Ποιος σκότωσε το Μουντιάλ; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πολλοί παραπονιούνται ότι το Μουντιάλ της Γερμανίας είναι βαρετό. Οτι δεν προσφέρει θέαμα. Οτι οι ομάδες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι το εξαιρετικό που θα σε καθηλώσει και θα σου μείνει αξέχαστο. Σίγουρα θα μπορούσε να ήταν ωραιότερο. Τουλάχιστον παραμένει ενδιαφέρον. Τα ζευγάρια στη φάση των «8» είναι όλα αμφίρροπα. Με τη μέχρι τώρα απόδοση των ομάδων, καμιά επικράτηση δεν φαίνεται εύκολη. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Θα μπορούσε, με βάση τα δεδομένα, αυτό το Μουντιάλ να ήταν καλύτερο σε θέαμα και αγωνιστικές επιδόσεις; Ρεαλιστικά και χωρίς πολλές σκέψεις η απάντηση είναι ίδια με αυτήν που έδωσε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη. Οχι!

Κατ' αρχάς οφείλουμε να πούμε ότι το θέαμα στα γήπεδα της Γερμανίας είναι απείρως καλύτερο από αυτό που παρακολουθήσαμε τέσσερα χρόνια πριν στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας. Και αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι ομάδες που παραδοσιακά προσφέρουν θέαμα ή αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον των φιλάθλων ανά την υφήλιο συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν. Στα γήπεδα της Απω Ανατολής στους «8» είχανε μείνει η Αγγλία με τη Βραζιλία, η Γερμανία με τις ΗΠΑ, η Ισπανία με τη Β. Κορέα και τέλος η Σενεγάλη με την Τουρκία. Εξω η Ιταλία, η Αργεντινή, η Γαλλία… με λίγα λόγια τι να δεις και τι να θαυμάσεις.

Από την άλλη, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε ορισμένα βασικά. Μιλάμε για ποδόσφαιρο που παίχθηκε σε προηγούμενα Μουντιάλ χωρίς να μετράμε ή να συγκρίνουμε τις περιόδους. Θυμίζουμε λίγο τους εαυτούς μας όταν συζητάμε με τους φίλους μας για τα ποδοσφαιρικά μας κατορθώματα στις αλάνες πριν από χρόνια. Αν όμως μας δώσεις μια μπάλα όσο και αν θέλουμε να τα επαναλάβουμε, ούτε τα μισά δεν θα καταφέρουμε αξιοπρεπώς. Με την ίδια λοιπόν ευκολία λέμε ότι Μουντιάλ σαν αυτό του '82 ή του '78, του '72 ή αν θέλετε του '86 δύσκολα θα ξαναδούμε. Εγώ λέω ότι όχι μόνο δύσκολα, αλλά αποκλείεται. Και μάλιστα για τον απλό, απλούστατο λόγο ότι οι συνθήκες για τους φυσικούς πρωταγωνιστές που δεν είναι άλλοι, από τους ποδοσφαιριστές, ήταν εντελώς διαφορετικές. Οι παίκτες του τότε, αναμφίβολα ταλαντούχοι, δεν είχαν τις αγωνιστικές υποχρεώσεις των σημερινών συναδέλφων τους. Δεν ήταν όμως αναγκασμένοι να ταξιδεύουν περισσότερες ώρες και από τις αεροσυνοδούς ούτε να τρέχουν χιλιόμετρα ανάλογα με αυτά των μαραθωνοδρόμων. Από τη στιγμή που οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του πλανήτη μετακόμισαν από όλα τα μέρη της γης στη «Γηραιά Ηπειρο» αναζητώντας χρήμα και αναγνώριση, λογικό ήταν να πιαστούν αιχμάλωτοι στα γρανάζια της λογικής της. Η αύξηση των αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ, του μικρού αυτού Μουντιάλ, κατέληξε να είναι το «στρατόπεδο» των καταναγκαστικών τους έργων. Δεν είναι μικρό νούμερο οι 60 με 70 αγώνες τον χρόνο. Είναι τέτοια η ένταση του Τσάμπιονς Λιγκ για διάκριση και χρήμα, που επισκιάζει σχεδόν τα πάντα. Αν τώρα σε αυτή την προσπάθεια προσθέσεις τα εγχώρια πρωταθλήματα, τα κύπελλα και τις αγωνιστικές υποχρεώσεις με τις εθνικές, τα Euro, τα Λιμπερταδόρες, τα προκριματικά και άλλα, τότε φτάνουμε σε υπεράνθρωπα στάνταρ. Πόση αγωνιστική διάθεση και φρεσκάδα περισσεύει σε έναν ποδοσφαιριστή μετά από όλα αυτά, ώστε να συνεχίσει φρέσκος τις υψηλές αγωνιστικές του υποχρεώσεις σε ένα Μουντιάλ; Η λογική λέει λίγες και δικαιώνεται στα γερμανικά γήπεδα. Αν FIFA και UEFA, που ενδιαφέρονται κατά τ' άλλα για το ποδόσφαιρο, δεν έλθουν σε συνεννόηση, και αν το Τσάμπιονς Λιγκ δεν χαμηλώσει τον πήχη, πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε Μουντιάλ από τα περασμένα.