Δύο γκολ, το εξής ένα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια από εκείνο το παιχνίδι στο Μουντιάλ του Μεξικού, που σημάδεψε την ιστορία του ποδοσφαίρου. Ηταν 26 Ιουνίου του 1986 τότε που ο Μαραντόνα έβαζε το χέρι του, αλλάζοντας στην κυριολεξία την πορεία της μπάλας, ξεγελώντας τον Σίλτον και τον διαιτητή και σκοράροντας για πρώτη φορά στο παιχνίδι. Ακολούθησε ακόμα ένα γκολ του μεγάλου Μαραντόνα, στο αλησμόνητο εκείνο 2-1 κατά των Αγγλων. Το ωραιότερο στην ιστορία του Μουντιάλ κατά την προσωπική μου άποψη, μιας και δεν έχουμε απολαύσει κάτι ανάλογο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, τουλάχιστον από τότε που άρχισε να καλύπτεται τηλεοπτικά ο θεσμός. Δεν έχουμε συναντήσει άλλη φορά παίκτη να παίρνει την μπάλα πίσω από το κέντρο, να διανύει 60 μέτρα, να ντριμπλάρει όσους βρίσκει μπροστά του (6 τον αριθμό, συν τον αντίπαλο τερματοφύλακα) και να σκοράρει. Ο μόνος που το κατάφερε ήταν ο Μαραντόνα. Το πρώτο όμως γκολ, το «βρόμικο», ήταν αυτό που συζητήθηκε περισσότερο. Ηταν αυτό που έμεινε στην ιστορία ως το «χέρι του Θεού», αποτέλεσμα δηλαδή Θείας Δίκης για την αδικία που διέπραξαν οι Αγγλοι στους Αργεντινούς στα νησιά Φόκλαντ. Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να χαρακτηριστεί -και δικαίως- το δεύτερο αριστουργηματικό γκολ ως «γκολ του αιώνα». Είχε πάνω-κάτω την τύχη των μεγάλων καλλιτεχνών που αναγνωρίζονται μετά θάνατον. Οι μόνοι που το τίμησαν δεόντως ήταν οι ίδιοι οι Αγγλοι και αυτός είναι ένας από τους πολλούς λόγους που με κάνουν να τους παραδέχομαι και να τους εκτιμώ.
20 χρόνια μετά, οι πρωταγωνιστές του «χθες» από τη μεριά των Αγγλων λένε ακριβώς τα ίδια λόγια που είπαν και τότε μετά το ματς. Δεν χρειάστηκε, βλέπετε, να ωριμάσουν. Ηταν έτοιμοι από καιρό. Μετά το συγκλονιστικό εκείνο παιχνίδι και υπό τις πιέσεις των δημοσιογράφων να σχολιάσει το γκολ με το χέρι, ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον είχε απαντήσει στους... ενοχλητικούς ρεπόρτερ με όλη την ένταση του ματς ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του: «Ολοι με ρωτάτε για το πρώτο γκολ. Το δεύτερο δεν το είδατε; Σήμερα, ο Μαραντόνα πέτυχε ένα απο τα ομορφότερα γκολ που είδαμε ποτέ. Ηταν ένα θαύμα. Δεν μου άρεσε που το δεχτήκαμε, αλλά δεν μπόρεσα να μην το θαυμάσω. Είναι τυχερός ο κόσμος που αγαπάει το ποδόσφαιρο όταν βλέπει ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές σαν τον Μαραντόνα». Αυτά! Αποκλείοντας έτσι κάθε άλλη συζήτηση, μη σχετική με το άθλημα. Διότι ένα γκολ με το χέρι δεν είναι... ποδόσφαιρο. Στην ίδια ερώτηση για την 20ή επέτειο, πάλι τα ίδια βρήκε να πει: «Δεν ξέρω τι έγινε στο πρώτο. Ηταν μάλλον... αμφισβητούμενο. Ούτως ή άλλως, εγώ θυμάμαι το δεύτερο». Αλλά και οι παίκτες της εθνικής Αγγλίας, όταν ρωτήθηκαν για το ίδιο θέμα, στο γκολ-ποίημα βρήκαν να εστιάσουν. «Αν το κάνει ο Μπέκαμ στη Γερμανία, θα γίνει εθνικός ήρωας. Πείτε το κλεψιά, εγώ το θεωρώ εξυπνάδα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ απόλαυσα το δεύτερο γκολ. Θα ήταν αδικία να μην πάρει το τρόπαιο ο Μαραντόνα, ο καλύτερος παίκτης του Μουντιάλ», ήταν τα λόγια του Μπίρντσλι. Και ο Λίνεκερ, απαξιώνοντας να μιλήσει για το χέρι, βρήκε να πει: «Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου που ένιωσα ότι θέλω να χειροκροτήσω γκολ αντιπάλου». Χίλια κακά μπορεί να έχουν οι Αγγλοι, αλλά τα καλά τους να τα αναγνωρίζουμε. Τι να λέμε...