Ζήτω! Τηρήσαμε τις παραδόσεις (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Θέλει η ομάδα του Παναθηναϊκού να γιορτάσει την κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου στο μπάσκετ και δεν μπορεί. Φιλοδοξεί να μετατρέψει σε γιορτή τον αγώνα με τον «αιώνιο» αντίπαλο και πρέπει να πάρει άδεια. Από ποιους; Από όλους αυτούς που θεωρούν ότι γιορτή χωρίς δυναμιτάκια, κροτίδες, μπουκάλια, κέρματα και ό,τι άλλο μπορεί να ξεγελάσει τη βαρύτητα, δεν γίνεται. Πάνω από όλα, η παράδοση. Έτσι τα πήραμε και έτσι οφείλουμε να τα παραδώσουμε στους νεότερους. Τα ήθη και τα έθιμα θα πρέπει να τηρούνται και να εφαρμόζονται. Δεν είναι δυνατόν αγώνας κρίσιμος, που θα περάσει στην ιστορία, να μη διακοπεί. Αν είναι δυνατόν. Τι είμαστε; Τίποτα φλώροι; Τι θα έχουμε στο φινάλε να θυμόμαστε; Το σκορ; Βρε δεν μας παρατάς. Πόσο ωραιότερο είναι όταν αναφερόμαστε στο ματς να λέμε: στο παιχνίδι ρε που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, τότε που ρίξαμε την κροτίδα στον πάγκο των αντιπάλων και αυτοί πηδούσαν σαν τα κουνέλια για να γλιτώσουν. Έτσι είναι! Τι δηλαδή, να φανούμε κατώτεροι από αυτούς που υπερηφανεύονταν ότι την τελευταία φορά που κατέκτησαν τον τίτλο μάς πλάκωσαν με τα καδρόνια και τα σιφόνια στο γήπεδό τους;

Δεν λυπάμαι πλέον κανέναν. Μόνο τους παίκτες τους ίδιους, ειλικρινά. Να έχεις ιδρώσει, να έχεις τρέξει, να έχεις μείνει μισός, μια ολόκληρη χρονιά να είσαι στις προπονήσεις και στα ταξίδια και να μην μπορείς στο γήπεδό σου να πανηγυρίσεις ακόμη και έξαλλα τους κόπους τόσων μηνών. Κι όλα αυτά γιατί φοβάσαι μη γίνεις εσύ η αιτία και ξεσπάσουν πάθη και απωθημένα από τους «επιστήμονες», με αποτέλεσμα να την πληρώσουν οι συνάδελφοί σου αντίπαλοι. Τελειώνει ένα παιχνίδι και όλοι τρέχουν. Τρέχουν οι αντίπαλοι να κρυφτούν, τρέχουν οι γηπεδούχοι να τους προστατεύσουν, τρέχουν οι παράγοντες σε ρόλο πυροσβέστη, τρέχουν οι προπονητές στην πλευρά των φανατικών για να τους εκλιπαρήσουν για λίγες στιγμές αθλητικού πολιτισμού.

Αν αντίπαλος παίκτης σε τέτοιο ματς σαν το χθεσινό περιμένει για να συγχαρεί τους νικητές, κινδυνεύει από τα γνωστής ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα των «επιστημόνων» που θα επιβραβεύσουν με αυτό τον τρόπο την ανωτερότητά του, αλλά και από τους δικούς του, που βλέποντάς τον από την τηλεόραση θα σχολιάσουν: «Αντε ρε μαμάκα, τους δίνεις και το χέρι. Να πας του χρόνου να παίξεις με αυτούς, καραγκιόζη». Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν μας πληγώνει. Οι σιωπηρές πλειοψηφίες των πολιτισμένων οπαδών θα παραμένουν βουβές στον αιώνα τον άπαντα και θα αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα, κάθε φορά που θα ηττούνται από τις φωνακλάδικες και θρασύτατες μειοψηφίες των οργανωμένων στρατών. Όσο για το επιχείρημα: αυτά μόνο στα ποδόσφαιρο γίνονται και όχι σε άλλα σπορ, έχει προ πολλού καταρριφθεί. Συμβαίνουν πλέον παντού. Κρίμα για το μπάσκετ και τις ομάδες. Να έχουν προχωρήσει τόσο μπροστά και μερικοί να θέλουν να τις γυρίσουν χρόνια πίσω. Αλήθεια οι παράγοντες που έχουν ρίξει χρήμα και κόπο για το χτίσιμο, αλλά και για την ευρωπαϊκή καθιέρωση αυτών των ομάδων, δεν ενοχλούνται απ’ αυτή την καφρίλα; Κάποτε οφείλουν να απαντήσουν όπως αρμόζει σε παράγοντες μιας χώρας πρωταθλήτριας Ευρώπης στο άθλημα.