Ο ταλαντούχος κ. Ανρί (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η εικόνα που μου έμεινε από τον μεγάλο τελικό είναι μία: αυτή με τον τρισευτυχισμένο χαζομπαμπά Ζιουλί να πανηγυρίζει έχοντας στους ώμους του τον πιτσιρικά γιο του. Μια γλυκιά αλητόφατσα με μακριά σγουρά μαλλιά και ένα βλέμμα χαρούμενο και συγχρόνως τρομαγμένο να προσπαθεί να ισορροπήσει εκεί στα ψηλά σκυφτός, περνώντας τα χεράκια του γύρω από το κεφάλι του πατέρα του.

Μετά πλησίασε ο μεγάλος αντίπαλος Ανρί. Χαιρέτησε πρώτα τον πιτσιρικά και μετά αγκάλιασε για να συγχαρεί τον συμπατριώτη του Ζιουλί. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η κίνηση του Ανρί να ασχοληθεί πρώτα με τον πιτσιρικά. Εμεινα να χαζεύω τη σκηνή σαν να έβλεπα μια πολύχρωμη ζωγραφιά. Οχι κάτι ιδιαίτερο καλλιτεχνικά, αλλά από αυτές που με ένα μαγικό τρόπο σε ξεκουράζουν και σε ηρεμούν. Μόλις τελείωσε τη σύντομη κουβέντα με τον Ζιουλί τον πρεσβύτερο, ο Ανρί άρχισε και πάλι να ασχολείται με τον μικρό. Τον αγκάλιαζε, του χάιδευε τα μαλλιά, του μιλούσε, τον πείραζε. Σκεφτόμουν ότι λίγα δευτερόλεπτα πριν μόλις είχε τελειώσει ένας τελικός, ίσως από τους πιο σημαντικούς στην ποδοσφαιρική ζωή του Τιερί Ανρί.

Ισως και να τον έχασε άδικα, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Γύρω του κόσμος, αντίπαλοι που ταξίδευαν στον έβδομο ουρανό με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, αλλά και κάποιοι άλλοι με τα κεφάλια σκυμμένα και τα πρόσωπα στραπατσαρισμένα από την ήττα, που γονάτιζαν στη σκιά της δυστυχίας τους. Αυτός όμως, εκεί. Ηρεμος, πράος, συνέχιζε να... ζει και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Μόνο προσωπικότητες του βεληνεκούς ενός Ανρί είναι σε θέση να σου χαρίσουν αυτές τις εικόνες. Να σε μυήσουν στη φιλοσοφία ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιχνίδι με νικητές και χαμένους, που αξίζει όμως να το ζήσεις και -το κυριότερο- να συνεχίσεις να ζεις και ύστερα από αυτό ανεξάρτητα από την κατάληξή του.

Τον γουστάρω αυτόν τον παίκτη. Πολλοί μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι εγωιστής, ειρωνικός και μερικές φορές προκλητικός. Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση ότι όλες οι μεγάλες και δυναμικές προσωπικότητες συγκεντρώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Οπως και τον αυτοσαρκασμό. Χαίρεται όμως αυτό που κάνει και μαζί του το χαίρεσαι και εσύ. Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που παίζει ποδόσφαιρο.

Ελεύθερος, κινείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Αριστερά, δεξιά, πίσω, μπροστά, πολλές φορές άναρχα, μοιάζει να κοροϊδεύει όλα αυτά τα συστήματα γύρω του, που άλλα στήθηκαν για να τον διευκολύνουν και άλλα για να του κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Μία ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα που δεν έχει την απαίτηση να τον καταλαβαίνουν, παρά μόνο να τον αφήνουν μέσα στο γήπεδο να εκφράζεται όπως θέλει αυτός.

Αυτό ίσως θέλουν να πουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι ο Βενγκέρ προσάρμοσε όλη την τακτική του γύρω από αυτόν τον παίκτη. Πράμα κομματάκι δύσκολο για ένα πρωτάθλημα-φυλακή, όπως αυτό της Ιταλίας. Καθόλου τυχαίο λοιπόν που ο μεγάλος αυτός παίκτης δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί. Αν και γι' αυτό ακόμα έχω διαφορετική άποψη. Δεν ήθελε ο Ανρί να προσαρμοστεί, διότι τότε θα «σκότωνε» τον παίκτη που θαυμάζουμε όλοι.