Καλή αρχή... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Ομπράντοβιτς, ήρεμος μετά το ματς, εξήγησε ότι η Ελλάδα πρέπει να χαίρεται για τις ομάδες που την εκπροσωπούν στην Ευρώπη. Δεν είναι κολακεία, ούτε υπερβολή. Το πρώτο παιχνίδι της σειράς των πλέι οφ ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» τον δικαιώνει απόλυτα. Μακάρι η συνέχεια να είναι ανάλογη και το μπάσκετ που θα παιχτεί στα υπόλοιπα ματς να κυμανθεί στα ίδιο υψηλό επίπεδο του πρώτου ματς, το οποίο πέρασε στην ιστορία. Κάτι μου λέει ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε, αλλά δεν κυριάρχησε. Η ποιότητα, αλλά και οι εμπειρίες των παικτών του τον βοηθούν να έχει περισσότερες λύσεις στα κρίσιμα σημεία ενός ντέρμπι. Πότε ο Διαμαντίδης, πότε ο Σπανούλης ή ο Λάκοβιτς, ακόμα και ο Χατζηβρέττας ή ο Μπατίστ και -αν χρειαστεί- ο βετεράνος αυτών των μαχών Αλβέρτης θα βρουν τρόπο να στείλουν την μπάλα στο καλάθι. Σ' αυτά τα παιχνίδια δεν μετρούν μόνο τα συστήματα, οι ζώνες, απλές ή σύνθετες, τα pick'n'roll ή τα match game, αλλά το πόσο καθαρό μυαλό έχει αυτός που κρατά την μπάλα στα χέρια του. Αν ζυγίζει έστω και λίγα γραμμάρια περισσότερα από το φυσικό της βάρος, τότε οι ελπίδες για νίκη μειώνονται δραματικά, αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται να μην απασχολεί τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός «παίζει τα φώτα» και προειδοποιεί όσους ενδιαφέρονται ότι πλησιάζει τους «πράσινους». Το θέμα είναι αν θα καταφέρει φέτος σ' αυτό το σετ των αγώνων να καλύψει την απόσταση που τον χωρίζει από τους «πράσινους» ή θα το... αναβάλει για την προσεχή περίοδο. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει μόνο αν χάσει τον ρυθμό του. Αυτόν που λογικά θα του έλειπε στο πρώτο παιχνίδι λόγω της αγωνιστικής απραξίας περίπου δέκα ημερών. Εκτός κι αν κάποιος βρει τρόπο να τον μπλοκάρει (όπως ο Ολυμπιακός την Τετάρτη), δεν του επιτρέψει να πάρει τη διαφορά στο τρίτο δεκάλεπτο, σ' αυτό που συνήθως οι «πράσινοι» φορτσάρουν, περιμένοντας στην τελευταία περίοδο λανθασμένες επιλογές παικτών για να ολοκληρωθεί το... ριφιφί. Άλλος τρόπος με την υπάρχουσα ισορροπία δυνάμεων δύσκολα θα βρεθεί, αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Το επόμενο παιχνίδι στο ΣΕΦ -και όχι στο Καραϊσκάκη- θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πολλά.

Ένα τσιγάρο δρόμο μακριά από το ΟΑΚΑ, το Μαρούσι πήρε από το χέρι τον Άρη για να τον ξεναγήσει, υπό την προϋπόθεση ότι αυτός θα καθόταν φρόνιμος. Ο Αρης κράτησε την υπόσχεσή του και δεν την αθέτησε ούτε όταν το Μαρούσι δεν κατάφερνε να βρει στόχο για τρία ολόκληρα λεπτά. Αυτά όμως που θεωρώ σημαντικά είναι τα εξής: πρώτον, δεν είναι δυνατόν να ζητεί μια ομάδα να παίξει στην Ευρωλίγκα όταν σε ένα παιχνίδι κρίσιμο καταφέρνει να σημειώσει μόλις 59 πόντους. Δεύτερον, όταν την εκτελεί ένας παίκτης (Κυρίτσης) που πέρυσι φορούσε τη φανέλα της και επειδή οι «ειδικοί» έκριναν ότι ζητάει πολλά για την αξία του τον έστειλαν στη διεκδικήτρια για την Ευρωλίγκα ομάδα...