FC: Οι τρεις ταφές των δημοσιογραφικών κειμένων

Όχι ότι έχει καμία πρακτική σημασία. Άλλωστε ο δημόσιος διάλογος σ’ αυτή τη χώρα πάντα λειτουργούσε ως περιστασιακό twist, έδινε δηλαδή προσωρινό ενδιαφέρον στην ταινία αλλά δεν επηρέαζε το προδιαγεγραμμένο φινάλε της. Πόσω μάλλον τώρα, που η παγωμάρα και η ακινησία στον χώρο τον έχει φέρει σε κατάσταση ασθενούς σε καταστολή.

Βάζω λοιπόν τρεις σκέψεις σ’ ένα μπουκάλι και το πετάω στη θάλασσα, για να το περισυλλέξουν οι λιγότερο βιαστικοί κολυμβητές. Που ίσως αντιληφθούν ότι καμιά φορά το αισθητικό αντίτιμο μιας αλλαγής αρκεί από μόνο του για να γλυκάνει -έστω και λίγο- τη σχέση πομπού/δέκτη.

-ΟΧΙ ΑΛΛΟΥΣ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ!
Περάσαμε δεκαετίες μαζί τους και τα βγάλαμε τα μάτια μας κοιτώντας τα πρωτοσέλιδα. Κάποτε μάλιστα είχε και νόημα, μια και ο υποψήφιος αγοραστής έκανε έρευνα αγοράς στα μανταλάκια και διάλεγε τι θα αγοράσει. Τώρα τι λόγο ύπαρξης έχει το font σε μέγεθος 72, να φαίνεται τόσο δυσανάλογο με το μέγεθος της σελίδας; Αφού η καθημερινότητα έχει διαλύσει προ πολλού την «υποχρέωση» της ανεύρεσης πιασάρικης είδησης, ποιος προσπαθεί να κοροϊδέψει ποιον; Κανονικά, πεζοκεφαλαία, πολιτισμένα: δεν μασάει κανείς πια (κάποιοι λίγοι μηρυκάζουν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).

-Κακοχρησία συγκεκριμένων σημείων στίξης
Ορθογραφικά, γραμματικά και συντακτικά λάθη ανήκουν σε άλλο κεφάλαιο. Εδώ μιλάμε για τις δύο πιο συχνές πληγές. Ας απευθυνθούμε πρώτα στους θιασώτες του θαυμαστικού: Χρησιμοποιείται κατά βάσιν σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ο συντάκτης θέλει να δηλώσει έκπληξη, αποτροπιασμό, θαυμασμό, χαρά, φόβο, προσταγή (εντός παρενθέσεως στην περίπτωση αυτή). Δεν χρησιμοποιείται σε κάθε δεύτερο τίτλο διότι δεν του προσδίδει τίποτα, αν δεν το κάνει το ίδιο το περιεχόμενο του κειμένου. Για παράδειγμα ο τίτλος «Τίγρη γέννησε λιονταράκια!» θέλει θαυμαστικό λόγω της σπανιότητας της είδησης. Αντίστοιχα όμως, ο τίτλος «Πρώτη φορά έρχομαι στην Ελλάδα» δεν θέλει θαυμαστικό (εκτός αν αντικείμενο του άρθρου είναι ο Κλάους Τόμσεν). Το βασικότερο όλων είναι ότι στην πραγματικότητα τα θαυμαστικά «ανήκουν» στις γκόμενες και τα «χάπατα» του Facebook και καλύπτουν άλλες αδυναμίες έκφρασης. Εκεί ταιριάζουν κιόλας, στα δημόσια κείμενα όχι.

Και πάμε στα αποσιωπητικά, τη μεγάλη μάστιγα του καιρού: Αντί να χρησιμοποιούνται στη συντριπτική τους πλειοψηφία ως σαφή υπονοούμενα του κειμένου/φράσης που παραλείπεται (η παράθεση δηλώσεων εξαιρείται), έχουν καταντήσει το καταφύγιο της τσαχπινιάς του αρθρογράφου. Δηλούν το νάζι που δεν μπορεί να εκφράσει αλλιώς, είναι σαν σεξουαλικό κάλεσμα λίγο πριν εκπληρωθεί. Βάζω τρεις τελείες για να σε τρελάνω... Σκόραρε για δεύτερη φορά ο Χαριστέας... Παραλίγο 30άρα ο Μπουρούσης... Και που να δεις τι σου ‘χω για μετά... Όχι άλλο κάρβουνο!

-Λίγα βυζιά ακόμα; -Όχι ευχαριστώ, έχω φάει
Τα εν οίκω εν οίκω. Τα εν δήμω εν δήμω. Και τα βυζιά εκεί που είναι και τα υπόλοιπα. Σε συγκεκριμένα σάιτς δηλαδή. Η Sun της δεκαετίας του ‘80 δεν μπορεί να αναβιώσει στο mainstream ελληνικό ίντερνετ του 2011. Δεν έχει νόημα βασικά. Δεν προσφέρεται κάτι νέο, προσφέρεται κάτι που βρίσκεται παντού ελεύθερα και σε αφθονία, αλλά είναι τοποθετημένο στη λάθος βιτρίνα. Σαν να βάζεις σφαγμένα κατσίκια στις προθήκες ενός κοσμηματοπωλείου. Ούτε καν πλάκα δεν έχει, ειδικά όταν το μάτι ξέρει χίλια μέρη που μπορεί αυτοστιγμεί να πάει για να χορτάσει. Α, και μια που ανέφερα τη Sun: Η Κέλι Μέλον είναι μια 21χρονη Αγγλιδούλα χάρμα ιδέσθαι από το Έσεξ, που παίρνει πόζες στις οποίες φαίνεται συνέχεια ο... ήλιος της. Θες κι εσύ να... δεις το φως; Μη χάνεις χρόνο! Ανέβασε τη... θερμοκρασία πηγαίνοντας στο tavyziamoukaimialira.co.uk.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr