Πιο καλή η μοναξιά (Sportday / Μιχάλη Λεάνης)

Έρχεται ο Ζε Ρομπέρτο! Πολύ κοντά στον Ρόκε Ζούνιορ! Βιλτόρ, Γκρόνκιερ, Κίλι Γκονζάλες σκέφτονται να έρθουν στην Ελλάδα. Γιατί να μην έρθουν; Μια χαρά θα περάσουν. Ποιος ήρθε στην Ελλάδα και δεν έμεινε ευχαριστημένος; Σε γενικές γραμμές οι περισσότεροι -αν μιλάμε για τουρισμό, αν μιλάμε για ποδόσφαιρο- αφήστε τους να κοπιάσουν πρώτα με το καλό και μετά τα λέμε. Κάθε χρόνο επαναλαμβάνουμε το ατελείωτο μονότονο ρεφρέν των μεταγραφών με την ίδια διαστροφική διάθεση, δικαιώνοντας τη ρήση που λέει: «Του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο». Βέβαια στο τέλος βρίσκουμε παρηγοριά στον... Πάριο: «Πιο καλή η μοναξιά από σένα που δεν φτάνω...». Πόσο ταιριάζει αυτός ο στίχος στις μεταγραφικές επιδιώξεις των ελληνικών ομάδων. Λέτε να γράφτηκε γι' αυτές και οι επιτήδειοι μας το πουλούν για γιαλαντζί ερωτικό;

Θεωρώ αυτή την περίοδο του Μαΐου και αυτή στις αρχές του Δεκέμβρη ως τις πιο σκληρές για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η πρώτη περιλαμβάνει την περίοδο των μεγάλων στα λόγια μεταγραφών. Αυτών που δεν θα πραγματοποιηθούν σχεδόν ποτέ. Είναι η περίοδος που τα «όχι» μοιάζουν με χαστούκια, ηχηρά ή λιγότερο ηχηρά, ανάλογα από ποιον προέρχονται. Που ελπίζουμε γονυπετείς ότι κάποιος επιτέλους ποδοσφαιριστής αξίας θα μας κάνει τη χάρη να στρέψει το βλέμμα του και σε μας. Η δεύτερη είναι αυτή που μας βρίσκει μακριά από τη δεύτερη φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης του Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε που συνειδητοποιούμε με βίαιο τρόπο, όσοι έχουμε κρίση και αντίληψη, ότι μεγάλες ομάδες είμαστε μόνο για τα καθ' ημάς σύνορα και τα καφενεία. Οτι μεγάλοι σύλλογοι είναι αυτοί που προχωρούν χωρίς κατ' ανάγκη να κατακτούν τίτλο, αλλά πάντα ή σχεδόν πάντα πρωταγωνιστούν. Είναι τότε που δεν μπορούμε να επιστρατεύσουμε φτηνές δικαιολογίες για παράγκες, διαιτησίες και άλλα ελληνικά ούτε να επικαλεστούμε παιχνίδια της μοίρας. Μέσα μας γνωρίζουμε καλά ότι εισπράττουμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε. Και στις δύο περιπτώσεις ο παραμορφωτικός καθρέφτης, που είχαμε στήσει για να μας φτιάχνει ανάλογα με τη φαντασία μας, σπάει σε χίλια κομμάτια. Ο από μηχανής θεός δεν φαίνεται να καταφτάνει από πουθενά και τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα, με αποτέλεσμα το δράμα να ολοκληρώνεται! Αναγκαζόμαστε να σταθούμε μπροστά στον καθρέφτη και να αντιμετωπίσουμε την ωμή πραγματικότητα. Δίχως κόλπα και εφέ. Είναι τότε που 9 στις 10 περιπτώσεις θα σκύψουμε το κεφάλι και θα κοιτάξουμε να την κάνουμε με βήματα αργά μια ώρα αρχύτερα μπας και γλιτώσουμε τα χειρότερα. Μέχρι του χρόνου, έχει ο Θεός. Ο ένας ακριβός, ο άλλος δεν θέλει -άραγε για ποιον λόγο;- ο τρίτος μας πούλησε για κάτι άλλο -που θα δείτε, θα το μετανιώσει- και τέλος το συμπέρασμα που μας δικαιώνει.

Αυτοί θα χάσουν που δεν θα ζήσουν το μεγαλείο τού να παίζεις στον ΠΑΟ, στον Ολυμπιακό στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, στον Αρη, στον Ηρακλή, στον όποιον άλλο θέλετε... ελληνικό σύλλογο. Ο κατάλογος παραμένει ανοικτός και μπορείτε να τον συμπληρώσετε με την ομάδα της αρεσκείας σας. Ετσι και αλλιώς καθόμαστε, δεν έχουμε και τίποτα καλύτερο να κάνουμε.