Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το δράμα του ΠΑΟΚ φωτογραφίζει με τον καλύτερο τρόπο το ποδοσφαιρικό δράμα μιας ολόκληρης πόλης. Ο «Δικέφαλος του Βορρά» ακέφαλος, κινδυνεύει πλέον σοβαρά να μην μπορεί να συμμετάσχει ,του χρόνου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η άποψη ότι μεγάλες ομάδες, όπως ο ΠΑΟΚ, τα γωνιακά μαγαζιά δεν χάνονται, φαίνεται να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Τα χειρότερα δυστυχώς ξεπροβάλλουν και βολτάρουν στην πόλη. Δίπλα του ο ποδοσφαιρικός Ηρακλής κατέχει μία παγκόσμια πρωτοτυπία, ικανή να τον περάσει στις σελίδες των Ρεκόρ Γκίνες. Ο «Γηραιός» δεν γνωρίζει ποιο είναι το αφεντικό του. Ποιος τον κουμαντάρει, ποιος κρατάει τις τύχες του. Σαν άλογο που σε μάχη έχασε τον αναβάτη του, συνεχίζει να τρέχει με τη δυναμική που έχει αποκτήσει στο πουθενά, όσο τον κρατούν οι δυνάμεις του. Ο Αρης χρωστάει στο άρθρο 44 χρήματα και ύπαρξη, αλλά αυτό δεν τον έχει εμποδίσει να ανοίξει μια άλλη μαύρη τρύπα, αυτή τη φορά ύψους 1,8 εκατ. ευρώ. Υπολογίζεται ότι τα 800 είναι οφειλές παικτών. Τόσα εκατομμύρια για παίκτες σε μία ομάδα που ανέβηκε κατηγορία μόλις τρίτη στη βαθμολογία -και η ρεαλιστική αποτίμηση της χρονιάς υποστηρίζει ότι δεν υπήρχε τέταρτος υποψήφιος- κρίνονται όχι μόνο πολλά, αλλά και σκανδαλώδη. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Η ποδοσφαιρική Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να σβηστεί από τον χάρτη, την ίδια ώρα που όλοι όσοι τάχα μου ενδιαφέρονται για την ύπαρξή της σπεκουλάρουν με τον πλέον πρόστυχο τρόπο ως επίδοξοι σωτήρες της. Και δεν είναι μόνο ποδοσφαιρικοί παράγοντες αυτοί.

Σε λίγο, να μου το θυμηθείτε, θα τελειώσει και το ψέμα, πολύ απλά γιατί δεν θα έχει αντικείμενο. Το κράτος και η πολιτεία δεν έχουν να δώσουν λύσεις. Δεν το έπραξαν εξάλλου όταν έπρεπε ή, καλύτερα, λειτούργησαν ευκαιριακά και πρόχειρα. Το κυριότερο είναι ότι το κράτος ό,τι ήταν να πάρει το πήρε. Από την άλλη, οι ομάδες -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- δεν έχουν άλλα μούτρα να το επικαλεστούν ως σανίδα σωτηρίας, γιατί πήραν από αυτό ουκ ολίγα τα τελευταία χρόνια. Αδιέξοδο.

Κι όμως, κάποιοι θρασείς συνεχίζουν να επιμένουν στην απραξία τους και να φωνάζουν ότι υπάρχουν. Μιλούν για εταιρείες λαϊκής βάσης, την ίδια ώρα που ο απλός κοσμάκης δεν καταφέρνει ούτε τα της οικογενείας του να βγάλει πέρα. «Νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με, νύχτωσε, νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με», που λένε και οι αδελφοί Κατσιμίχα. Λοιπόν, η λύση είναι μία και αν θέλουν κάποιοι, ας την αντιμετωπίσουν σοβαρά. Για να μη χρειαστεί να αποσυνδέσουμε και τα καλώδια, αφού εδώ και καιρό αυτές οι ομάδες βρίσκονται στην εντατική σε κωματώδη κατάσταση, καλό είναι να ενεργήσουν μερικοί ρεαλιστικά.

Και η ρεαλιστική λύση είναι μία. Ας παραδώσουν τις ομάδες ΕΝ ΛΕΥΚΩ σε μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού. Τα πάντα όμως. Λογότυπο εταιρείας, εκμετάλλευση προϊόντων, δυναμικό. Όλα αυτά θέτοντας χρονικό όριο π.χ. 50 χρόνων. Οπως το Χονγκ Κονγκ. Τα πάντα όμως. Οχι, ελάτε με τα λεφτά σας και πάρτε το μάνατζμεντ και το κουμάντο εμείς. Γιατί ακούστηκαν και -το χειρότερο- επιχειρήθηκαν κάτι τέτοιες εξυπνάδες, με αποτέλεσμα να χαθούν ευκαιρίες. Χειρότερα να πάνε οι ομάδες, αποκλείεται. Το χειρότερο είναι το αύριο, σύμφωνα με την υπάρχουσα κατάσταση.