει της Ελλάδας δύσκολα με το ολέθριο σφάλμα του.

Του Βασίλη Σαμπράκου

Ευτυχώς για την Ελλάδα, ο Τιμούρ Κετσπάγια ήταν σε χειρότερο βράδυ από τον Τζόρβα, έκανε μεγαλύτερο λάθος από τον Ελληνα τερματοφύλακα. Και επειδή ο Φερνάντο Σάντος ήταν σε πολύ καλύτερο βράδυ, με τη βοήθεια της τύχης του τραυματισμού, ο πάγκος έκανε τη διαφορά.

Αυτό που σήμερα συμβαίνει, το σχολιάζαμε το απόγευμα στον NovaΣΠΟΡ FM με τον Βαγγέλη Μόρα, είναι μια αδιανόητα ηρωική προσπάθεια της Εθνικής να κρατήσει ανοικτά τα σύνορα του ποδοσφαίρου, για να συνεχίσουμε να εξάγουμε παίκτες και να δίνουμε στους ξένους την εντύπωση ότι παίζουμε κι εμείς εδώ στα μέρη μας το ίδιο άθλημα με αυτούς. Χάρη σε αυτή την Εθνική αυτά τα παιδιά βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό, προς όφελος της Εθνικής στην οποία επιστρέφουν με πιο ανοιχτό μυαλό και καλύτερη εκπαίδευση.

Αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που θα μπορούσε να ζητήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο από τον εαυτό του. Το πρωί νιώθαμε ντροπιασμένοι με τις αποφάσεις των πειθαρχικών επιτροπών, κι ήρθε η γόμα της ομάδας του Φερνάντο Σάντος να σβήσει απ’ την ψυχή μας την ντροπή και την αποστροφή για το ποδόσφαιρο και να μας θυμίσει για ποιο λόγο αγαπάμε την μπάλα και την Εθνική ομάδα.

Αυτό που συνέβη απόψε μπορεί να μοιάζει ελαφρύ στη συνείδηση των σημερινών πιτσιρικάδων, που μεγάλωσαν με το Euro 2004 και έχουν … βαρεθεί να βλέπουν την Εθνική στην τελική φάση των μεγάλων διοργανώσεων. Στα μάτια και το μυαλό μου όλο αυτό είναι κάτι μεγαλύτερο από ό,τι θα μπορούσα να ευχηθώ στον εαυτό μου τον καιρό που, πιτσιρικάς, πήγαινα στο άδειο γήπεδο να δω την Εθνική, ή τον καιρό που ταξίδευα ως ρεπόρτερ με την Εθνική με την ανησυχία των συμβάντων κατά την άφιξη στο αεροδρόμιο και με την απογοήτευση που μου δημιουργούσε η εικόνα των άδειων εξεδρών και του καφενείου που φορούσε τη φανέλα με το εθνόσημο. Τη φανέλα που έγινε σε μια δεκαετία η πιο βαριά φανέλα που ράφτηκε ποτέ για ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα.